ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 519
โรสมีร่างกายที่อ่อนแอ ใช้เวลาไม่นานจึงหลับสนิท
เจย์ลูบไล้ใบหน้าของเธอที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ นิ้วเรียวยาวของเขาแตะคิ้วที่ขมวดของเธอ
“แองเจลีน เธอซ่อนความลับแบบไหนเอาไว้กันนะ? บอกฉันไม่ได้เหรอ?”
เขาไตร่ตรองเกี่ยวกับผู้ชายในตระกูลอาเรส อารองและอาสามของเขามีความรักมากมายเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็ก จอห์น อาเรส อาสี่ของเขา ยังไม่ได้แต่งงานและ เป็นคนเจ้าชู้มากกว่า
อย่างไรก็ตาม ท่านปู่อาเรสและพ่อของเขาเป็นผู้ชายที่มีความเคารพและมีวินัยในตนเองเป็นอย่างมาก
ทำไมแองเจลีนถึงบอกว่าผู้ชายทุกคนในตระกูลอาเรสมีนิสัยเจ้าชู้?
ไม่ใช่ว่าเจย์ ไม่เคยสอบสวนตระกูลอาเรสเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว หลังจากที่แองเจลีน ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาสงสัยว่าอาจมีคนในตระกูลอาเรส มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดการแต่งงานของเขากับแองเจลีนคือความสวามิภักดิ์ของกองกำลังที่แข็งแกร่งที่มีพันธะกันเพื่อคุกคามผลประโยชน์ของตระกูลอื่น ๆ ภายในตระกูลอาเรส
เขาสอบสวนมาเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบหลักฐานที่เจาะจง เกี่ยวกับแองเจลีน เขากลับพบเรื่องราวความรักอันสวยงามของอารองและอาสามของเขาเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็ก
ดูเหมือนว่า เขาจะละเลยสองคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด คือ คุณปู่และพ่อของเขา
เจย์หงุดหงิดขึ้นมาทันที ความจริงที่ซ่อนอยู่ในป่าที่ปกคลุมหนาทึบนี้ ทำให้เขามีความรู้สึกที่แรงกล้ามาก ด้วยเหตุผลบางอย่าง… ว่าเป็นความลับที่จะนำมาซึ่งความพินาศ
นั่นคือเหตุผลที่แองเจลีนไม่เต็มใจที่จะบอกเขา
วันต่อมา
เมื่อโรสตื่นขึ้น เจย์ยังคงฝันร้ายขณะหลับ คิ้วของเขาขมวดแน่น ราวกับว่ามีความเศร้าลึกลงไปในใจที่ไม่สามารถละเลยได้
โรสจูบริมฝีปากของเขาเบา ๆ กลัวจะรบกวนเขา แล้วเธอก็ออกไปอย่างเงียบ ๆ
เธอค่อย ๆ ย่องไปที่ห้องครัวและศึกษาวิธีการใช้ครัวอัจฉริยะ จากนั้นเธอก็ทำอาหารเช้าแสนอร่อยด้วยความช่วยเหลือของหุ่นยนต์อัจฉริยะ
พวกเขาทั้งหมดเป็นที่ชื่นชอบของเจย์
เมื่อเจย์ตื่นขึ้นอย่างสบาย ๆ เขารู้สึกว่าคนในอ้อมแขนของเขาได้หายไปแล้ว ทันใดนั้น เขาก็ลืมตาที่กระวนกระวายขึ้นมา
เมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีตก่อนหน้านี้ เมื่อเธอจากไปโดยไม่กล่าวคำล่ำลา ใจเขากระสับกระส่ายมาก เขารีบสวมเสื้อคลุมและเมื่อเขาเดินลงบันได เขาก็ได้ยินเสียงมาจากห้องครัว
จากนั้น เขาก็จ้องมองไปที่อาหารเช้าแสนอร่อยบนโต๊ะอาหาร
“ตื่นแล้วเหรอคะ?” โรสเดินออกมาจากครัวโดยยังคงสวมผ้ากันเปื้อนผืนใหญ่อยู่
หัวใจที่เยือกเย็นของเจย์ถูกแสงแดดแผดเผาจนละลาย
เป็นเวลาหลายปีที่ไม่มีใครใส่ใจเกี่ยวกับคุณภาพอาหารของเขา
ตอนนี้โรสพยายามอย่างมากในการทำอาหารเช้าให้เขา ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกพึงพอใจและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เขาเดินเข้ามากอดเธออย่างอ่อนโยน
“ทำไมเธอถึงได้ดีกับฉันนักล่ะ?” เขาถามอย่างเสียงห้าว ๆ
โรสยิ้มและพูดว่า “ถ้าฉันไม่ดีกับนาย แล้วจะให้ไปดีกับใครล่ะ?”
เป็นเพราะเธอรู้ว่าข้างบนนั้นมันเหงา
เขาเป็นดวงดาวที่ไม่มีใครเอื้อมถึงและเขาก็เหงาเช่นกัน
ไม่มีใครสามารถเข้าใจเขาได้ ไม่มีใครสามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้และไม่มีใครสามารถพูดคุยกับเขาได้
“โรส เธอต้องอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปนะ เข้าใจไหม?” เขาพูดด้วยโทนเสียงต่ำ
เธอจับใบหน้าของเขาพลางพูดด้วยเสียงที่อ่อนหวานว่า “ไม่ต้องกังวลนะ แม้ว่านายจะไล่ฉันออกไป ฉันก็จะไม่ไปไหน ฉันจะอยู่กับนายไปตลอดชีวิตและให้นายเป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่สุดของฉัน”
เขาเกาจมูกของเธอเบา ๆ “นี่คือคำสัญญาของพวกเรา เราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต”
“ตกลง”
