พี่ใหญ่ตกใจในตอนแรก เขาไม่อาจทำใจเชื่อได้ เป็นไปได้อย่างไรที่คน ๆ หนึ่งจะสามารถฆ่าคนมากกว่าสองร้อยคน ในมุมมองของพี่ใหญ่ มันเป็นไปไม่ได้เลย
ในตอนนี้เย่เฉินเดินลงจากบันไดด้วยสีหน้าว่างเปล่า
“ ฉัน … ฉันยังไม่อยากตาย … พี่ใหญ่รักษาตัวด้วย!” ลูกน้องของพี่แบล็คพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักและวิ่งหนีไป
“อึก”
เจตนาฆ่าที่รุนแรงกระตุ้นประสาทของพี่แบล็คอย่างมาก เขาฆ่าคนและมีคดีติดตัวหลายคดี เคยทำร้ายคนมามากมาย เขาจึงมีความอ่อนไหวต่อเจตนาสังหาร
กลิ่นอายแห่งการสังหารที่เย่เฉินปล่อยออกมานั้นแข็งแกร่งมากจนทำให้พี่แบล็ครู้สึกหายใจไม่ออก
“เอ่อ … เพื่อนบางที … บางทีเราอาจจะเข้าใจผิดกัน … ” พี่ใหญ่พยายามเต็มที่เพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ยังพูดติดขัด
“แกเป็นหัวหน้าของพวกมัน?” เย่เฉินถาม
“ ใช่ … ใช่แล้ว … พี่ชายต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่!” พี่ใหญ่รีบพยักหน้าและกล่าว
ออร่าสังหารรุนแรงขนาดนี้จะต้องฆ่าไปกี่คนถึงจะทำแบบนี้ได้…
พี่ใหญ่มีเพียงความคิดเดียวในตอนนี้
ฉันมาทำอะไรที่นี่?
เย่เฉินก้าวเดินไปหาพี่ใหญ่ ร่างของพี่ใหญ่ก็เริ่มสั่นสะท้านออกมา
เขากลัวจริงๆกลัวว่าเย่เฉินจะฆ่าเขา
เย่เฉินที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ใหญ่ มองไปยังเขา แล้วกล่าวว่า:
“เรียกลูกน้องของแกกลับมา, ฉันมีงานให้พวกแกทำ, ถ้างานเสร็จแล้วแกจะสามารถมีชีวิตต่อได้แต่ถ้าแกทำไม่ได้ ก็ตาย! “
“พรึบ”
พี่เฮยทรุดตัวลงกับพื้น แต่เขาตกใจและกลัวมาก เมื่อเขาได้ยินว่าเขารอดแล้ว ขาของเขาจึงไม่สามารถพยุงร่างกายได้อีกต่อไป
เย่เฉินขมวดคิ้ว
“พี่ใหญ่! ฉันจะรีบเรียกพวกมันมาทันที!” เมื่อเห็นเย่เฉินขมวดคิ้วพี่แบล็คก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดเสียงดัง หลังจากพูดจบเขาก็รีบวิ่งออกจากโรงแรมไปทันที
เย่เฉินไม่ได้มองไปที่พี่แบล็ก เขาเดินตรงไปยังโซฟาในล็อบบี้ของโรงแรมและนั่งลง
เย่เฉินไม่ได้ฆ่าเหล่าอันตพาลพวกนั้น เพราะเย่เฉินยังต้องการให้พวกมันทำงานบางอย่าง จากนี้เขาต้องการที่จะก่อตั้งหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกแห่งความจริง
เดิมทีเย่เฉินวางแผนที่จะรออีกสามเดือนก่อนที่จะใช้คำสั่งสร้างหมู่บ้านในโลกความจริง
เนื่องจากสามเดือนเป็นเวลาปลอดภัยที่ ระบบผานกู่ กำหนดไว้
เย่เฉินสามารถใช้เวลาสามเดือนนี้เพื่อเพิ่มทรัพยากร จากนั้นก็สร้างเมืองหลุนฮุยในโลกแห่งความเป็นจริงได้โดยตรง
เนื่องจากชีวิตก่อนหน้านี้ หลายคนถูกคนอื่นแย่งชิงเมืองในโลกความเป็นจริง
เย่เฉินไม่ต้องการให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับดินแดนของเขา ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะสร้างเมืองหลุนฮุยและใช้แบบแปลนกำแพงเมือง (จริง)สร้างกำแพงเมือง
ด้วยวิธีนี้เย่เฉินจะไม่จำเป็นต้องกลัวความคิดของคนอื่นที่ต้องการแย่งชิงเมืองหลุนฮุย
หลังจากใช้กำแพงเมือง (จริง) แล้วจะมีหอคอยลูกศรที่โจมตีโดยอัตโนมัติ พลังของมันนั้นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์หรือสัตว์ปีศาจจะสามารถต้านทานได้
แต่ตอนนี้เย่เฉินไม่ต้องการรออีกต่อไป เย่เฉินต้องการสร้างหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกแห่งความจริงโดยเร็วที่สุด
สำหรับเหตุผลนั้นเพราะว่า แผ่นอาคมรวมวิญญาณ (ระดับโลก) ที่เพิ่งได้รับมา
ของสิ่งนี้ยิ่งใช้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี หินวิญญาณสามารถสร้างได้โดยอัตโนมัติทุกวัน
หลิงฉี เป็นสิ่งจำเป็นในอนาคต มีความสำคัญกับผู้คนและยังมีความสำคัญเท่าสำหรับการสร้างและป้องกันดินแดน
สำหรับการสร้างดินแดนในตอนนี้แน่นอนว่ามันจะถูกคนอื่นจับตามอง เย่เฉินไม่กังวลตราบใดที่เย่เฉินมีพละกำลังเพียงพอ การสอดแนมใด ๆ ก็ไร้ประโยชน์
เย่เฉินมีความมั่นใจเป็นอย่างมาก
เนื่องจากลูกปัดดวงดาวสามารถซิงโครไนซ์ 100% และยังเป็นเพราะเขามีสัตว์วิญญาณหยานหูในโลกก่อนประวัติศาสตร์
ทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ลูกปัดดวงดาวสามารถรับประกันได้ว่าพลังของเย่เฉินจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และหยานหู่สามารถเรียกมายังโลกแห่งความเป็นจริงเพื่อปกป้องเย่เฉินได้ในขณะที่เขากำลังเล่นเกม
ในไม่ช้านี้จะมีสัตว์ปีศาจจะเพิ่มมากขึ้น
เย่เฉินก็ไม่กังวลอะไรเลย
ตราบใดที่มีการจัดตั้งดินแดนในโลกแห่งความเป็นจริง เช่นเดียวกับพื้นที่ปลอดภัยที่สร้างโดยระบบผานกู่มันจะมีเวลาปลอดภัยสามเดือนเช่นกัน
เย่เฉินไม่สนใจว่ากลุ่มอันตพาลเหล่านั้นจะกลับมาหรือไม่
หากพวกมันไม่กลับมา เย่เฉินแค่ต้องทำงานเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะสามารถก่อตั้งหมู่บ้านหลุนฮุย
“ ตึก ตึก”
เสียงเดินด้วยรองเท้าส้นสูงดังเข้ามา หูเสี่ยวเย่ว เธอกำลังลงมาชั้นล่าง เย่เฉินไม่ได้เดินไปหาหูเสี่ยวเย่ว เขาหลับตาบนโซฟาและพักผ่อน
ในล็อบบี้ของโรงแรมมีศพปีศาจหนูอยู่ทุกทั่วทุกแห่ง เลือดกระจัดกระจายไปทั่วล็อบบี้และบนบันได
สูดดด
“เย่ … เย่เฉิน … ” หูเสี่ยวเยว่มองไปที่เย่เฉินด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน เธอลังเลอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็พูดออกมา
“ อยากไปไหนก็ไปไม่ต้องถามฉัน” เย่เฉินกล่าวโดยไม่หันไปมอง
สำหรับเย่เฉินเขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใดๆต่อหูเสี่ยวเย่วถึงเธอจะสวย แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงของเย่เฉิน
ทั้งสองเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมชั้น พวกเขาไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนจนถึงตอนนี้เย่เฉินช่วยเธอถึงสามครั้ง แต่เย่เฉินก็ไม่รู้สึกอะไร
ไม่ใช่ว่าเย่เฉินจะเย็นชา แต่เย่เฉินไม่มีความคิดแบบนี้ในตอนนี้
โลกได้เปลี่ยนไปอย่างมาก จากความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้น มนุษย์เข้าสู่ยุคของสงครามกลางเมือง การสมรู้ร่วมคิด การทรยศ การต่อสู้ที่ป่าเถื่อน และโหดร้าย
นี่คือความทรงจำของชีวิตก่อนหน้านี้ของเย่เฉิน ดังนั้นเย่เฉินจึงต้องระวังตัวและจะไม่เชื่อใจใครง่ายๆ
แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกัน เย่เฉินก็ไม่เชื่อใครทั้งนั้น นี้คือเหตุผลของเย่เฉิน
ทันใดนั้น เย่เฉินก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างกะทันหัน
“ สถานที่ที่เสี่ยวเย่ว บอกมาทางโทรศัพท์ใช่ที่นี้หรือไม่?” เสียงตะโกนที่รุนแรงและกระวนกระวายดังเข้ามาในขณะนี้
