ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 463
เจย์เปิดปากพูดอย่างสบาย ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้าย “ในวันที่ภรรยาของผมประสบอุบัติเหตุ ครอบครัวของคุณสร้างความโกลาหลครั้งใหญ่ คุณบอกผมว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ผมมีแนวโน้มที่จะเชื่อว่าเป็นการสมรู้ร่วมคิดของคุณโดยเจตนาที่จะทำร้ายผู้อื่นเสียมากกว่า
“เจมส์ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับภรรยาของผม ผมอยากให้คุณและครอบครัวของคุณถูกฝังพร้อมกับเธอ”
เจมส์กลืนน้ำลาย
ทุกเซลล์ในร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกแช่แข็ง
มันทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บ
เขาคิดว่าการมองการณ์ไกลของเจย์นั้นเฉียบแหลมและแม่นยำมาตลอดชีวิต ทว่าสำหรับการดูแลเอาใจใส่โรส เขาได้ละเลยมันไปจริง ๆ
เจย์ไม่เคยสนิทสนมกับผู้หญิงคนไหน แล้วทำไมเขาต้องรัก โรส ลอยล์อย่างคลั่งไคล้ ซึ่งเธอไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย?
“เกรย์สัน ช่วยเชิญแขกออกไปด้วย” เจย์พูดอย่างเฉยเมย
“ครับ ท่านอาเรส!” เกรย์สันได้ตอบกลับ
เจย์มองเจมส์อย่างดูถูก “ในอนาคต ถ้าคนนี้กลับมาหาฉันอีก ก็แค่ทุบตีและไล่เขาออกไปได้เลย”
เจมส์พลันหน้าซีด…
“เจย์ นายเกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”
เกรย์สันจ้องไปที่บอร์ดี้การ์ดให้สายตาเตือน “พวกนายยังรออะไรอยู่อีก? ไล่เขาออกไปซะ”
บอร์ดี้การ์ดเดินมาข้างหน้าและลากเจมส์ออกไปเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง
เจย์ยืนอยู่ที่ข้างหน้าต่างกว้างสไตล์ฝรั่งเศสและมองลงไปที่เงาเล็ก ๆ คล้ายมดที่ประตูของแกรนด์ เอเซีย
เจมส์ไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมเขาถึงเกลียดเจมส์มากขนาดนี้
มันเป็นเพราะ โรส ลอยล์คือ แองเจลีน เซเวียร์ ซึ่งเธอเป็นทั้งชีวิตของเขา
พวกเขาพรากชีวิตของโรสไป หัวใจของเขาจึงตายไปพร้อมกับเธอ
คนที่ตายไปแล้วจะมีหัวใจได้ยังไง?
ในตอนกลางคืน เจย์นอนอยู่บนเตียงและถือโทรศัพท์ที่โรสทิ้งไว้อยู่ในมือของเขา
เขาเปิดเข้าไปดูทุกข้อมูลในโทรศัพท์ของเธอ
เขาสามารถท่องจำบันทึกทั้งหมดที่บันทึกไว้ในโน๊ตมือถือได้เลย
แต่ในทุกวัน ที่เขามีความสุขที่สุดคือการได้อ่านทุกข้อความทางโทรศัพท์ซ้ำ ๆ ของเธอ
มีการบันทึกเสียงหลายรายการในแกลเลอรี เขาฟังพวกรายการเหล่านั้นหลาย ๆ ครั้ง
การบันทึกรายการหนึ่งว่างเปล่า แต่เวลาในการบันทึกนั้นยาวนานมาก เขาอดทนทุกครั้งและฟังจนจบก่อนที่จะปิดการบันทึกแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินอะไรเลยก็ตามในบันทึกนั้น
วันนี้เจย์ได้ฟังบันทึกอีกครั้ง
เมื่อเขากำลังใช้เวลาที่จะฟังบันทึกเปล่า จู่ ๆ เจย์ได้รับโทรศัพท์จากเกรย์สัน
เกรย์สันรายงานตารางงานให้เขาทราบทางโทรศัพท์ในเวลาสามวันข้างหน้า และเวลาในการรายงานก็นานเป็นพิเศษ…
เจย์เงียบฟังรายงานของเกรย์สันอย่างรอบคอบ
ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ไหลผ่านแก้วหูของเขา
“เจย์ เพราะวันนี้ฉันไม่สามารถหนีจากเงื้อมมืออันชั่วร้ายของนายได้ ฉันอยากฟังความจริง นายเคยรัก แองเจลีน เซเวียร์ บ้างไหม?” นี่คือเสียงของโรส
“ไม่” นี่คือเสียงปลอม
“ฮ่าฮ่า…” ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสิ้นหวังของโรสผ่านโทรศัพท์
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ในที่สุดฉันก็เห็นจิตใจข้างในที่แท้จริงของนาย”
“มีอีกคำถามหนึ่งแล้วกันที่ฉันจำเป็นต้องรู้คำตอบ นายจงใจจัดฉากอุบัติเหตุที่ฆ่าแองเจลีนเพราะเธอรู้ความลับของประตูเห็ดหรือเปล่า?”
“ใช่”
“นายใจดีกับเธอมาก”
…
เจย์ตกใจมากจนโทรศัพท์ในมือหล่นลงพื้น เขาวิ่งกลับไปที่ข้างเตียง หยิบโทรศัพท์ของโรสขึ้นมา และฟังการสนทนาครั้งแล้วครั้งเล่า
ถ้ารู้ว่าโรสถูกฆ่าตายแล้วทำให้เขาเสียใจมากจนเขาไม่อยากอยู่ต่อ ตอนนี้เขารู้ว่าเธอถูกฆ่าตายในสภาพจิตใจเช่นนั้น เขาก็ยิ่งอกหักมากขึ้นไปอีก
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขารักเธอมากกว่าที่เขารักชีวิตของเขาเองด้วยซ้ำ
แต่ในใจของเธอ เธอเชื่อว่าเขาเป็นฆาตกรที่วางแผนร้ายกับเธอทุกประการ
ความสิ้นหวังและความเศร้าโศกของเธอ… มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
“ที่รัก นั่นมันไม่ใช่ฉัน…” เขากระซิบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
