ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 592
เสียงโวยวายของพวกเขาทำให้ปลุกเจย์ตื่นขึ้น เขาหายง่วงในทันทีแล้วมองดูบอร์ดี้การ์ดจากในรถในขณะที่แสงยามเย็นสาดส่องเข้ามา
สถานะของเขาที่มีอยู่ในตระกูลอาเรสเมื่อพูดถึงตอนนี้คือ?!
พวกเขาปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นคนพิการอย่างแท้จริงอย่างนั้นเหรอ?
“เกรย์สัน สิ่งที่พวกมันหน้าไหนมีผลกระทบต่อตัวฉันแม้แต่นิดเดียว เอามันออกไปให้หมด”
มีเสียงช้า ๆ มาจากกระจกรถสีดำ มันทำให้บอร์ดี้การ์ดเริ่มหมดหนทางในขณะที่พวกเขาเริ่มตัวสั่นขึ้นมาทันที
เมื่อได้รับคำสั่งจากท่านอาเรส ซึ่งเกือบจะเหมือนสายฟ้าฟาด เกรย์สันก็เข้าไปบิดมือของบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ ๆ จนกระดูกเคลื่อนทันที
ลูกน้องคนอื่น ๆ หลายคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็ตกใจจนหน้าซีด
เกรย์สันเดินไปหาพวกเขา ทันใดนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอความเมตตา “นายท่าน เราต้องขอโทษด้วย เรารู้ว่าเราผิดไปแล้ว”
“สายเกินไปแล้ว” เจย์พูดคำเย็นชาออกมาจากระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา
เกรย์สันเตะคนพวกนั้นไปที่แขน หลังจากได้ยินเสียงดัง ‘แคร้ก’ ตอนนี้เขารู้เลยว่าแขนของพวกเขาก็เหมือนไร้ประโยชน์ไปแล้วทันที
คนอื่น ๆ อีกหลายคนทำโทษตัวเองด้วยการบิดแขน
เกรย์สันกล่าวว่า “จะดีกว่าไหมถ้าพวกนายทุกคนยอมให้เหตุผลก่อนหน้านี้ว่าทำไปเพื่ออะไร?”
จู่ ๆ ก็มีเสียงผิวปากของเจย์ดังขึ้นเพื่อเรียกหา “เกรย์สัน ใครอนุญาตให้นายพาทีมหมอมา”
เกรย์สันรู้แล้วว่าตอนนี้ความลับไม่สามารถซ่อนได้อีกต่อไป เขาเดินไปที่รถโรลส์-รอยซ์ในขณะที่ตัวสั่น “ท่านอาเรส คือ มันคือ…”
ตอนแรกเขาต้องการบอกมันออกมาเพื่อยอมทรยศนายหญิง แต่เมื่อเขานึกได้ว่านายหญิงอยู่ต่อหน้าท่านอาเรสในตอนนี้ เกรย์สันรู้สึกว่ามันช่างโหดร้ายเหลือเกินที่จะพูดออกไป
“ผมเป็นคนอยากพาพวกเขามาเองครับ” เกรย์สันตัดสินใจปิดบังสิ่งที่นายหญิงทำ
แองเจลีนรู้สึกขอบคุณเกรย์สันสำหรับความภักดีของเขา เธอแอบเปิดประตูรถและยกนิ้วโป้งเป็นการชมให้เขา
“อยากตายหรือไง?” เจย์กัดฟันพูดด้วยความโกรธ
เกรย์สันเปลี่ยนคำพูดของเขาทันที “ไม่ใช่ผมครับ ท่านอาเรส นั่นเป็น…พยาบาลของคุณต่างหากครับ”
แองเจลีนเปลี่ยนนิ้วโป้งคว่ำลงทันที เธอกลอกตาใส่เขาและกระซิบ “ไร้ประโยชน์เสียจริง ๆ”
เกรย์สันยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า “การปกป้องตัวเองจะทำให้มีความสุขมากกว่าการขอความช่วยเหลือจากคนอื่น” แล้วเขาก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
ขบวนรถเข้าสู่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนทันที จากนั้นรถมุ่งหน้าขับไปที่หอท่าเรือหอมหวน
บรรยากาศในรถโรลส์-รอยซ์นั้นมีความเย็นชาและปนความน่ากลัวอยู่มาก
สายตาที่เย็นเยียบของเจย์ยังคงจ้องมองไปที่แองเจลีน “เธอจะไม่อธิบายอะไรกับฉันหน่อยเหรอ?”
สีหน้าบนใบหน้าของแองเจลีนที่กำลังเบื่อหน่ายกับคนเก็บความลับไม่อยู่ เธอพูดอย่างประหม่าว่า “ท่าน… อาเรส จริง ๆ แล้วทีมหมอนี้ไม่ได้มาเพื่อคุณ แต่พวกเขามาเพื่อฉัน สุขภาพของฉันไม่ค่อยดีตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก โดยเฉพาะหัวใจของฉัน เพราะมันใช้งานไม่ได้ดีนัก เมื่อฉันรู้สึกกังวลกับอะไรบางอย่าง มันก็จะทำงานผิดปกติ ฉันต้องพาทีมหมอมาด้วยทุกที่ที่ฉันไป”
การแสดงออกของเจย์เปลี่ยนเป็นสีมืดอึมครึมทันที
เธอทำเหมือนเขาเป็นคนโง่งั้นเหรอ?
“เธอแก้ตัวให้ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง?” อย่างน้อยเธอก็ไม่ควรทำให้เขาดูกลายเป็นคนโง่
แองเจลีนโพล่งออกมา “ให้เวลาฉันหน่อย!”
เจย์ขมวดคิ้ว “ฮะ?”
แองเจลีนเกือบร้องไห้เมื่อรู้ว่าเธอโง่แค่ไหน เธอไม่ได้แค่เกือบทำตัวบ้า ๆ เพื่อเปิดเผยสิ่งที่เธอพยายามจะซ่อนไว้อยู่เหรอ?
“เปล่าเลย ท่านอาเรส สิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริง”
นอกจากจะพูดไม่ออกแล้ว เจย์ถึงกับไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้อีก
อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขายอมจำนนและอนุญาตให้ทีมหมอเข้าไปในพื้นที่ของเขา
เจย์ตัดสินใจออกจากโรงพยาบาลในขณะนั้นได้แล้ว ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครในครอบครัวอาเรสมาทักทายเขาเลย สิ่งที่ทำให้พวกเขารู้ว่าเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว เป็นเพราะพวกเขาได้ยินเรื่องนี้มาจากบอร์ดี้การ์ดเท่านั้น
ทันใดนั้น อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนก็ปะทุอารมณ์ด้วยความโกลาหลในทันที
ในซีคามอร์ แอนเน็กซ์
หลังจากได้ยินข่าวนี้ แจ็คก็เดินไปมาในห้องอย่างกังวลใจ
เซร่านั่งอยู่บนเก้าอี้ข้าง ๆ เขา มองเห็นได้ถึงแสงที่ชั่วร้ายและโหดเหี้ยมในดวงตาของเธอ “คุณท่านคะ คุณบอกว่าเวลาของเขาหมดลงแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาออกจากโรงพยาบาลเร็วจัง?”
แจ็คพึมพำกับตัวเอง “เป็นไปได้ไหม… เขาไม่มีอำนาจที่จะพลิกสถานการณ์ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะกลับบ้านเพื่อใช้เวลาช่วงสุดท้ายที่นี่?”
