ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 294
เจย์พูดเสียงแหบ “ทุกคนไปเข้านอน คุณพ่อจะหาวิธีให้คุณแม่กลับมาให้ได้”
เซ็ตตี้น้อยยังคงร้องไห้และเสียงดังโวยวาย “ไม่ หนูไม่อยากนอน หนูต้องการแม่…”
“เด็กคนนี้…ทำไมเธอถึงไม่เชื่อฟัง?” เจย์สูญเสียทัศนคติที่ยึดติดกับเซ็ตตี้น้อยจนทนไม่ไหว
“ถ้าเธอร้องไห้อีก เธอจะไม่สามารถเห็นคุณแม่ได้อีกต่อไป” เจย์ขู่
เซ็ตตี้น้อยโกรธ แต่เธอไม่กล้าพูดและจ้องมองเขาอย่างเศร้า ๆ
ตอนนี้ไม่มีแม่ช่วยเธอแล้ว เซ็ตตี้น้อยก็ตกใจกลัวเล็กน้อย
เมื่อเห็นว่าเธอจะต้องคล้อยตามการบีบบังคับโดยที่ไม่ได้ถูกปลอบโยนใด ๆ เจย์จึงเพิ่มการข่มขู่ของเขา “คุณแม่ของเธอไม่ต้องการเธออีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเธอต้องฟังลุงต่อจากนี้ไป ไม่อย่างนั้น ลุงก็ไม่ต้องการเธอเช่นกัน”
เซ็ตตี้น้อยหยุดสะอื้น แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความกลัว
ร็อบบี้น้อยจับมือน้องสาวตัวน้อยของเขา “เซ็ตตี้น้อย อย่ากลัวเลย ยังไงพี่ก็ต้องการเธอ!”
ในที่สุด เซ็ตตี้น้อยก็หยุดร้องไห้และเจย์ก็สงบลงได้ เขาสงสัยว่าการหนีออกจากบ้านครั้งนี้ของโรสเป็นเรื่องที่เธอตัดสินใจเองอย่างเด็ดขาดหรือแค่ถูกถูกยุยง
เขารู้สึกเสมอว่าเธอรักลูกมาก แม้ว่าเธอจะได้รับความเจ็บปวดจากสมาชิกในตระกูลอาเรส และแม้ว่าเธอจะสามารถปล่อยร็อบบี้น้อยและเจนสันไว้ในมือของเขาได้อย่างปลอดภัย เธอจะเต็มใจทิ้งเซ็ตตี้น้อยให้คนนอกอย่างเขาได้อย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบเซ็ตตี้น้อย
เจย์หวังว่าเธอจะกลับมา อย่างน้อยก็พาเซ็ตตี้น้อยไปด้วย
มันกลายเป็นเพียงปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้นก่อนที่ปัญหาเก่าจะได้รับการแก้ไข
เช้าวันรุ่งขึ้น ร็อบบี้น้อยพบว่าน้องสาวของเขาหายไป เขาตื่นตระหนกและวิ่งเข้าไปในห้องของเจย์ เขาทำราวกับว่ามีมดอยู่ในกางเกง เขาอุทานว่า “คุณพ่อครับ มีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้น! น้องสาวหายไปแล้ว”
ร็อบบี้น้อยส่งภาพวาดอำลาที่น้องสาวของเขาวาดขึ้นมาให้กับเจย์ดู เซ็ตตี้น้อยดึงต้นไม้สองต้น ต้นหนึ่งเป็นต้นไม้ชนิดหนึ่งสีขาวและอีกต้นเป็นต้นฝ้าย ต้นฝ้ายและต้นป็อปลาร์สีขาวกำลังบินไปยังจุดสิ้นสุดของโลก นกสองตัวอยู่บนต้นป็อปลาร์สีขาวและอีกตัวหนึ่งบินเข้าหาต้นฝ้าย
ความหมายชัดเจน เซ็ตตี้น้อยกำลังจะตามหาแม่ของเธอ
เจย์รู้สึกราวกับว่าหัวของเขาจะระเบิด ทำไมพระเจ้าจึงสร้างสิ่งมีชีวิตให้เป็นผู้หญิง?
มันน่ากลัวมากจริง ๆ
เขาเพิ่งระดมกำลังทั้งหมดเพื่อตามหา โรส ลอยล์ และตอนนี้เขาต้องระดมกำลังทั้งหมดเพื่อตามหาเซ็ตตี้น้อยด้วย
เขาปิดคอมพิวเตอร์ของเขา ออร่าที่เย็นยะเยือกรอบตัวเขาเอ่อล้นเกินทน
ถ้าเขาจะจับแม่และลูกสาวคู่นี้ เขามีเพียงความคิดเดียว — คือขังพวกเขาให้เด็ดขาด
เมื่อได้รับข่าวดีเร็ว ๆ นี้ นั่นคือเซ็ตตี้น้อยที่หนีออกจากบ้าน ถูกตำรวจส่งตัวกลับอย่างรวดเร็ว
เจย์โกรธมาก เขาจับที่หลังคอของเธอและขังเธอไว้ในห้องมืดเล็ก ๆ “ลุงอยากให้เธอไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างเหมาะสม นิสัยที่ไม่ดีในการหนีออกจากบ้านนี้จะต้องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง”
เซ็ตตี้น้อยกลัวความมืด เธอจึงกระแทกประตูเข้าไป “คุณลุงอาเรสคะ หนูผิดไปแล้ว ได้โปรดปล่อยหนูออกไป”
เจย์พูดอย่างเย็นชา “ในขณะที่แม่ของเธอไม่อยู่ ฉันจะฝึกเธอแทนแม่ของเธอเอง”
จากนั้นเขาก็สั่งซอนเดอร์ว่า “อย่าปล่อยให้เธอออกไปข้างนอกโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง”
ซอนเดอร์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
ในขณะที่เกรย์สันโทรหาเจย์เร่งด่วน การโทรนั้นมีเจตนาที่ทำให้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องลึกลับที่สำคัญ “นายท่านอาเรสครับ มีบางอย่างที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้น มาที่นี่ด่วนเลยครับ”
เจย์จึงรีบไปที่บริษัทอย่างไม่รอช้า
ร็อบบี้น้อยขอร้องซอนเดอร์ “ได้โปรดเห็นใจและปล่อยน้องสาวตัวน้อยของผมออกมาเถอะครับ”
ซอนเดอร์กลัวว่าเจย์จะโกรธ ดังนั้นเธอจึงอยู่ในสถานะที่ลำบากใจเล็กน้อย
ในเวลานี้ เจนสันพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมสัญญาว่าจะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้”
จากนั้น ซอนเดอร์ก็หยิบกุญแจและเปิดประตูให้เซ็ตตี้น้อย
เซ็ตตี้น้อยกอดร็อบบี้น้อยและร้องไห้อย่างเสียใจ “พี่ชาย หนูต้องการแม่”
เจนสันกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลหรอก พ่อจะพาแม่กลับมาแน่นอน”
