ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 675
“คำถามนี้สำคัญแค่ไหน?” เซย์นจ้องมอง
ดวงตาของโจเซฟินเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอกัดริมฝีปาก “ฉันใช้เวลาถึงสิบปีในชีวิตเพื่อรักนาย ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ฉันสูญเสียความเยาว์วัยไปเพราะนาย ทุกความรู้สึกของฉันขึ้นอยู่กับนาย แต่นายบอกฉันว่าไม่ใช่คำถามที่สำคัญงั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันดูเป็นคนโง่ที่เสียเวลาสิบปีในชีวิตเพื่อรักผู้ชายที่ไม่สำคัญเหรอ?”
เซย์นตอบว่า “ฉันรู้ว่าเธอเสียสละเพื่อฉันมามาก แต่ความสัมพันธ์ก็เป็นเช่นนั้น เธอต้องพบคนที่ใช่ในเวลาและสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อให้ความสัมพันธ์เบ่งบาน เนื่องจากเราสองคนทำผิดพลาดไปแล้ว ตอนนี้ก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว หากเธอยังยืนกรานที่จะอยู่กับอดีต ความทุกข์ก็จะเพิ่มขึ้นเท่านั้น…”
เพียะ!
โจเซฟินตบหน้าเซย์นอย่างแรง
“เซย์น เซเวียร์ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันคอยดูนายอยู่ ฉันก็รอนายอยู่ที่จุดเดิมอย่างสุดใจ ฉันรอนายอย่างอดทน ฉันใช้เวลาทั้งหมดเพื่อนาย ฉันยอมวิ่งออกมาหานายเมื่อนายบอกว่านายต้องการคบกับฉันและฉันก็กลับเข้าไปในเปลือกของฉันเพื่อซ่อนตัวเมื่อนายบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน ตอนนี้นายกำลังบอกฉันว่าเราพบกันผิดที่และผิดเวลาสินะ เซย์น…”
โจเซฟินทรุดตัวลงและกรีดร้องสะอื้น “นายมันไอ้คนสารเลว”
เซย์นเลือดออกจากจมูกของเขา เขาเช็ดเลือดอย่างเงียบ ๆ พลางที่เขาจ้องไปที่โจเซฟิน
“ถ้าการจะตบฉันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ก็ทำต่อไป”
โจเซฟินตอบว่า “ฉันจะไม่ตบนายแล้วและจะไม่ลงโทษนายอีกแล้ว ฉันอยากให้นายเป็นหนี้ฉันทั้งชีวิต ฉันอยากให้นายรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่นายนึกถึงฉัน”
เซย์นยิ้มอ่อน ๆ “หากฉันเสียใจ ฉันจะไม่คิดถึงเธออีกต่อไป ฉันจะทำดีกับเชอร์ลี่ย์เท่านั้น”
โจเซฟินจ้องไปที่เซย์น เขาเปลี่ยนความรู้สึกเธอให้กลายเป็นความล้มเหลวอย่างที่สุด ทำให้เธอไม่พอใจอย่างยิ่ง
เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการที่จะแก้แค้น “เซย์น นายไม่เคยสงสัยอะไรเลยเหรอว่าทำไมฉันถึงรีบออกจากประเทศไปหลังจากที่นายได้ไปเกณฑ์ทหาร?”
เซย์นมองไปที่เธออย่างตกตะลึง …
หญิงสาวคนนี้ติดตามเขาทุกที่ที่เขาไป เพราะเธอพยายามจะจีบเขาและเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นเรื่องที่ทุกคนพูดถึง ถึงอย่างนั้น หลังจากที่เขาถูกเกณฑ์ทหาร เธอก็ออกจากประเทศไปในทันใด เมื่อเธอกลับมา เธอยังคงแสดงความรักต่อเขาอย่างแรงกล้า แต่ก็ไม่ได้เป็นคนอ่อนไหวง่ายที่จะไล่ตามเขาไปทุกที่อีกต่อไป
เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเธอโตขึ้นและเห็นว่าเธอยังมีคนดี ๆ อีกมากรออยู่ ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ดังนั้น ความหมกมุ่นของเธอที่มีต่อเขาจึงลดลง
เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ มันเตือนเขาว่าอาจมีสาเหตุที่ลึกกว่าสำหรับการเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ
ขณะที่เซย์นยังคงรอคำตอบ โจเซฟินยิ้มและรู้สึกถึงการปลดปล่อย
“ลืมมันไปซะเถอะ เซย์น ฉันจะไม่ทำให้นายทุกข์ทรมานอีกแล้วเช่นกัน” โจเซฟินถอยหลังไปสองสามก้าว ความไม่พอใจในการแสดงออกของเธอหายไปเหมือนอากาศบางเบาและค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความเหงาอย่างสงบ
“ฉันจะทำเหมือนว่าฉันเป็นตัวตลกที่ติดอยู่ในฝันร้ายตลอดหลายปีที่ผ่านมาและในที่สุดก็ตื่นจากความฝันของฉันได้แล้ว” โจเซฟินทำให้ดูเหมือนไร้ความกังวลกับมันอีก แต่น้ำตาของเธอไม่ให้ความร่วมมือและรินไหลออกมาไม่หยุด
“ฉันไม่มีทางปลุกผู้ชายที่หลับสนิทได้แม้จะอยู่ต่อหน้าฉันอีกต่อไปแล้ว รักข้างเดียวของฉันควรจะจบลงที่นี่ เซย์น เซเวียร์ เราอย่าได้เจอกันอีก”
โจเซฟินหันหลังเดินจากไป สะอื้นไห้ขณะที่เธอวิ่งออกไป
ร่างกายของเซย์นสั่นสะท้านขณะที่เขาทรุดตัวลงใต้ต้นมะเดื่ออย่างอ่อนแรง ทุกอย่างดูว่างเปล่าและเหมือนกำลังหลงทาง
“ฉันขอโทษนะ โจเซฟิน อีกไม่นานเธอจะลืมฉันได้เอง” เขาพึมพำ
หลังจากอาหารมื้อกลางวันจบลงในบ้านของเซเวียร์ แองเจลีนก็กลับมาที่ห้องของเธอและเอนหัวพิงลงอย่างเฉื่อยชาขณะนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างมองดูดอกไม้ที่กำลังร่วงโรยอยู่ด้านนอก เธอคร่ำครวญว่า “ดอกไม้ไม่ได้ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าเมื่อมันต้องร่วงโรยลงไป ในขณะที่กลีบดอกที่ร่วงหล่นจะแปรสภาพเป็นดินเพื่อหล่อเลี้ยงดอกไม้บานอีกดอกหนึ่ง เฮ้อ”
จากมุมมองของเธอ โจเซฟินเป็นเหมือนดอกไม้ดอกนั้น คอยดูแลเซย์นจนกระทั่งเซย์นพบรักแท้ของเขา สำหรับโจเซฟิน เธอต้องถอยออกมาในที่สุด
เจย์เข้ามาในห้องและบังเอิญได้ยินสิ่งที่เธอพูดและถามว่า “ทำไมเธอถึงถอนหายใจอีกแล้วล่ะ?”
แองเจลีนวิ่งไปหาเขาและคุกเข่าลงต่อหน้าเขา เอนตัวพิงเขาอย่างช้า ๆ เหมือนแมว ในขณะที่เธอบ่นว่า “ที่รัก โจเซฟินได้จากไปแล้ว”
“อืม”
