ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 625
แองเจลีนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเสียงที่นุ่มนวลของชายคนหนึ่งดังมาจากปลายสาย
“ที่รัก เดาสิว่าฉันเป็นใคร?”
“ให้ตายเถอะ ฉันจำนายได้แม้ว่าคุณจะกลายเป็นเถ้าถ่านก็ตาม ปีเตอร์ เป็นนายนั่นแหละ!” แองเจลีนจำเสียงของปีเตอร์ได้ชัดเจนมาก เพราะเขาคือคนที่คอยติดตามเธอผ่านช่วงเวลาที่มืดมนของเธอ
“แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของปีเตอร์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
แองเจลีนเป็นลูกค้าของเขา แต่เธอหนีไปก่อนที่ขั้นตอนการรักษาจะเสร็จสิ้น เพียงเพื่อไม่ให้ใบหน้าของแองเจลีนพังทลายและแตกสลายในภายหลัง ปีเตอร์จึงมาเมืองอิมพีเรียลเพื่อให้บริการกับเธอต่อไป
แองเจลีนสัมผัสได้ว่าเขากำลังทำอะไร เธอพูดด้วยความประหลาดใจ “นายอยู่ในเมืองอิมพีเรียลเหรอ?”
“อยู่ในโรงแรมพินนาเคิล ย้ายก้นของเธอมาที่นี่เดี๋ยวนี้” ปีเตอร์กล่าว
แองเจลีนมองดูคลื่นยักษ์ที่อยู่ด้านนอก “เป็นวันพรุ่งนี้ที่เราจะเจอได้ไหม?”
ปีเตอร์มีน้ำเสียงกระวนกระวาย “ฉันมาไกลเพื่อมาพบเธอ และตอนนี้เธอกำลังเรียกร้องอีกเหรอ? ฉันมีเวลาแค่หกชั่วโมง มันขึ้นอยู่กับเธอนะ”
*ตู๊ด ๆ*
เขากดวางสายลงอย่างโกรธจัด
แองเจลีนก้มหน้าวางโทรศัพท์และพึมพำ “ในเมื่อนายมาหาฉันแล้ว ฉันจะให้นายเห็นหน้าก็แล้วกัน”
จากนั้นเธอก็เปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มหยิบเสื้อผ้ามาแต่งตัวทันที
ในห้องนอน เจย์มีออร่าเย็นเยียบรายรอบตัวเขา
มีผู้ชายต้องการชวนเธอออกไปในตอนกลางคืนและเธอก็ตกลงโดยไม่ลังเลเหรอ?
แม้แต่สภาพอากาศภายนอกในตอนนี้ก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการออกไปพบผู้ชายคนนั้นได้เลยเหรอ?
เขาจ้องมองเธอ มองดูเธอที่ยิ้มแย้มแจ่มใส หยิบเสื้อผ้าของเธอด้วยความตั้งใจ ความวิตกกังวลอย่างฉับพลันครอบงำเขา
แองเจลีนเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกจากห้อง การแต่งกายที่แต่งแค่กระโปรงจั๊มเปอร์แล้วมีเสื้อสเวตเตอร์ทับอยู่ อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเจย์ กระโปรงสีขาวที่สวมเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูดูเหมือนเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอ
เจย์จับรถเข็นไว้อย่างแรงมากราวกับกำลังจับไอ้หมอนั่นไว้อยู่ ท่าทางที่ไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ จนกว่าจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ
แองเจลีนเดินไปหาเจย์และถามอย่างอ่อนโยนว่า ท่านประธาน ดิฉันจะช่วยพาคุณไปนอนบนเตียง!”
เจย์ยังคงมีกลิ่นอายของความเย็นชาที่ยังค้างอยู่ในอารมณ์ของเขา เขามองดูเธอด้วยสายตาเยือกเย็น “เธอจะออกไปข้างนอกเหรอ?”
แองเจลีนพยักหน้า “ค่ะ”
ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูดที่ไม่มีคำอธิบายใด ๆ เลย นั่นทำให้เจย์ขมวดคิ้ว
บทสนทนาของเธอที่ให้คำตอบง่าย ๆ ทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เขาไม่ได้กระตุ้นถามต่อ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันอยากจะไปพักผ่อน”
แองเจลีนก้มตัวและอุ้มเขาขึ้นไปบนเตียง ทุกครั้งที่เธอทำอย่างนั้น เธอระมัดระวังและใส่ใจกับมันมาก ราวกับว่าเขาเป็นแจกันราคาแพงและเธอก็ดูแลเขาเป็นพิเศษ
เมื่อมือของเธอปล่อยออกจากร่างของเขา เจย์ก็คว้ามือเธอไว้ “มาทำให้เตียงอบอุ่นเพื่อฉันได้ไหม?”
แองเจลีนตัวสั่น
ประกายแห่งความสุขเปล่งอยู่ใต้ดวงตาของเธอ สิ่งนั้นที่แสดงออกมาก็คือ อีกนานแค่ไหนที่ใบหน้าของเธอจะปราศจากการทดสอบแบบนี้ ดังนั้นเธอทำได้แค่ระงับความสุขของเธอไว้เท่านั้น
“พรุ่งนี้นะคะ ท่านประธาน พรุ่งนี้ดิฉันจะทำให้เตียงของคุณอบอุ่น”
เจย์ปล่อยมือของเธอ ความกลัวผุดขึ้นในดวงตาของเขา
แองเจลีนดึงผ้าห่มคลุมเขา ปิดไฟและเดินจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ
ในความมืด ดวงตาของเจย์จ้องมองอย่างเยือกเย็น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความถึงสตอร์ม “ไปส่งผู้ดูแลข้างนอก นอกจากนี้ ให้หาว่าเธอกำลังไปพบกับใครด้วย”
แองเจลีนเดินออกจากหอท่าเรือหอมหวน ลมแรงจนเกือบทำร่มหักออกจากมือของเธอ แองเจลีนกัดฟันอย่างโกรธจัด “เจ้าบ้า ปีเตอร์ นายมาถูกเวลาเหลือเกิน มาถึงเมืองอิมพีเรียลในช่วงที่อากาศแย่ขนาดนี้ นายช่างเป็นลางที่ไม่ดีเลยจริง ๆ ”
สตอร์มได้ขับรถโรลส์-รอยซ์มาหยุดตรงหน้าแองเจลีน “ผู้ดูแลครับ ท่านประธาน ขอให้ผมไปส่งคุณ ขึ้นรถสิครับ!”
แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วผู้ดูแลของท่านประธานเป็นภรรยาของเขา แต่เขายังไม่ยอมรับ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าพูดกับเธอแบบนั้นเช่นกัน
แองเจลีนเข้าไปในรถ
