ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 436
โจเซฟินถอดเครื่องมือบำรุงหน้าออกด้วยท่าทางที่โกรธจัด เมื่อเธอเห็นโรส เธอดึงมันมาปิดตาอีกครั้ง เธอถามอย่างโกรธเคือง “เธอมาที่นี่ทำไม?”
โรสนั่งข้างเธอและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ โจซี่? อย่างน้อยเธอต้องให้เหตุผลที่เธอโกรธฉันก่อนสิ”
โจเซฟินเปิดหน้ากากบำรุงหน้าออกอีกครั้งและพูดกับช่างเสริมสวยว่า “เธอออกไปก่อนได่”
พนักงานก็ลุกออกไปทันที
โรสสังเกตเห็นว่าดวงตาของโจเซฟินบวมมากแค่ไหนเมื่อเธอแสดงท่าทีที่ไม่สามารถลืมตาได้อย่างปกติ โรสรู้สึกได้ทันทีว่าหัวใจของเธอเหมือนถูกแทงอย่างเจ็บปวด
ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่ใครสักคนร้องไห้จนตาบวมแบบนี้?
“เธอเป็นคนบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเซย์นไม่ใช่เหรอ โรส ลอยล์?”
“แน่นอน!” โรสพยักหน้า
โจเซฟินโกรธมากจนยกหมอนขึ้นโยนทิ้ง “เธอโกหก ตอนเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินเมื่อวานนี้ เซย์นรีบไปหาเธอด้วยซ้ำ เขาดูเป็นห่วงเธอมากจนฉันสามารถบอกได้ว่าเขาห่วงใยเธอมากแค่ไหน ฉันดูออกแม้ว่าฉันจะดูเป็นคนโง่เง่าก็ตาม!”
โรสถึงกับอึ้งไปเลย
ทำไมทัศนคติของเซย์นที่มีต่อเธอจึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วได้ขนาดนี้?
“มันจริงเหรอ?”
“แล้วเธอรู้สึกดีใจและภูมิใจเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ…” โจเซฟินพูดอย่างประชดประชัน “ผู้ชายอย่างพี่ชายของฉันทุ่มเทให้กับเธออย่างสุดใจ และยังมีวิธีที่เซย์นปรับตัวเองให้เข้ากับชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายของเธออีก… ชีวิตรักของเธอช่างเบ่งบานไปทั่วทุกที่เสียจริง ๆ…”
โรสรู้สึกเหมือนถูกดูถูกโดยคำพูดของโจเซฟินอยู่ในตอนนี้ เธอมีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นและในที่สุดเธอก็ตะคอก “โจเซฟิน นี่ฉันคือ โรส ลอย์ คนที่มีเพียงพี่ชายของเธออยู่ในหัวใจของฉันมาทั้งชีวิตเท่านั้น ทำไมเธอถึงไม่เชื่อฉัน?” ดวงตาของโรสเป็นสีแดงเข้ม ไม่มีใครรู้ว่าเส้นทางรักของเธอเจ็บปวดมามากแค่ไหน
“เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กอายุสามขวบเหรอ? ถ้าเธอรักพี่ชายของฉันจริง ๆ แล้วทำไมเธอถึงคิดที่จะทิ้งเขาอยู่ตลอดเวลาล่ะ?
“นั่นเป็นเพราะ…” โรสลังเลและหยุดพูด
“เพราะว่าอะไร? ไม่สามารถสร้างเรื่องเพิ่มเติมได้อีกใช่ไหมล่ะ?” โจเซฟินตะคอกกลับมา
โรสเอามือปิดหน้าทั้งน้ำตา
มันผิดทั้งหมด!
ผู้ชายที่เธอรักอย่าอุสาหะเป็นทั้งชีวิตของเธอ
ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนี้ โรสรู้สึกเจ็บปวดมากจนหายใจไม่ออก
“ฉันรู้ว่าความทุกข์ที่เธอรู้สึกอยู่ในใจเป็นยังไง โจซี่ ความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอ ฉันก็เคยรู้สึกเช่นกัน แต่เธอต้องเชื่อว่าฉันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิด”
โจเซฟินสูดจมูกฟุดฟิด ทั้ง ๆ ที่น้ำตาไหลอาบหน้าอยู่ด้วย
“โรส ลอยล์ เมื่อกี้หมอดูแลหน้าบอกว่าฉันจะตาบอดถ้าฉันร้องไห้ต่อไป สงสารฉันเถอะนะ และอย่าหลอกฉันอีกเลย”
โรสตกใจเมื่อมองไปที่โจเซฟิน ดวงตาของหล่อนช่างน่าสังเวชยิ่งกว่าที่เธอจินตนาการไว้จริง ๆ
เธอยกหลังมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาของโจเซฟิน เธอรู้สึกว่าเธอจะต้องเข้มแข็งไม่ว่าจะชี้แนะโจเซฟินให้พ้นจากเขาวงกตแห่งความรักที่หล่อนหลงทางอยู่ก็ตาม
“โจซี่ เธอไม่ควรยอมแพ้เรื่องนี้ จนกว่าเธอจะเข้าใจความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างเซย์นกับฉันเสียก่อน”
“ใช่ เธอคนหนึ่งเป็นเหมือนพี่สาวของฉัน และอีกคนเป็นผู้ชายที่ฉันรักมาหลายปี ถ้าเธอสองคนทรยศฉัน ลองคิดดูสิว่าฉันจะรู้สึกยังไง?”
โรสถอนหายใจยาว…
เธอตัดสินใจทิ้งความลับที่มีเพื่อบอกโจเซฟิน
“โจซี่ ฉันมีความลับ…”
โจเซฟินมองเธอแล้วสะอื้นไห้ “เธอมีความลับมากมายสินะ!” คำเหล่านี้มีคำเยาะเย้ยและประชดเล็กน้อยอยู่ในนั้น
โรสกล่าวต่อว่า “แล้วฉันเคยโกหกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“หืมม เธอไม่เคยโกหกเมื่อไหร่งั้นเหรอ?”
“แล้วเรื่องที่เคยบอกของร็อบบี้น้อยกับเซ็ตตี้น้อยล่ะ?”
โจเซฟินตะลึงงัน
โรสบอกเธอเกี่ยวกับอัตลักษณ์ของเด็ก ๆ และเจย์ได้รับการดูแลเด็กสองคน นั่นน่าจะส่งผลเสียต่อโรส!
สำหรับเธอ เธอมีเพื่อนเลว ๆ เสมอ
อย่างไรก็ตาม โรสไม่เคยโทษเธอในเรื่องนี้เลย
“ก็ได้ ฉันจะฟังเรื่องของเธอ” โจเซฟินลุกขึ้นนั่งโดยคิดว่าเพียงแค่ให้โอกาสที่มันเป็นการเห็นพ้องอย่างน่าเชื่อถือเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอสามารถมอบให้โรสได้
