ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 479
หัวหน้าพยาบาลได้รับโทรศัพท์ด่วน เธอจึงรีบพูดกับโรสว่า “คุณลอยล์ ฉันมีผู้ป่วยรายใหม่ที่เข้ารับการรักษาในอาการวิกฤต และฉันต้องไปจัดการมัน ฉันจะให้ท่านประธานอยู่ภายใต้การดูแลของคุณนะ”
โรสพยักหน้าทันที “ได้ค่ะ”
หลังจากที่หัวหน้าพยาบาลเดินจากไป มีเพียงโรสและเจย์ที่อยู่ในห้องขนาดใหญ่นั้น
โรสรู้สึกว่าการตัดสินใจของเธอค่อนข้างจะรีบร้อนตอบไปหน่อย
เธอกังวลว่าเจย์จะเริ่มโวยวายอย่างไร้เหตุผลเมื่อเขารู้เกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาที่เสียโฉมของเธอ
เจย์มองโรสเดินไปรอบ ๆ กลางห้อง เขาได้เห็นความไม่สงบ ความกังวล และความกลัวในการแสดงออกของเธอ
“ดิฉันเป็นผู้ดูแลคนใหม่ที่นี่และขาดประสบการณ์ ดิฉันควรขอให้เจ้าหน้าที่ที่มีประสบการณ์จากสถานีกลางพยาบาลดูแลคุณดีไหมคะ?” โรสเดินเข้าไปหาเขาและแกล้งทำเสียงแหบแห้ง
เจย์มองเธอด้วยสายตาที่ไม่กะพริบ ริมฝีปากเย้ายวนของเขาพลันแยกจากความประหลาดใจเล็กน้อยที่เขารู้สึก
เขาจงใจทำให้เกิดอาการแพ้เพียงเพื่อมาหาเธอ แต่เธอต้องการหลบหลีกเขาเพราะความไม่มั่นใจของเธอหรือ?
“สถานการณ์อาการของฉันไม่ได้รุนแรงเกินไป ดังนั้นมันจึงเหมาะสำหรับมือใหม่อย่างคุณ” เขากล่าว
โรสดึงหน้ากากของเธอออกทันที “ท่านประธาน ท่านยังต้องการให้ดิฉันดูแลท่านด้วยใบหน้านี้แบบนี้ไหมคะ?”
เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร ในขณะที่จิตใจของเธอยุ่งเหยิงและไม่มีสมาธิ
เจย์ขมวดคิ้ว “ฉันดูเหมือนคนที่ตัดสินคนจากภายนอกหรือ?”
โรสประหลาดใจ… เธอจำครั้งแรกที่เธอพบเขาหลังจากเหตุการณ์นั้นและสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามของเขาได้
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอก็สวมหน้ากากกลับเข้าไปอีกครั้ง “ขอบคุณ ท่านประธาน ที่ไม่ดูถูกฉัน ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อรับใช้คุณ”
รอยยิ้มผุดขึ้นในสายตาของเจย์ “แล้วเธอสั่งอาหารเดลิเวอรี่ให้ฉันได้ไหม?”
“ดิฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันไม่มีโทรศัพท์”
เจย์ส่งโทรศัพท์ของเขาให้เธอ “ใช้ของฉันสิ”
เธอปฏิเสธที่จะรับมันแทน ด้วยการกล่าวไปว่า “แผนกการแพทย์ของแกรนด์ เอเซียจัดหาอาหารให้กับผู้ป่วยของพวกเขาอยู่แล้วนะคะ”
“ฉันอยากกินอะไรบางอย่างข้างนอก”
โรสไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสั่งอาหารเดลิเวอร์รี่ให้เขา
หลังจากสั่งซื้อแล้ว เธอต้องการส่งโทรศัพท์คืนให้เขา แต่เขาพูดว่า “ฉันไม่ชอบใช้ของที่คนอื่นใช้แล้ว ฉันจะให้มันกับเธอแล้วกันนะ”
โรสเบิกตากว้าง…
การกระทำที่โง่เขลาของเขาอาจทำให้เลือดของเธอเดือดพล่านได้
เมื่อเห็นเธอ เจย์ดูตกตะลึง “ทำไมเธอถึงจ้องมาที่ฉันแบบนั้นหลังจากที่ฉันให้โทรศัพท์เธอล่ะ?”
โรสไม่สามารถระงับความโกรธของเธอได้อีกต่อไป “ท่านประธาน ดิฉันขอโทษนะคะ ดิฉันคิดว่าอากาศในโลกนี้ก็ถูกใช้โดยฉันเช่นกัน คุณอยากย้ายไปดาวอังคารด้วยไหม?”
เจย์ “…”
จากนั้น เธอก็เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างไร้ยางอายเพราะเธอไม่มีโทรศัพท์จริง ๆ
ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาถึง
โรสยัดชุดอาหารใส่มือของเจย์และนั่งลงข้าง ๆ ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะพูดว่า ‘ไม่ใช่หน้าที่ของฉัน’
เจย์มองเธอ “ป้อนฉันด้วย”
“คุณมีมือและขาที่ใช้งานได้ แล้วทำไมคุณถึงทานอาหารด้วยตัวเองไม่ได้ล่ะคะ?”
“แต่ฉันเป็นคนไข้ คนไข้คือพระเจ้าที่นี่!”
“อะไรคือดีมากสำหรับการเป็นพระเจ้า? ถ้าคุณเก่งมากนัก คุณก็ไม่ควรป่วยตั้งแต่แรก” โรสกลอกตาไปที่เขา
เจย์ “…”
เนื่องจากเขาไม่สามารถเอาชนะการโต้เถียงกับเธอได้ เขาจึงจ้องมองเธอด้วยความโกรธอย่างเต็มกำลัง!
ในที่สุดโรสก็ยอมให้กับรูปลักษณ์หล่อเหลาของเขา เธอมองกลับไปที่ข้างเตียงแล้วหยิบโจ๊กขึ้นมาเพื่ป้อนเขา
เจย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นชามโจ๊กธรรมดานั่น แต่เขารู้สึกดีกับการดูแลที่เธอแสดงกับเขา
เมื่อเขากินโจ๊กเสร็จแล้ว โรสคิดว่าเขาจะหยุดพัก แต่จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมาจับเธอแทน
“ช่วยพาฉันไปเดินเล่นหน่อย”
โรสพ่ายแพ้อย่างเต็มที่ด้วยพลังงานที่มากมายของเขา “ท่านประธานคะ เป็นคนไข้ก็ต้องพักผ่อนบนเตียงสิคะ”
