ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 319
“นายจำฉันได้เหรอ?” โรสสัมผัสผมทรงซอยสั้นอย่างน่ารักของเธอและกลั้นน้ำตาไว้
เธอตัดผมสีดำที่สวยงามของเธอเพื่อหลบเลี่ยงเขาได้สำเร็จ ถึงอย่างนั้นเขาแทบไม่ต้องใช้เวลาสักวันเลยที่เธอจะถูกค้นพบโดยเขา?
เธอแต่งหน้าหนาและทำทรงผมที่ดูต่างไปจากความเป็นจริง เพื่อหลอกตาเขาให้นานที่สุด
เฮ้อ ช่างเป็นอะไรที่ล้มเหลว
“นายจำฉันได้ยังไง?” โรสพยายามถามเขาด้วยความนอบน้อม เพื่อจะเรียนรู้จากความล้มเหลวของตนเอง จะได้นำไปปกป้องตัวเองให้ดีขึ้นในครั้งต่อไป
เจย์ยกมือขึ้นและกดติ่งหูบางของเธอ ภายใต้แสงไฟ ใบหูที่น่ารักของเธอเปล่งประกายด้วยแสงโปร่งใส “โรส ลอยล์ อย่าพยายามหนีอีกเลย ฉันจำทุกรอยที่เธอมีบนร่างกาย แม้ว่าเธอจะกลายเป็นขี้เถ้า แต่ฉันก็ยังจำเธอได้!”
โรสกำลังเคาะประตูแห่งความตาย “นายอยากจะทดสอบทฤษฎีนั้นไหมล่ะ?”
รอยยิ้มของเจย์ปรากฏจาง ๆ ขณะที่เขามองไปที่ดวงตาที่กระสับกระส่ายและดื้อรั้นของโรส “ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีวันประพฤติตัวให้ดี ถ้าฉันไม่ดัดนิสัย”
เขาลุกขึ้นยืนและดึงเข็มขัดออกแล้วมัดมือเธอ
“นายกำลังทำอะไร?”
“เป็นเรื่องธรรมดาที่จะลงโทษผู้หญิงที่ประพฤติไม่ดี” เขาเดินไปที่หน้าต่างและดึงผ้าม่านผืนหนา
แสงภายในห้องกลายเป็นมืดสลัว
จากนั้นเขาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ เขาดูเหมือนสิงโตดุร้ายที่กำลังมองหาเหยื่อของมัน แม้กระทั่งคำบอกใบ้ของความยั่วยวนคือเสียงหัวเราะดุร้าย
“หนีไปอีก ฉันจะทำกับเธออีกสิบครั้ง”
โรสมองเขาตกตะลึง “ทะลึ่ง”
“ฉันทะลึ่งกับเธอเท่านั้น”
“ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ” เสียงแหบของเขา ซ่อนด้วยความเซ็กซี่อยู่ในเสียง
โรสจ้องเขาด้วยความงุนงง “นายรักฉันไหม ท่านอาเรส?” เธอถามอย่างโง่เขลา และเสียใจทันทีที่ถามออกไป
ไม่ใช่ทุกคนที่เหมือนกันกับเธอ ผู้ที่ถือว่าความรักและเซ็กส์ที่เป็นหนึ่งเดียวกันในระดับสูงสุดนั้นเป็นประเภทของความรักในอุดมคติ
ผู้ชายเป็นเพียงสัตว์ที่วางความคิดไว้ที่ส่วนล่างของร่างกาย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่เคยขาดดาราหรือสาวสวยล้อมรอบ เขาสามารถใช้นิ้วทั้งห้าเพื่อแก้ปัญหาความต้องการทางกายทุกอย่างของเขาได้
“การกระทำของฉันไม่เพียงพอที่จะตอบคำถามของเธอเหรอ?” เขาถาม
โรสรู้สึกเพียงแต่ว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่กำลังโดนจีบ นั่นทำให้เธอหน้าแดง มันทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เธอไม่สามารถนำดวงตาของตนเองมองเข้าไปในตาของเขา
“ทำอีกสักสองรอบ และเธอจะรู้สึกถึงความรักของฉันอย่างสุดซึ้ง” เขาเข้าไปพร้อมกับจูบเธอ
…
นอกหน้าต่าง ฝนเริ่มตกหนัก
โรสมองชายที่นอนหลับสนิทข้าง ๆ เธอ คิ้วที่คุ้นเคยเหล่านั้นทำให้ความดื้อรั้นในวัยเยาว์ของเขาจางหายไป และในตอนนี้มันถูกซ่อนด้วยความเย็นชาเล็กน้อยและเสน่ห์อย่างผู้ใหญ่
เฉพาะเวลาที่เขาหลับเท่านั้น เขาจะขจัดความหนาวเย็นชาทั้งหมดออกจากร่างกายของเขา ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กตัวใหญ่ที่ทั้งสงบสุขและราบเรียบ เหมือนเด็กน้อยทั่วไป—ไม่อันตราย
เส้นดวงตาที่ยาวและแคบของเขายกขึ้นเล็กน้อยตรงหางตา เขามีดวงตาในอุดมคติที่คล้ายลูกพีชและมีเสน่ห์อย่างชัดเจน แต่ดวงตาของเขาก็ยังกระจายชั้นความเย็นของความเย็นชา คล้ายกับห้องใต้ดินแช่แข็งซึ่งกักผู้คนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์
เธอยื่นมือออกไปและกดที่ดั้งจมูกของเขา คุณลุงผู้อายุมากกว่า 30 ปี แต่ไม่มีสิวหัวดำและรูขุมขนไม่กว้าง เขามีผิวที่เปล่งปลั่งและละเอียด มันทำให้เธอรู้สึกอับอายในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง
ขนตาของเขากระพือ
เมื่อตะหนักได้ว่าเขาอาจจะตื่นแล้ว เธอจึงรีบยกมือขึ้น เมื่อเธอต้องการที่จะถอยกลับ มือใหญ่ของเขาก็จับข้อมือของเธอไว้ จากนั้นเขาก็วางมือของเธอลงบนริมฝีปากของเขาและจูบมัน
โรส “…”
ผู้ชายคนนี้… เขาตื่นแล้วเหรอ?
