ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 684
แม้จะมีความมุ่งมั่นและความยับยั้งชั่งใจอย่างไร้มนุษยธรรมก็ตาม แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะระงับความปรารถนาที่ทำให้หัวใจสั่นไหวในขณะนั้นได้เลย เขาต้องการที่จะมีเธอ อยู่เคียงข้างเธอโดยไม่คำนึงถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวของพวกเขา
…
“ฉันขอโทษนะ เจย์ นายสามารถเรียกฉันว่าคนเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ครอบครัวเซเวียร์จะสูญเสียแองเจลีนไปไม่ได้อีกแล้ว ฉันไม่อยากเห็นแองเจลีนวิ่งเข้าหานายสุ่มสี่สุ่มห้าอีก มันเหมือนแมลงเม่ากำลังบินเข้าสู่เปลวไฟ นั่นไม่ใช่การเรียกหาเธอ”
“ผมสัญญากับคุณครับ ท่านปู่ ผมสัญญาว่าจะดูแลเธอ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของผม ผมก็จะปกป้องเธอให้ปลอดภัย” เขาได้อ้อนวอนและขอร้องท่านปู่ไม่ให้ห้ามสิทธิ์ของเขาที่จะรักแองเจลีน
อย่างไรก็ตาม เขาถูกตัดสินอย่างกับคนถูกประหารชีวิตโดยประโยคถัดไปของท่านปู่
“ไม่เข้าใจอีกเหรอ เจเจ? มีเพียงเธอที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อได้เท่านั้นเพื่อที่ทำให้พวกเธอสองคนมีอนาคตร่วมกันได้ แล้วนายจะทำยังไงถ้าเธอตาย?”
เจย์มีความรู้สึกสั่นเทาอย่างหนักแล้วพูดเสนอแนะว่า “ผมจะไม่ปล่อยให้เธอตาย”
เขาต้องทนทุกข์กับผลที่ตามมาของการตายของเธออีกครั้ง และมันเป็นสิ่งที่ไร้หนทางและความเศร้าที่มีอย่างหนักอึ้งก็ทำให้หัวใจของเขาระบายมันออกมา
“นายแน่ใจหรือว่านี้จะเป็นการปกป้องเธอได้? นายรู้แล้วหรือไงว่าใครเป็นคนชั่วร้ายในตระกูลอาเรส? ยังใช่ไหมล่ะ นายยังไม่รู้ นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายกำลังต่อสู้กับใครอยู่ เจย์”
…
“แองเจลีน ไม่เป็นไรนะ แค่ให้เวลาฉันหน่อย ให้ฉันเดินออกจากหมอกนี้ไปก่อนและไปสู่ที่โล่ง ๆ แล้วฉันจะกลับไปรับเธอกลับมาที่บ้าน เชื่อฉันเถอะนะ ที่รัก” เจย์พึมพำกับตัวเอง
ในเมืองอิมพีเรียล
จู่ ๆ แองเจลีนก็ผลักประตูอพาร์ตเมนต์ห้องเช่าออก ทำให้โจเซฟินถึงกับตกใจจนหวาดกลัวด้วยความคล้ายคลึงกับหนังเรื่องปริศนาหญิงชุดขาว
“อ้าก! ผี!”
แองเจลีนล้มลงบนโซฟา อย่างไร้ชีวิตชีวาและนิ่งเฉยราวกับหุ่นเชิดที่ถูกตัดสาย
โจเซฟินคลานไปมาเพื่อสะบัดผมยาว ๆ ที่ปิดใบหน้าอันบอบบางของเธอออก โจเซฟินทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความตกใจ จากนั้นกลับมาแสดงท่าทีปราศจากความโกรธในการแสดงออกของเธอ
“เกิดอะไรขึ้น พี่แองเจลีน?”
“ฉันถูกพี่ชายของเธอทิ้ง” แองเจลีนตอบอย่างสิ้นหวัง
โจเซฟินตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา
“พี่ชายของฉันเนี่ยนะ? เป็นไปได้ยังไง?”
“เขาไม่รับสายหรือตอบข้อความของฉันเลย ตอนนี้เขากำลังขีดเส้นแบ่งระหว่างเราอย่างชัดเจนแล้ว”
โจเซฟินกำลังแสดงความโกรธออกมา “เซย์นก็ทิ้งฉันเหมือนกัน แล้วตอนนี้พี่ชายของฉันก็ทิ้งเธอ พวกเขาทำกับผู้หญิงอย่างเราได้ยังไง? อย่างกับตุ๊กตาที่เอามาเล่นแล้วก็ทิ้ง เป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนาเมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอ?”
แองเจลีนยืนขึ้นอย่างช้า ๆ “ฉันจะไปคุยกับเขาเอง”
ทว่า โจเซฟินดึงเธอกลับมา ขณะที่อีกคนเหลือบมองดูชุดนอนของเธอและผมยุ่ง ๆ แบบเพิ่งตื่นนอน “เธอยิ่งทำให้เขามั่นใจมากขึ้นเกี่ยวกับความต้องการที่จะจากเธอไป ถ้าเธอไปพบเขาในสภาพนี้”
จากนั้น เธอก็ผลักแองเจลีนเข้าไปในห้องน้ำ “ไปอาบน้ำซะและแต่งตัวให้ตัวเองก่อน ฉันจะพาเธอไปอยู่กับพี่ชายของฉันเอง”
หลังอาบน้ำเสร็จ โจเซฟินให้แองเจลีนนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในขณะที่เธอเริ่มมองดูหน้าตรงกระจกด้วยกัน
แม้จะมีรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดา แต่ดวงตาของแองเจลีนก็ยังคงไร้วิญญาณและเหนื่อยล้า สายตาของเธอทำลายหัวใจของโจเซฟินเป็นอย่างยิ่ง
แองเจลีนยืนห่างจากโต๊ะเครื่องแป้งและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก
โจเซฟินคว้ากระเป๋าเงินของเธอเองแล้วรีบตามหล่อนไป
พวกเธอได้เรียกรถแท็กซี่ให้ไปที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน
เมื่อยืนอยู่นอกระบบการจดจำใบหน้าที่ประตู แองเจลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธออ่อนล้าในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลเนื่องจากไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างในสถานที่นี้ได้ เจย์ทำเกินไป เขาปฏิเสธสแกนใบหน้าของเธอที่ประตูหลักของอาเรส
โจเซฟินเดินเข้ามา “ให้ฉันแสกน”
ทว่าขณะที่เธอเข้ามายืนที่หน้าประตูแทนเพื่อทำการเชื่อมต่อ มีหัวโผล่ออกมาจากป้อมรักษาความปลอดภัย เสียง ๆ หนึ่งก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นายหญิงรองครับ คุณท่านแจ็คแจ้งให้เราทราบว่าคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามาในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนอีก จนกว่าคุณจะสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองได้”
โจเซฟินรู้สึกว่ามุมตาของเธอร้อนไหม้ ราวกับความร้อนที่ขู่ว่าจะไหลออกมาจากดวงตาให้ได้ เธอกัดริมฝีปาก เงยหน้าขึ้นและพยายามกลั้นน้ำตา
แจ็ค อาเรสปฏิเสธเธอย่างชัดเจนราวกับว่ายังเป็นลูกสาวของเขาอยู่
แองเจลีนดึงมือโจเซฟินด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ไปกันเถอะ โจซี่”
ตามกฎระเบียบที่นั่น การเปลี่ยนแปลงหรือได้ข้อมูลข่าวสารใด ๆ ที่หน้าประตูนั้นก็ตาม มันจำเป็นต้องรายงานกลับไปยังผู้มีอำนาจสูงสุด
