ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 696
เซย์นเริ่มถามอย่างรู้สึกอาย ๆ “อืม คุณเจอโจเซฟินแล้วใช่ไหม? เธอเป็นยังไงบ้าง?”
น้ำเสียงของเจย์ไม่แยแสพร้อมกับความขุ่นเคือง “เธอจะรู้สึกยังไงได้อีก? ในเมื่อนายทิ้งเธอไปแล้ว”
เซย์นสำลักและรู้สึกว่าปลายหูของเขาไหม้ด้วยความอับอาย
ผ่านไปครู่หนึ่งและเซย์นก็ตอบโต้กลับโดยไม่มีการยับยั้งชั่งใจ “แล้วคุณล่ะ? คุณก็ทิ้งน้องสาวของผมเหมือนกันนั่นแหละ”
ริมฝีปากของเจย์แยกจากกัน เขาอยากจะพูดว่า ‘แตกต่าง’ แต่เขากลืนคำพูดลงไป
“ลูกสาวคนโตของตระกูลเซเวียร์เป็นยังไงบ้าง?” เขาตั้งคำถามกลับไปแทน
เซย์นตอบด้วยเสียงแหบแห้ง “ดูผ่อนคลายดี เธอจะไม่ฆ่าตัวตายเพราะนายหรอก”
“แล้วการอดอาหารและความปราถนาอยากฆ่าตัวตายของเธอล่ะ?” เจย์ถาม
“โอ้ สิ่งนั้นนะเหรอ สำหรับการอดอาหารเป็นเรื่องจริง แต่เธอไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรอก เธอกำลังกินอาหารอยู่ในตอนที่ผมไปถึง เธอกินได้มากกว่านั้นด้วยซ้ำถ้ามีของกินอยู่” ด้วยเหตุนี้ เซย์นจึงตอบโต้เจย์ว่า “คุณผิดหวังไหมที่น้องสาวของผมไม่พยายามฆ่าตัวตายเพราะคุณ?”
ในที่สุด หัวใจของเจย์ก็สงบลงเมื่อรู้ว่าแองเจลีนกำลังกินได้อีกครั้ง
ทว่า ทฤษฎีของเซย์นเรื่องการกินจุของเธอทำให้เจย์กังวลเรื่องการเข้าใจถึงเหตุผลของเซย์น
เจย์จึงวางสายไปทันที
เขาถอนหายใจยาว ๆ
เรื่องตลกทั้งหมดนี้เป็นการแสดงที่แองเจลีนทำเพื่อเขาสินะ?
เจย์รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
เมื่อกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ แองเจลีนดึงโจเซฟินมายืนตรงหน้าเธอ ขณะที่เธอถามด้วยความรู้สึกยินดีว่า “เธอไปพบพี่ชายของเธอมาใช่ไหม?”
โจซี่ยิ้มด้วยรอยยิ้มหวานอมขมกลืน ขณะที่เธอจ้องกลับมาที่ดวงตาที่มีพลังของแองเจลีน “ใช่”
“เขาถามถึงฉันยังไงบ้าง?” แองเจลีนตื่นเต้นมาก
โจซี่ส่ายหัว
“แล้วเธอเอ่ยถึงฉันไหม?”
โจเซฟินพยักหน้า อย่างแรง “พี่ชายของฉันไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเธอเลย พี่แองเจลีน ที่จริงแล้วเขาดูเฉยเมยเมื่อฉันพูดถึงเธอด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขา…”
โจเซฟินเงียบไป
“เขาอะไร?”
“เขาต้องการให้ฉันมาถ่ายทอดคำพูด เขาบอกว่าเธอต้องจัดการกับผลที่ตามมาจากความหุนหันพลันแล่นของเธอตั้งแต่นี้ไป”
แองเจลีนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
สักพักเธอก็สะอื้นไห้ “เขาจะเย็นชากับฉันได้ยังไง?”
โจเซฟินจับมือของแองเจลีน “เธอไปจากที่นี่กับฉันไหม พี่แองเจลีน? เราจะทิ้งสถานที่ที่อกหักนี้ไว้ด้วยกัน ฟังดูเป็นยังไงบ้าง?”
แองเจลีนมุดใบหน้าของเธอลงในหมอนขณะที่เธอสะอื้นไห้ “เราไม่เหมือนกัน โจเซฟิน แม้ว่าเธอจะไม่มีข้อผูกมัดกันอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันก็ยังมีลูก ๆ และพ่อแม่อยู่”
โจซี่เข้าไปลูบหลังแองเจลีนเพื่อให้รู้สึกสบายใจ “ถ้าเธอไม่อยากจากไป พี่แองเจลีน ฉันจะอยู่กับเธอเองนะ”
เมื่อเหนื่อยกับการร้องไห้ แองเจลีนจึงเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความไม่พอใจ
“ฉันไม่เชื่อว่าพี่ชายของเธอจะไม่รักฉันแล้ว”
โจเซฟินถามว่า “แล้วเธออยากจะทำอะไรต่อ?”
“ฉันยังคงต้องทดสอบเขา”
หัวใจของโจเซฟินบีบรัดอย่างเจ็บปวด ขณะที่เธอจ้องมองที่แองเจลีน ผู้หญิงคนนั้นน้ำตากระเด็นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและแก้มของเธอก็เล็กกว่าลูกโลกอีก “ปล่อยไปเถอะ พี่แองเจลีน พวกเขาไม่รักเราแล้ว ดังนั้นเราต้องรักตัวเอง”
น้ำตาของแองเจลีนไหลลงมาขณะที่เธอจ้องมองโจซี่ “เธอพอใจกับแผนนั้นไหม?”
“ฉันจะยอมแพ้กับเรื่องง่าย ๆ ได้อย่างไรในเมื่อฉันได้ใช้เวลาผ่านมามากมายในการรักใครสักคนและมอบสิ่งล้ำค่าให้กับเขาไป” โจเซฟินตอบกลับ
