ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 344
เมื่อฌอนเฝ้ามองแนนซี่จากไป รอยยิ้มของเขาก็ค่อย ๆ เย็นลง
หลังเลิกงาน ฌอนชวนโรสไปทานมื้อค่ำเพื่อฉลองชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขา
โรสเตือนเขาอีกครั้ง “คุณเบล สิ่งที่ดีอาจนำไปสู่สิ่งที่ไม่ดีได้ ดังนั้นฉันขอแนะนำให้คุณระวังตัวในตอนกลางคืน”
ใบหน้าของฌอนซีดเซียว “คุณกลัวว่าท่านอาเรสจะแก้แค้นพวกเราใช่ไหม?”
โรสนึกถึงเรื่องของเขาที่ทำกับเธอเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าเขาไม่ขังเธอไว้เหมือนนักโทษ เขาก็ข่มขืนเธอเหมือนสัตว์ร้าย ความคิดพวกนั้นทำให้เธอกลัวจนขนลุก
“ฉันกลัว” โรสพยักหน้าอย่างจริงใจ
ฌอนเดินไปหาเธอ แขนของเขาโอบไหล่เธอ “ถ้าคุณกลัว ผมจะขับรถพาคุณกลับบ้านเอง”
โรสปล่อยไหล่ที่เย็นเฉียบและตวัดแขนของเขาออกไป “คิดว่าคงไม่จำเป็น”
ฌอนเข้ามาใกล้ตัวอีกครั้ง “วันนี้ผมมีเวลาว่าง ให้ผมไปส่งเถอะ!”
จู่ ๆ โรสก็นึกถึงเวลาที่เธอโกหกเจย์ว่าเธอชอบฌอน บางทีเธอควรเล่นบทนี้เพื่อให้ดูเหมือนจริง “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ได้”
เมื่อทั้งคู่เดินออกจากอาคารกลางแล้ว ทั้งคู่ก็เดินข้ามทางเท้ากว้าง ๆ โดยคล้องแขนเดินกันไป
ห่างออกไปไม่ไกลมีรถปอร์เช่สีดำ แม้แต่หน้าต่างของมันก็ถูกย้อมเป็นสีดำมืดสนิท
ในเบาะหลังมีชายหนุ่มหน้าตาดีสองคน
“ฌอนเดินออกมาแล้ว ตามเขาไปเลย” สตอร์มกล่าว
รถปอร์เช่เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ โดยตามฌอนและโรสไป
“ถ้าเราตามติดเรื่องนี้อย่างใกล้ชิด เราจะไม่กระตุ้นความสงสัยของผู้ชายคนนี้หรือไงกัน?” เทมเพสกล่าว
“นี่เป็นวันแรกของนายในการทำงานนี้ไม่ใช่หรือไง? ใครในนรกจะคาดหวังให้คนลักพาตัวมาขับรถปอร์เช่กันล่ะ”
สตอร์มหันหน้าไปมองเทมเพสก่อนจะเยาะเย้ยด้วยความชื่นชอบคำพูด “โดยเฉพาะคนที่มีใบหน้าบอบบางและอ่อนโยนอย่างนาย”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เทมเพสก็ยกกำปั้นขึ้นและเลือดก็พุ่งออกมาจากจมูกของสตอร์ม
“บ้าเอ๊ย ฉันบอกแล้วว่าอย่าต่อยหน้า” สตอร์มคำรามด้วยความโกรธ
เมื่อทั้งคู่กำลังจะตะลุมบอน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“มีสายจากเจ้านายเหรอ?”
“รับเร็ว”
เมื่อเทมเพสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสตอร์มก็ฉวยโอกาสต่อยเขากลับที่ด้านหลังศีรษะ
สตอร์มหมุนตัวกลับมาที่เขา
“งานเป็นยังไงบ้าง?” เสียงของเกรย์สันดังมาจากอีกด้านหนึ่งของสาย
เทมเพสจ้องไปที่ฌอนที่เดินอยู่บนทางเท้าที่ไร้ความกังวลและตอบว่า “หมอนั่นตัวติดกับโรส เราทำอะไรไม่ได้เลยครับเจ้านาย”
เกรย์สันเปิดสปีกเกอร์โฟน เมื่อเสียงของเทมเพสสะท้อนออกมาสีหน้าของเจย์ก็มืดมนกว่าตอนกลางคืน
เกรย์สันมองไปที่ประธานด้วยสายตาเป็นห่วง
เสียงของเทมเพสยังคงก้องอยู่ “เจ้านายครับ ฌอนและโรสอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงทุกวัน แต่คุณต้องการให้เราจับตาดูไม่ให้โรสสังเกตเห็น เราทำอย่างนั้นไม่ได้!”
“ทำให้พวกเขาสลบและนำพวกเขามา”
เกรย์สันมองไปที่เจย์ด้วยความตกใจ
มีอะไรเข้ามาในหัวของประธานอีกแล้วเนี่ย?
เขาไม่เคยไม่สอดคล้องกับคำพูดของเขามาก่อน
“นายได้ยินแล้วนี่ ทำให้พวกเขาสลบแล้วพาพวกเขามาที่นี่” เกรย์สันตะคอกใส่โทรศัพท์และวางสายทันที
เขาไม่ต้องการให้ผู้ร้ายพวกนั้นทำเรื่องที่แย่อยู่แล้วให้ยิ่งแย่ลงกับเรื่องของประธานอีกต่อไป
เทมเพสจ้องไปที่โทรศัพท์ด้วยความตะลึง
“บ้าชิบ เจ้านายห่วงใยคนของเขามากขนาดนี้เลยเหรอไงวะ?”
