ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 320
ถ้าเขารู้ว่าเธอแอบสัมผัสเขา เธอจะไม่ตายด้วยความอับอายหรอกเหรอ?
เธอดึงมือออกอย่างแรง แต่เขาก็โอบล้อมเธอมากขึ้น และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา คางของเขาวางอยู่บนหน้าผากของเธอ
การกระทำเช่นนี้ ปรากฏระหว่างคนรักกันเท่านั้นใช่ไหม?
โรสไม่กล้าขยับ
“เธอหิวไหม?” น้ำเสียงของเขาจากการที่เพิ่งตื่นนั้นดูเฉื่อยชาเหลือเกิน มันมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว โรสหิวมากจนน่ากินม้าได้
อย่างไรก็ตาม เธอเสพติดการอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างอธิบายไม่ถูกและไม่ปฏิเสธที่จะลุกขึ้น
ดังนั้นเธอจึงส่ายหัว “ฉันไม่หิว”
ช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยนและความรักถูกทำลายอย่างรวดเร็วด้วยเสียงหวีดร้องที่ถูกทำโดยจีนส์ อาเรส โดยทันที จีนส์กระแทกมือประตูชั้นล่างอย่างเกรี้ยวกราด
“เจย์ อาเรส ออกมาซะ ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน!”
โรสลุกขึ้นด้วยความตกใจและใส่ชุดเสื้อชั้นในของเธออย่างรวดเร็ว
เจย์ลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ และดึงเธอกลับไปที่เตียง “เธอจะนอนต่อก็ได้ ฉันจะปลุกเธอหลังจากที่อาหารเช้าพร้อม”
เขาเดินไปรอบ ๆ ข้างหน้าเธอดูเหมือนสัตว์ร้าย
ร่างกายที่แกะสลักของเขานั้นมีเสน่ห์อย่างแท้จริงด้วยไหล่กว้าง เอวคอด และขาคู่ยาว สัดส่วนที่เขามีนั้นไร้ข้อผิดพลาดอย่างสิ้นเชิง
เขาหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้และหันกลับมาเห็นว่าโรสกำลังมองมาที่เขา สายตาเพ้อฝันด้วยความหลงใหล มุมริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
“ฉันดูดีไหม?”
โรสแค่รู้สึกละอายใจในตัวเอง เธอเอามือปิดตา พร้อมที่จะขุดหลุมและซ่อนตัวอยู่ข้างใน
“ช่วยหยุดหลงตัวเองเถอะ ท่านอาเรส”
“ทุกส่วนในร่างกายของฉัน ตั้งแต่ส่วนที่ควรเห็นไปจนถึงส่วนที่ไม่ควรเห็น เธอก็เคยเห็นแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มีเหตุผลที่ต้องปกปิดด้วยเหรอ?” เขากล่าวอย่างมั่นใจ
โรสน่าจะกัดลิ้นของเธอและกลืนมันลงไป ทำไมเธอต้องแหย่เขาด้วย?
เจย์สวมเสื้อผ้าของเขาและมองไปที่โรสคนขี้อายที่แต่งตัวอย่างไม่มีที่ติ “เธอรู้ไหมว่าทำไมจีนส์ถึงมาที่นี่?”
โรสเอามือออกจากตาของเธอและมองเขาอย่างสงสัย
เจย์ยิ้มให้เธออย่างชั่วร้ายก่อนจะจากไป
โรส “…” ‘ดวงตาของชายผู้นี้ดูเหมือนจะมีพิษ!’
ความอยากรู้อยากเห็นของโรสกำลังพลุ่งพล่าน หลังจากที่เขาจากไปเธอรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วและเลือกชุดบุรุษที่ดูเป็นกลางทางเพศในตู้เสื้อผ้า เธอยืนอยู่หน้ากระจกขนาดเต็มตัวและเห็นว่าใบหน้าที่ปลอมตัวในตอนแรกของเธอถูกปล่อยให้เปลือยเปล่า ใบหน้าที่เป็นธรรมชาติของเธอถูกเปิดเผย และโรสก็ถูกทิ้งให้ตกตะลึงอย่างที่สุด
เจย์ลบเครื่องสำอางออกหรือ?
อย่างนั้นเธอไม่สามารถเป็นแองจ์ ลิน ได้ในขณะนี้
เธอยัดเสื้อผ้าบุรุษกลับเข้าไปในตู้เสื้อผ้าอย่างเศร้าโศกและกลับมาเลือกชุดเสื้อผ้าผู้หญิง เธอใส่มันก่อนจะเปิดประตูและเดินออกไปข้างนอก
ที่ชั้นล่าง เจย์เพิ่งเปิดประตู แต่จีนส์ที่เปียกปอนไปด้วยฝนตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ
“ทำไมเปิดช้านัก? ตอนนี้ฉันเปียกหมดแล้ว ฮัดชิ้ว—” จีนส์พูดขณะที่เขาเดินเข้ามา
“ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?” เจย์ถามอย่างเย็นชา
จีนส์ทำตัวเหมือนอยู่บ้านของตนเอง เขาถอดเสื้อคลุมและเสื้อเชิ้ตที่เปียกออก
เจย์เหลือบมองไปที่คุณผู้หญิงตัวเล็กที่ซ่อนตัวอยู่บนบันไดของชั้นสอง
เขาสั่งจีนส์อย่างเย็นชา “ใส่มันกลับเข้าไป”
จีนส์แสดงให้เขาเห็นว่าเสื้อคลุมเปียกจนน้ำหยด “นายมีมนุษยธรรมมากกว่านี้หน่อยได้ไหม? เสื้อผ้าของฉันเปียกขนาดนี้และนายกำลังขอให้ฉันใส่มันกลับเหรอ?”
