ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 537
ร็อบบี้น้อยเลียนแบบท่าทางการเดินของผู้ใหญ่ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเจย์ เขาแสดงสีหน้าที่เขียนว่า ‘ฉันไม่มีความสุข’
“คุณพ่อครับ!” เขาพูดอย่างเชื่องช้า ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงขณะที่น้ำตาไหลออกมา
เจนสันมองผ่านช่องว่างของประตู เมื่อเขาเห็นว่าการแสดงออกของร็อบบี้น้อยเปลี่ยนไปเป็นร้องไห้ได้ในชั่วพริบตา เขาก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
เขาใช้กลไกการแสดงอารมณ์เพื่อแทนที่ไอคิวของเขางั้นเหรอ?
เมื่อเจย์เห็นว่าร็อบบี้น้อยดูอารมณ์ไม่ดีนัก เขาจึงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้ววางลงบนตัก เขาถามด้วยความเป็นห่วง “ร็อบบี้น้อยของพ่อ เป็นอะไรไป?”
“เจนส์ชอบเรียกผมว่าเด็กโง่ แล้วเขาก็ตัดสินใจไม่มากับผมด้วย!” ร็อบบี้น้อยขยี้จมูกของเขา ในขณะที่เขามีสีหน้าเสียใจ
การแสดงออกในดวงตาของเจนสันกลายเป็นเย็นชา เด็กผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ กำลังลากเขาเข้ามาวุ่นวายกับเรื่องนี้ไปไหม?
เจย์ขมวดคิ้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่น้องสองคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่ใช่เหรอ? พวกเขามีการพูดคุยสนิทสนมกันมาตลอด ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยโต้แย้งกันมาก่อนเลย เจนสันมักจะนิ่งเงียบต่อหน้าคนอื่น แต่เขากลับกลายเป็นคนพูดมากทุกครั้งที่อยู่กับร็อบบี้น้อย
ทำไมพวกเขาถึงหันหน้าหนีกันในวันนี้?
“โอ้ บอกพ่อมาสิ ทำไมเจนส์ถึงพูดถึงลูกแบบนั้นได้ล่ะ?” เจย์ถามด้วยความสงสัย
ร็อบบี้น้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดว่า “เป็นเพราะผมไม่รู้เรื่องสรรพคุณของดอกไม้ที่มีความหมายต่าง ๆ น่ะสิครับ เขาเลยเรียกผมว่าเด็กโง่”
เจย์ยื่นโทรศัพท์ให้เขา “งั้นลูกก็เริ่มเรียนรู้เรื่องนี้ได้เลย”
ร็อบี้น้อยกลืนน้ำลายและมองไปที่เจนส์อย่างอวดดี
เจนสันรู้สึกทึ่ง
ไม่จำเป็นต้องมีไอคิวเมื่อเผชิญหน้ากับพ่องั้นเหรอ?
ร็อบบี้น้อยนั่งอยู่ที่ตักของเจย์และเปิดวิกิพีเดียค้นหา ‘สรรพคุณดอกไม้’
บนเพจมีสรรพคุณดอกไม้หลากหลายประเภท แต่ไม่มีใครพูดถึงดอกโรสแมรี่
ร็อบบี้น้อยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องค้นหาสรรพคุณดอกไม้เจาะจงของ ‘โรสแมรี่’ เมื่อเขาเห็นสรรพคุณของโรสแมรี่ เขาก็ตะลึง
โรสแมรี่มันมีผลทำให้สงบเงียบและเป็นเหมือนยากล่อมประสาท
เมื่อเห็นอย่างนั้นร็อบบี้น้อยรีบคืนโทรศัพท์ให้พ่อและสีหน้าของเขามีความสุขอีกครั้ง เขากอดคอพ่อและจูบที่หน้าผาก “ขอบคุณครับ คุณพ่อ”
เขากระโดดลงจากตัวเจย์และกระโดดโลดเต้นออกไป
นัยน์ตาของเจย์มีความสงสัยเล็กน้อย เขาจึงยกโทรศัพท์ขึ้นและมองหาประวัติการค้นหาที่ร็อบบี้น้อยเอาไปค้น
เมื่อเขาเห็นคำว่า ‘โรสแมรี่’ ดวงตาของเขาก็หยุดนิ่ง
ร็อบบี้น้อยรีบดึงเจนสันออกไปและจากไปอย่างสุขุม
“เจนสัน มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ”
ร็อบบี้น้อยเดินเข้าไปพูดใกล้ ๆ ตัวเจนสัน และบอกเขาเกี่ยวกับผลของการใช้โรสแมรี่ ดวงตาของเจนสันกลายเป็นเย็นชา
“เราต้องจับตาดูผู้หญิงคนนั้น เราจะปล่อยให้เธอทำร้ายคุณพ่อไม่ได้”
“อืม”
ณ หอท่าเรือหอมหวน
หลังจากที่เจย์ทำงานเสร็จ เขาก็นอนเอนตัวอยู่บนโซฟา เขารู้สึกหมดแรงและเหนื่อยล้า ดังนั้นเขาจึงพักสายตาไปชั่วขณะ
ขณะที่เขาหลับตาลง ภาพของหญิงสาวในภาพนั่นก็ผุดขึ้นมาในจิตใจของเขา
ผมสีน้ำตาลเกาลัดที่สวยงามของเธอถูกมัดเป็นปมด้านบนและติดด้วยกิ๊บติดผมมุก เธอสวมต่างหูสีมรกต สร้อยคอมรกตและสร้อยข้อมือมรกต ทำให้เธอดูเป็นคนชนชั้นสูง
เธอดูเหมือนผู้หญิงสูงศักดิ์ ไม่เหมือนเด็กจากครอบครัวที่ต่ำต้อย
เขานึกไม่ออกเลยว่าทำไมทุกครั้งที่นึกถึงเธอ เขาก็รู้สึกกังวลใจ
นั่นคือความสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกหรือเปล่า?
แม่รักเขามากจนยอมสละชีวิตที่ยังอ่อนวัยเพื่อเขาเหรอ?
เจย์รีบลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ห้องนอน
รูขนาดใหญ่ในผนังนอกห้องนอนได้รับการซ่อมแซม ทว่า วัสดุที่ใช้นั้นเป็นแผ่นไม้ยิปซั่มแบบบาง มีช่องที่เห็นได้ชัดเจนระหว่างแผ่นไม้ยิปซั่มแบบบางที่ไปชนติดกับไม้ฟีบี้เจิ้นหนานที่เป็นไม้สีทองบริเวณรอบ ๆ
