ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 686
แองเจลีนถูกโอบกอดอยู่ในอ้อมแขนของโจเซฟิน แองเจลีนคร่ำครวญสิ่งที่อยากจะสื่อถึงในจิตวิญญาณของเธอ
ดวงตาที่แหลมคมเหมือนนกอินทรีของเจย์ส่องประกายไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา
เขาขมวดคิ้ว เก็บความเจ็บปวดและความเสียใจจากหัวใจทั้งหมดเข้าไปถึงในกระดูกของเขาและบังคับพวกมันออกไป เขาอยากขังมันไว้ในกระดูกของเขาในขณะที่ภายในตัวของเขาได้ตะโกนและกรีดร้องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา
ในที่สุด มันก็กลายเป็นฟองแห่งความสุขและอบอุ่นที่ผุดขึ้นในตัวเขา
ดวงตาของสตอร์มก็แดงเช่นกัน
คู่รักคู่นี้อยู่ตรงหน้ากันแล้วด้วยซ้ำ แต่ความเป็นจริงที่ว่าพวกเขาได้ยินเสียงแต่ไม่ได้เห็นกันก็ทรมานหัวใจสำหรับคนที่ได้ฟังผ่านไปมา
“ฉันควรจะทำยังไงดี?” แองเจลีนร้องไห้อย่างหมดหนทาง
โจซี่เริ่มสะอื้นตาม
“ปล่อยมันไปเถอะ พี่แองเจลีน เธอจะรู้สึกดีขึ้นเองกับเรื่องทั้งหมด”
“ฉันเหนื่อย โจซี่ ฉันรักเขา แต่ฉันเหนื่อยมาก” แองเจลีนบ่นซ้ำ ๆ
เจย์กำหมัดแน่น ทันใดนั้น เขาก็ยกมุมปากขึ้นและกัดที่หลังมือของเขา สายตาแดง ๆ ที่มีน้ำตาเอ่อล้นรินไหลออกมาผ่านมุมปากของท่านประธานทำให้สตอร์มหยุดทันที
“ทางเข้าเมืองอิมพีเรียลอยู่ตรงหน้านายหญิงแล้วนะ เราจะแยกทางกันตรงนี้”
โจเซฟินช่วยแองเจลีนลงจากรถ เธอเอนตัวพิงด้วยร่างที่สั่น ๆ ไปหาโจเซฟิน
เจย์แอบมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูแองเจลีนยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนใกล้แต่ไกล
เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มของเธอเพียงเพื่อจะได้สัมผัสกับหน้าต่างกระจกที่เย็นยะเยือกแทน
มือของเขาหยุดที่กระจก
เมื่อนึกถึงความคิดที่น่าเศร้าของเธอ แองเจลีนก็เช็ดน้ำตาของเธอและเดินจากไปด้วยความสั่นเล็กน้อย
“แองเจลีน” เจย์ตะโกนออกมาทันที
ราวกับว่ามีปฏิกิริยากับมัน แองเจลีนก็หันกลับมา
ทว่า ด้วยหน้าต่างที่ปิดทึบ มุมมองภายในรถเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถมองเห็นได้เลย
เจย์พบว่าตัวเองไม่สามารถทนมองกับความมึนงงและความท้อแท้ในสายตาของแองเจลีนได้ เขายกมือขึ้นช้า ๆ ไปทางสตอร์ม ซึ่งเป็นสัญญาณบอกให้รีบขับรถออกไป
เขากลัวว่าการอยู่ต่ออีกนิดของเขาจะทำให้เขาสูญเสียการควบคุม เขากลัวว่าเขาจะวิ่งออกไปดึงเธอกลับเข้ามาในอ้อมอกของเขา
เสียงท่อรถกลบเสียงของเจย์หายไปกับฝุ่นในที่สุด
แองเจลีนอยู่ในความงุนงง บางทีมันอาจเป็นเพียงอาการประสาทหลอนทางหูเธอ
โจเซฟินตะโกนใส่สตอร์ม “ขอบคุณที่มาส่ง!”
รถได้หันกลับไปและขับกลับไปในเส้นทางที่มา
แองเจลีนมองรถขับออกไปด้วยความสงสัยในดวงตาของเธอ “ทำไมรถถึงขับกลับไปล่ะ โจซี่?”
โจเซฟินลากแองเจลีนออกไปจากตรงนั้น “ไปกันเถอะ พี่แองเจลีน”
แองเจลีนหันกลับหลังไปมองทุก ๆ สามก้าว จนในที่สุดรถก็หายไปจากสายตา
เจย์เปลี่ยนสายตาของเขาออกจากหน้าต่างไปเช่นกัน ความรู้สึกหายใจติดขัดค่อย ๆ หายไปในอากาศ
ความต้องการอย่างแรงกล้าในการค้นหาและจัดการกับความลับเบื้องหลังของตระกูลอาเรสได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทันที นั่นเป็นทางเดียวที่เขาและแองเจลีนต้องเผชิญกับมัน
ขณะขับรถกลับไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เจย์ก็พูดขึ้นทันทีว่า “เรากำลังจะไปที่คฤหาสน์ชาโตว์ เดอ เซลีน ของคุณปู่นะ สตอร์ม”
สตอร์มกำพวงมาลัยรถแน่นขณะจ้องมองไปที่ท่านประธานด้วยความตกใจ
เห็นได้ชัดว่าการตัดสินใจของท่านประธานได้รับแรงผลักดันจากสิ่งต่าง ๆ ยกเว้นเหตุผล
การมองดูแองเจลีนต้องทำให้เป็นผลกระตุ้นท่านประธานรีบเร่งดำเนินการอย่างทันที เขาต้องการยุติสถานการณ์ที่น่าผิดหวังเช่นนี้อย่างแน่นอน
“ท่านประธาน!” สตอร์มพยายามเกลี้ยกล่อมเขาไปในทางอื่น
เจย์ตอบว่า “ฉันจะต้องทำตามขั้นตอนนี้หากต้องการรู้ถึงความจริง”
