ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 605
“ถ้าอย่างนั้น ฉันแค่หลับตาก็พอแล้วใช่ไหม?” หลังจากที่แองเจลีนพูดจบ เธอก็ตั้งใจที่จะหลับตาลง
เจย์หาเหตุผลที่จะให้เธอออกไปไม่ได้ เขาจึงปล่อยเธอทำแบบนั้นไป
แองเจลีนเข็นเขาเข้าไปในห้องน้ำและได้ยินเสียงถอนหายใจของเจย์
แองเจลีนรู้โดยไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะถอดเสื้อได้อย่างแน่นอน แต่เขาถอดกางเกงออกไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงพูดออกไปอย่างเกรงใจว่า “ท่านอาเรส ให้ฉันช่วยถอดเสื้อผ้าให้คุณดีกว่านะ”
แววตารังเกียจตัวเองปรากฏขึ้นในดวงตาของเจย์ เสียงที่ไม่เต็มใจเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขา “อืม”
แองเจลีนหลับตาและเดินเข้าไปหาเขาในขณะที่แตะ ๆ ไปตรงรถเข็น
การถอดเสื้อผ้าเป็นไปอย่างราบรื่นโดยไม่คาดคิด
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอกำลังจะถอดกางเกงของเขา มือของเธอได้ไปสัมผัสที่ที่เธอไม่ควรแตะ ดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือของเธอออกด้วยความตกใจ
เจย์ใช้โอกาสนี้มองเธออย่างใกล้ชิดโดยไม่กระพริบตา ในตอนแรก เขาคิดว่าใบหน้าของเธอต้องทนบาดแผลมากมาย เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ ก็น่าจะมีรอยแผลเป็นอีกมาก ถึงอย่างนั้น รูปลักษณ์ของเธอแทบจะไม่มีข้อบกพร่องหลงเหลืออยู่เลย
แองเจลีนเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้ เธอระมัดระวังเป็นพิเศษ เธอสัมผัสหน้าท้องผอมบางของเขาและเลื่อนลงทีละนิด!
ปลายนิ้วของเธอดูเหมือนจะส่งกระแสไฟขนาดเล็กและเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เธอจะยั่วยวนฉันเหรอ?” เจย์ถามอย่างเย็นชา
แองเจลีนกล่าวว่า “ท่านอาเรส ช่วยฉันหาหัวเข็มขัดให้หน่อยได้ไหม…”
เจย์เอื้อมมือออกไปและจับนิ้วที่ร้อนรนของเธอออกมา
เมื่อมือใหญ่ของเขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอ ความสุขของการมีโลกทั้งใบก็ล้นออกมาจากในตัวเธออีกครั้ง
ทว่า ความสงบที่ไม่ปกติของเจย์ทำให้เขาไม่เคยอยากได้แค่ความรักในระยะสั้น ๆ สิ่งที่เขาต้องการคือปกป้องเธอไปตลอดชีวิต
เขาวางมือของเธอบนหัวเข็มขัดแล้วปล่อยออก
แองเจลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบลืมตาและจ้องไปที่เจย์ด้วยความประหลาดใจ
“คุณถอดหัวเข็มขัดออกด้วยตัวเองได้งั้นเหรอ?”
เจย์แสดงท่าทีดูหยิ่งผยอง “แล้วเธอเข้ามาทำอะไรตรงนี้ล่ะ? เพื่อชื่นชมฉากอาบน้ำของชายรูปงามหรือไง?”
จิตใจของแองเจลีนเต็มไปด้วยภาพชายงามที่กำลังอาบน้ำในทันทีและใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นในเวลาไม่นานหลังจากนั้น
เจย์เห็นหน้าที่เธอแดงระเรื่อราวกับก้นลิงและรู้ว่าจิตใจที่เพ้อฝันของเธอเริ่มคิดสกปรกอีกครั้ง
หลังจากที่แองเจลีนช่วยเขาถอดกางเกง เธอก็ยัดฝักบัวเข้าไปอยู่ในมือของเขา “ถ้าเสร็จแล้วก็เรียกหาดิฉันแล้วกันนะคะ”
จากนั้น เธอก็วิ่งออกไป ในท่าทางก้มหัวลง
อีก 40 นาทีต่อมา
เจย์ออกมาพร้อมเข็นรถเข็นด้วยท่านั่งสวมผ้าขนหนูสีขาว เขาดูเซ็กซี่และดูป่าเถื่อนอย่างไม่น่าเชื่อ
แองเจลีนนอนเหยียดตัวยาวอยู่บนโต๊ะอย่างง่วง ๆ เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเจย์ แต่เธอก็หาวออกมาโดยไม่ตั้งใจ
แองเจลีนอุ้มตัวเจย์ไปที่เตียง บางทีเธออาจจะสูญเสียพลังงานของเธอไปมากเพราะเธอง่วงนอนเกินไป ดังนั้นเธอจึงสูญเสียการยึดเกาะโดยไม่ได้ตั้งใจ เจย์เลยล้มลงบนเตียงและเธอก็ล้มทับลงบนตัวเขาทันที
ผ้าเช็ดตัวหลุดออกมาโดยบังเอิญ ทำให้ฉากนี้ไม่น่าดูสักเท่าไหร่
“เธอคิดจะทำอะไร?” เจย์ถามอย่างเย็นชา “ยั่วยวนฉันเหรอ?”
“ท่านอาเรส คือฉันไม่ได้ตั้งใจ!” แองเจลีนอธิบายอย่างลนลาน
“ไปนอนซะ” เมื่อเห็นท่าทีที่กระสับกระส่ายของเธอ เจย์รู้สึกไม่เต็มใจที่จะทรมานเธออีกต่อไป
แองเจลีนเอาผ้าห่มคลุมเขาแล้วกลับไปที่ห้องของเธอ จากนั้นเธอก็ปิดประตูแต่ไฟในห้องสว่างทั้งคืน
เจย์สันนิษฐานว่าเธอยังคงนั่งทำโจทย์คำถามท้าทายที่เด็ก ๆ ตั้งไว้ และเขาก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อเขาตื่นขึ้นหลังจากหลับไปในค่ำคืนนั้น ขณะนี้เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว ถึงอย่างนั้น ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่ เจย์ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยหรือเปล่า?
เขาต้องการที่จะลุกขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่สามารถรู้สึกถึงการขยับของขาได้เลย
เจย์พยายามลุกขึ้นนั่ง เขากัดฟันและเหยียดขาไปที่ปลายเตียง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขายืนขึ้น ความเจ็บปวดมหาศาลก็เกิดขึ้นที่ขาของเขาในทันที เขาล้มลงกับพื้นโดยไม่มีความช่วยเหลือใด ๆ
แองเจลีนรีบวิ่งออกไปเกือบจะในทันที “ท่านอาเรส!”
