ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 568

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 568

“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ สำหรับเจเจ ที่ลูกให้เราไปเพราะไม่อยากเจอพ่ออีกแล้วใช่ไหม?”

“ลูกเกลียดเขา แต่ลูกไม่รู้จะแก้แค้นแทนโรสได้ยังไง ด้วยวิธีนี้ ลูกเลยอยากให้เราออกไปจากที่นี่ ถ้านั่นจะทำให้ลูกรู้สึกดีขึ้น แม่ยินดีที่จะทำเพื่อแสดงเจตนาที่ดี เราจะออกไปทันที”

จากนั้นโคลอี้ได้ดึงมือของจอร์แดนและเดินออกไป

เจย์ยืนนิ่งในความเงียบอยู่ตรงนั้น

จอร์แดนยังคงหันมามองเจย์ด้วยความรัก คำพูดที่อยากจะออกจากปากของเขาแต่ยังคงลังเลและไม่สามารถพูดได้นั่นก็คือคำว่า ‘ลูกชาย’

“เจย์ นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ตราบใดที่นายมีความสุข แม่ของนายและฉันก็จะมีความสุข” จอร์แดนรู้สึกราวกับว่ามีอะไรติดอยู่ที่คอของเขา เขาบังคับตัวเองให้พูดคำเหล่านี้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่

ขณะที่จอร์แดนและโคลอี้เดินไปที่หน้าประตู เจย์ซึ่งเงียบอยู่พักหนึ่งกล่าวว่า “หากพวกคุณประสบปัญหาอะไรก็ตาม โทรหาผู้ช่วยของผมได้เลย อย่าพยายามแก้ปัญหาด้วยตัวเอง”

จอร์แดนได้ยินแล้วสะดุ้งทันที ใบหน้าเย็นชาของเขากลับกลายมีรอยยิ้มอันอบอุ่น

“เราจะทำตามที่บอก” เขาตอบอย่างมีความสุข

รถที่เจย์จองไว้สำหรับพวกเขาจอดอยู่ด้านนอกหอท่าเรือหอมหวน

พวกเขากำลังเข้าไปในรถและออกไปจากที่นี่

พวกเขามองไปที่หอท่าเรือหอมหวนอย่างไม่เต็มใจที่จะจากไป สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้าในขณะที่จ้องมองไปที่ลูกชายของพวกเขาซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

ขณะที่รถเร่งความเร็วออกไปแล้ว หอท่าเรือหอมหวนก็กลายเป็นเพียงภาพเบลอไกล ๆ จากการมองเห็น

โคลอี้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของจอร์แดนและเริ่มร้องไห้ด้วยความเศร้าเสียใจ “จอร์แดน ครอบครัวของเราต้องแยกจากกันจริง ๆ เหรอ?”

จอร์แดนกอดโคลอี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เขาไม่รู้ว่าทำไมเจย์ต้องปล่อยให้พวกเขาจากไป

ความเกลียดชังที่เจย์มีต่อเขาอาจเป็นเหตุผล แต่ลึก ๆ แล้ว เขารู้สึกว่ามีเหตุผลอื่นอยู่เบื้องหลังที่เจย์ตัดสินใจทำแบบนี้

ในไม่ช้า รถก็ขับออกจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน

ในขณะนั้นจอร์แดนจำได้ว่าต้องถามคนขับรถว่า “เจย์จะให้นายพาพวกเราไปที่ไหน?”

คนขับหันมองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ ท่านอาเรสเพิ่งบอกให้ผมส่งพวกคุณทั้งคู่ไปที่สนามบิน พวกคุณจะไปไหนหลังจากนั้นขึ้นอยู่กับพวกคุณเลยครับ”

“ตอนนี้เขาดูใส่ใจ” จอร์แดนกล่าว

การออกจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเป็นความฝันของจอร์แดนมาโดยตลอด ใครจะรู้ว่าคนที่จะเติมเต็มความฝันของเขาคนนี้จะเป็นลูกชายของเขาเอง

จอร์แดนรู้สึกอิ่มเอมใจ

ตอนนั้นเองที่โศกนาฏกรรมเกิดขึ้น

จู่ ๆ รถก็กระตุกขณะอยู่บนถนนลาดยาง

“เกิดอะไรขึ้น?” จอร์แดนถามขณะมองไปยังถนนเรียบ

“นั่นมันแปลกจริง ๆ ทำไมผมรู้สึกว่ารถไม่สามารถควบคุมได้…” หยาดเหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าคนขับ

ทันใดนั้น รถสีดำก็แล่นผ่านพวกเขาไป จอร์แดนเห็นการเยาะเย้ยบนใบหน้าของคนขับนั่นและเขากำลังถือรีโมทควบคุมไว้!

ใบหน้าของจอร์แดนซีดเผือดทันที

เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับแองเจลีนเมื่อเก้าปีที่แล้ว วิธีการที่เขาเคยใช้ในตอนนั้นกำลังถูกทำซ้ำกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ เขาเป็นเหยื่อในครั้งนี้

นี่ต้องเป็นเวรกรรม!

เขากอดโคลอี้แน่นขณะที่มือปิดตาเธอไว้…