ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 685
ณ อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินไปหาเจย์และรายงานว่า “นายท่านครับ ทั้งนายหญิงเซเวียร์และนายหญิงรองได้กลับมาเมื่อสักครู่นี้ ตามคำสั่งของนายท่าน ผมไม่อนุญาตให้นายหญิงเซเวียร์เข้ามา”
เจย์รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูก
แม้แต่สิ่งที่คิดไปเองของเขาก็ได้จินตนาการว่าแองเจลีนถูกปฏิเสธออกนอกอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนได้แบบไหน อย่างน้อยที่สุดก็เกิดจากเขา
“แล้วนายหญิงรองล่ะ?”
“คุณท่านได้สั่งห้ามเราไว้เด็ดขาด โดยเฉพาะนายหญิงรองว่าไม่ให้กลับเข้ามาในบ้านตอนนี้”
ดวงตาของเจย์แข็งกระด้าง “เขาไม่สนใจความเป็นอยู่ของโจเซฟินเลยเหรอ?”
ถึงอย่างนั้น เจย์ไม่สามารถหยุดกังวลเกี่ยวกับอนาคตของโจซี่ได้เลยในขณะนี้ เนื่องจากความสำคัญหลักของเขาคือการที่ทั้งคู่ได้ออกจากดินแดนรกร้างนี้ไป
“เตรียมรถให้พร้อม สตอร์ม”
สตอร์มตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย เมื่อเข้าใจเจตนาของท่านประธานแล้ว เขาเดินลงไปที่ห้องใต้ดินของครอบครัวอาเรส และขับรถที่ดูธรรมดาออกไป
รถมีแผงฉนวนที่กั้นด้วยไม้แยกที่นั่งคนขับกับผู้โดยสารตอนหลัง หน้าต่างกันกระสุนของมันถูกปรับแต่งให้เป็นกระจกส่องมองเห็นทางเดียว ซึ่งผู้คนภายนอกจะไม่สามาถมองภายในรถ
เจย์หยิบปืนลูกซองขึ้นมาในขณะที่สตอร์มขับรถ เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรงไปยังทางเข้าหลักของอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน
ทั้งโจเซฟินและแองเจลีนเดินพยุงตัวกันไป ร่างของทั้งคู่ดูโดดเดี่ยวอยู่บนทางเท้าอิฐไม้มะฮอกกานีข้างถนนยางมะตอย
จากระยะไกล เจย์จ้องมองไปที่รองเท้าส้นเข็มของแองเจลีนที่เหยียบบนก้อนอิฐที่มีหญ้าไม่เรียบอยู่ เจย์สูดหายใจเข้าลึก ๆ
ขาของเธอคงเจ็บแน่หากเธอเดินแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
“พาพวกเธอไปส่ง สตอร์ม” เจย์พูด
สตอร์มรีบจอดรถขวางทางด้านหน้าของแองเจลีนและโจซี่ สตอร์มลดกระจกลง ปรับเบาะหลังลงและพูดด้วยน้ำเสียงแหบ ๆ ว่า “พวกคุณอยากขึ้นมานั่งรถไหมครับ คุณผู้หญิง?”
ในเมื่อเดินต่อไปไม่ได้แล้ว โจซี่ก็พยุงแองเจลีนเข้าไปข้างในรถทันที
แองเจลีนยอมเข้าไป โดยปล่อยให้อีกคนช่วยทำทุกอย่างที่เธอต้องการตอนนี้ที่ดูเหมือนซอมบี้พันผ้า
เจย์ฟังการเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังของรถ ความสิ้นหวังของเขาไม่สามารถปกปิดได้เพราะขาดการได้ยินเสียงของแองเจลีน
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีพลังอยู่เสมอ ทำให้มันเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่เขาเริ่มกังวลจากความเงียบของเธอในวันนี้
สิ่งเดียวที่ปลอบใจเขาคือเสียงของโจเซฟินที่ดังขึ้นในรถเป็นครั้งคราว มันเป็นเพียงคำใบ้เดียวที่เขารู้ถึงสภาพของแองเจลีน
“ช่วยพูดอะไรหน่อยสิ พี่แองเจลีน ความเงียบของเธอทำให้ฉันกลัวแล้วนะ”
“แล้วจะยังไงล่ะถ้าเจย์ไม่ให้เธอเข้าไปอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน? เราก็แค่ไปดักรอเขาที่บริษัท ฉันพบแล้วว่ามันยากที่จะเชื่อว่าเขาคิดจะยอมแพ้เหมือนที่แกรนด์ เอเซียก็เช่นกัน”
…
การตัดสินใจของโจซี่ทำให้แองเจลีนมองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างว่างเปล่า
แม้จะรู้ว่าแองเจลีนนั่งพิงอยู่ข้างหลังเขา แต่ความเงียบเป็นพิเศษของเธอทำให้เจย์ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่มีอยู่ของเธอในตอนนี้ราวกับว่าเธอเป็นอากาศโล่ง ๆ
ลำคอของเจย์แน่นขึ้น การที่แองเจลีนไม่พูดทำให้หัวใจของเขาขู่ตัวเองว่าอยากจะกระโดดออกมาจากอกเต็มทน
แองเจลีนสูดลมหายใจ…
เจย์รู้สึกว่าหัวใจของเขาสงบลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ในที่สุด แองเจลีนก็เริ่มพูดออกมา “เมื่อวานนี้ เขาถามว่า ฉันเคยคิดถึงเขาบ้างไหม
“ฉันไม่รู้ว่าอะไรทำให้เกิดคำถามเช่นนี้ ฉันก็เลยปัดคำถามนั้นเขาออกไป กลัวว่าเขาจะกังวล
ถ้าฉันรู้ว่าเขากำลังจะจากไป ฉันจะเปิดใจและบอกเขาทุกอย่าง ไม่มีวินาทีไหนที่ฉันไม่คิดถึงเขาในตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ฉันสงสัยว่าความเฉยเมยของเขาจะทำให้เขาหงุดหงิดและเหงามากขึ้นไหมถ้าไม่มีฉันอยู่ข้าง ๆ ด้วยซ้ำ
ฉันสงสัยว่าความจำเป็นในการให้ความบันเทิงกับลูกค้าและแขกจะบังคับให้เขาพูดออกมาจากปากในสิ่งที่เขาชอบหรือเวลาที่ดื่มได้ไหม
ฉันสงสัยว่ากระเพาะอาหารของเขาจะกำเริบหรือเปล่า ฉันสงสัยว่าหมอที่นั่นรู้เรื่องการแพ้ยาบรรเทากระเพาะของเขาไหม
ฉันสงสัยว่าการดูแลเด็กสามคนจะส่งผลเสียต่อเขามากเกินไปหรือเปล่า ฉันสงสัยว่าเขาได้หยุดพักจากการทำงานไปพักผ่อนบ้างไหม
ฉันใช้เวลาทุกช่วงเวลาที่ตื่นเพื่อกังวลกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้
ฉันใช้ชีวิตมาถึงสองชีวิต ทั้งกับเขาและเขาคนเดียว ทุกช่วงเวลาที่ฉันหายใจอยู่คือช่วงเวลาที่ฉันสงสัยเกี่ยวกับเขาทั้งนั้น ถึงกระนั้นเขาอาจไม่มีวันเข้าใจ… ความรักที่ฉันมีต่อเขานั้นลึกซึ้งแค่ไหนหรอกนะ”
