ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 367
โรสร้องไห้ขณะที่เธอพูด “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ฉันตื่นขึ้นมาเป็นโรส ลอยล์ !”
จอร์จสะดุ้งเป็นครั้งคราว…
“นี่มันไร้สาระ แองเจลีนลูกสาวของฉันเสียชีวิตในอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันฝังเธอไว้ที่สุสาน เมาน์เทน ฟอร์ก แต่เธอกำลังบอกฉันว่าตอนนี้เธอเป็นลูกสาวของฉัน… ที่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันอยู่ในร่างอื่น…”
แม้ว่ามันจะบ้าอย่างไม่น่าเชื่อ แต่จอร์จก็ยังไม่สามารถแยกความเป็นไปได้ที่แองเจลีนจะอยู่ในร่างของโรสได้อย่างสมบูรณ์
เขาจำช่วงเวลาที่เขาได้พบกับแองจ์ ลิน ครั้งแรกที่เล่นเกม ‘นิ้วกลางอยู่ไหน’ เขาจำฉากที่แองเจลีนและโรสจับมือกันแน่นที่จุดเกิดเหตุ
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่โชคชะตาได้จัดเตรียมไว้
“โรส พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าเธอคือแองเจลีนลูกสาวของฉัน” เขามองไปที่โรสที่ยืนตรงด้วยสีหน้ามุ่งมั่น เธอเหมือนกับแองเจลีนลูกสาวของเขาทุกประการ
โรสพยักหน้า
เธอวางมือไว้ข้างหลังและหมุนศีรษะไปรอบ ๆ ขณะที่เธอท่องบทกวี “คุณพ่อ คุณให้ชีวิตกับฉัน คุณแม่ คุณเลี้ยงดูฉัน คุณพ่อคุณแม่ของฉันคุณปลอบฉัน เลี้ยงฉัน ช่วยฉัน แนะนำฉัน ดูแลฉัน คุ้มครองฉัน อุ้มฉันไปตามสถานที่ต่าง ๆ ฉันต้องตอบแทนความเมตตานี้ แต่ไม่สามารถคาดเดาความหายนะได้!”
จอร์จสังเกตวิธีที่เธอท่องบทกวีและนึกถึงวิธีที่แองเจลีนเคยทำ เมื่อเธอท่องบทกวีตอนเป็นเด็ก
เช่นเดียวกับโรส เธอจะแกว่งศีรษะไปมาขณะที่เธอท่องอย่างไร้เดียงสา บทกวีของเธอสำหรับจอร์จเขารู้สึกว่าบทกวีมีความหมายเชิงลบและมักจะห้ามไม่ให้เธอท่องบทกวี
ในตอนที่เธอท่องบทกวีเสร็จแล้วใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา
จากนั้นเธอก็คุกเข่าไปยังที่ว่างตรงข้ามกับที่เธอเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้และเลียนแบบน้ำเสียงที่ดุดันของจอร์จ “แองเจิลมีบทกวีคลาสสิกที่ไพเราะและมีชื่อเสียงมากมายทำไมลูกต้องเลือกบทกวีเช่นนี้? บทกวีนี้มีนัยในเชิงลบอย่าท่องซ้ำอีกต่อไป”
เธอสามารถเลียนแบบลักษณะและเสียงของจอร์จได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ตอนนี้ใบหน้าของจอร์จเต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
เขายื่นมือไปช่วยให้เธอลุกขึ้น “แองเจิล!”
“คุณพ่อ!” โรสขดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาและน้ำตาของเธอก็ทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียกโชก
“หนูขอโทษที่เอาแต่ใจ”
“พ่อไม่มีประโยชน์สำหรับการมีความล้มเหลวในการปกป้องธุรกิจของตระกูลเซเวียร์”
การผสมผสานของอารมณ์ที่รวมตัวกันเมื่อพ่อและลูกสาวกลับมาเจอกันอีกครั้ง
เมื่อพวกเขาสงบลง โรสก็พูดถึงหัวข้อก่อนหน้านี้
“คุณพ่อ คุณบอกก่อนหน้านี้ว่าเป็นฝีมือของเจย์ทำให้ประสบอุบัติเหตุเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว คุณพ่อช่วยเล่าให้หนูฟังเพิ่มเติมได้ไหม?”
จอร์จมองไปที่ลูกสาวของเขาที่จ้องมองหาคำตอบและรู้สึกถึงคลื่นปั่นป่วนในหัวใจของเขา
“ลูกให้กำเนิดลูกสามคนของเขาไม่ใช่เหรอ?”
โรสลดสายตาลง “ขอโทษค่ะคุณพ่อ หนูทำให้คุณพ่อผิดหวัง”
จอร์จโบกมือและถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ลูกยังเด็กและยังไม่ได้เห็นโลกมากพอ ลูกไร้เดียงสาเกินไปที่จะมองเห็นด้านที่น่าเกลียดของหัวใจมนุษย์ บางทีมันอาจเป็นเรื่องตลกทั้งหมดถูกเล่นโดยโชคชะตา”
จอร์จครุ่นคิดอยู่สักพัก
อย่างไรก็ตาม ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมองโรสและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แองเจิล สิ่งที่ลูกได้สัมผัสนั้นไม่มีอยู่ในโลก ลูกต้องเก็บเป็นความลับและอย่ายอมให้ใครมาเปลี่ยนมันให้เป็นมีดที่ทำร้ายคุณเด็ดขาด”
โรสพยักหน้า “ค่ะ คุณพ่อ”
จากนั้นจอร์จก็พูดว่า “ทั้งชีวิตของพ่อไม่เคยมีความทะเยอทะยานสูงอะไรเลย พ่อปรารถนาเพียงอย่างเดียว ขอให้ลูกและเซย์นปลอดภัยและมีสุขภาพดี ความสุขของลูกมีความสำคัญสูงสุด”
เขาหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะจับมือของโรสเข้ามาในมืออย่างสะเทือนอารมณ์ “อยู่ห่าง ๆ เขา”
โรสเข้าใจว่า ‘เขา’ ที่จอร์จหมายถึงคือเจย์ อย่างไรก็ตามหลังจากรักกันมาสองชีวิตมันพูดง่ายกว่าทำ
“คุณพ่อ หนูทำไม่ได้” ตาของโรสแดงขึ้น
หากเธอมีโอกาสเดียวในความรักที่ไม่อาจบรรลุได้ระหว่างเขาและเธอ บางทีเธออาจจะบังคับตัวเองให้ออกจากโลกของเขา
