ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 583
สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความสง่างามที่ไม่มีใครเทียบได้กลับกลายเป็นความโกลาหลวุ่นวาย
แองเจลีนจ้องไปที่เขาด้วยความตกใจขณะที่น้ำตายังคงไหลรินออกมาไม่หยุดหย่อน
เธอรู้สึกคร่ำครวญอย่างมากจนต้องเอามือมาปิดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นของเธอหลุดออกมาให้ได้ยิน
เธอใช้เวลา 18 ชั่วโมงอยู่ข้างในกับเขา เฝ้าดูเขาอยู่เงียบ ๆ โดยไม่ดื่มน้ำหรือทานอาหารอะไรเลย
หมอได้เดินเข้ามากระตุ้นบอกเธอให้หาอะไรทานหลายครั้ง แต่หมอได้รับคำตอบที่ไม่สบายใจจากแองเจลีนทุกครั้ง “ฉันขออยู่กับเขาต่ออีกนาน ๆ นะ”
เธอไม่เคยคิดที่จะฟังเขาเลยในชีวิตนี้ เขาคิดแผนการที่จะผูกเธอไว้กับเขา ในขณะที่เธอคิดที่จะหาข้อแก้ตัวเพื่อหาข้ออ้างที่จะทิ้งเขาไปเสมอเช่นกัน
บางทีเขาอาจจะไม่ต้องทนทุกข์กับการถูกซุ่มโจมตีแบบนี้ หากไม่ใช่เพราะพฤติกรรมที่ดื้อรั้นและหุนหันพลันแล่นของเธอ แม้ว่าจะไม่มีทางรอดจากการถูกซุ่มโจมตี อย่างน้อยถ้าหากเธอยังอยู่เคียงข้างเขาในเวลาแบบนั้นได้และเขาจะไม่ต้องเดินบนเส้นทางนี้เพียงลำพัง
ผลของยาชาเริ่มหมดฤทธิ์และเจย์เริ่มรู้สึกว่าจิตใจของเขาค่อย ๆ ปลอดโปร่งจากการหลับใหลเป็นเวลานาน สติของเขายังคงมึนงงและเขายังคงรู้สึกสะลึมสะลือ แต่เขายังมีเรี่ยวแรงที่พอจะลืมตาขึ้นมาได้อยู่
เสียงสะอื้นของใครบางคนดังก้องเข้ามาในหูของเขา เสียงนั้นกระตุ้นหนักมากและเหมือนพยายามอดกลั้นเอาไว้ราวกับว่าบุคคลนั้นไม่กล้าร้องไห้เสียงดังเกินไปแม้จะเศร้าอย่างสุดซึ้ง
เจย์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนสะอื้น เขาแค่รู้สึกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ยังเร็วเกินไปที่จะจ้างคนมาไว้อาลัยเขา
“ฉันขอโทษ เจย์บี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งนายไปอีก” เสียงที่ไม่ละอายใจและความขี้ขลาดของเสียงที่แองเจลีนพูดออกมามันชัดเจนเข้าไปในหูของเขา
มันทำให้รู้สึกละลายหัวใจที่เย็นชาของเจย์ ราวกับแสงแรกของฤดูใบไม้ผลิเหนือต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งในฤดูหนาว พืชที่เน่าเปื่อยเหมือนกับชีวิตที่น่าเบื่อและจืดชืดกลับฟื้นคืนชีพราวกับถูกรดน้ำด้วยน้ำพุแห่งความเยาว์วัย กำลังเติบโตเป็นทุ่งหญ้าเล็ก ๆ ผืนใหม่
แองเจลีนของเขากลับมาแล้ว
ความเศร้าที่บดขยี้กระดูกก็โอบล้อมเขาเช่นกัน
ทำไมต้องเป็นตอนนี้?
ตอนนี้เขาอ่อนแอแค่ไหน มันคงสมเหตุสมผลแล้วว่าทำไมเธอถึงร้องไห้หนักมาก
หมอมาแนะนำแองเจลีนอีกครั้ง “คุณอยู่ที่นี่มา 18 ชั่วโมงแล้ว คุณผู้หญิง อย่างน้อยต้องดื่มน้ำและทานอาหารบ้าง ด้วยวิธีนี้คุณจะมีเรี่ยวแรงพลังที่จะอยู่เคียงข้างท่านประธานนะ!”
“18 ชั่วโมง!” แองเจลีนตกใจกับเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
บางทีเลขนำโชค 18 ก็ได้โยนความเศร้าของเธอออกไปนอกหน้าต่าง เพราะเธอยิ้มและหันไปหาเจย์ “พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ ที่รัก”
แองเจลีนเดินออกจากห้องไปในความเงียบที่ไร้ชีวิตชีวา
ตอนนั้นเองที่เจย์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
เขามองดูห้องที่เป็นสีขาวและมียาฆ่าเชื้อที่เห็นได้ชัดรอบ ๆ ตัวเขา พร้อมแสงแดดที่ตัดส่องเข้ามาในห้องผ่านผ้าม่าน
ราวกับว่าทุกสิ่งที่เขาได้ยินเมื่อสักครู่เป็นเพียงภาพหลอน ดวงตาที่เหนื่อยล้าของเจย์ก็ปิดลงอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง
ในวันต่อมา
หลังจากการตรวจร่างกายทุกอย่างแล้ว ในที่สุด หมอก็ประกาศว่า “อาการของท่านประธานเริ่มคงที่และชีวิตของเขาไม่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไปแล้ว เขาสามารถย้ายไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วยปกติได้”
เจย์ได้ถูกย้ายไปห้องวีไอพีของโรงพยาบาล
หลังจากผลของยาสลบหมดฤทธิ์ ในที่สุดเจย์ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในชั้นน้ำแข็งทื่เย็นชาแสดงออกมาท่ามกลางตัวของเขาเอง ขณะที่เขาตระหนักได้ว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีความรู้สึกของขา เขารู้สึกขยับมันไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้นกับขาของฉัน?” เขาถามหมอ
ความรู้สึกแย่ ๆ กระทบเข้าในอกของเขาอย่างจังขณะที่ความทรงจำในคืนที่เกิดอุบัติเหตุผุดขึ้นในใจของเขา กลุ่มของไอ้พวกชั่วนั่นทำร้ายเขาด้วยการเจาะขาของเขากับสารบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ตอนที่พวกมันซุ่มโจมตีเขา
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำสำเร็จ
“ขาของคุณมีอาการลีบเล็กน้อยครับ ท่านประธาน”
“ฉันจะเดินได้ไหม?” เขาถาม ด้วยอาการอ้าปากค้าง
สีหน้าของหมอดูเคร่งขรึม “คุณต้องมีปาฏิหาริย์ถึงจะเดินได้อีกครั้ง ท่านประธาน”
มุมปากของเจย์กระตุกยิ้มเยาะเย้ยตนเอง
การฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์แบบนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลย ดังนั้นสิ่งที่เขาสามารถอธิษฐานได้ในตอนนี้ก็คือสภาพขาของเขาจะไม่แย่ลงไปกว่านี้
