ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 712
ชายคนนั้นรู้สึกถูกดูหมิ่น “คุณเรียกผมว่าคนไร้ประโยชน์งั้นเหรอ?”
ดวงตาของเขากลายเป็นศัตรูขึ้นมาทันที
แองเจลีนพยักหน้า “แล้วคุณดูไม่ใช่เหรอ?”
สายตาของเธอพบกับกลุ่มคนรับใช้ผู้ชายของเขา “คุณยังมีคนรับใช้จำนวนมากเพื่อบริการตัวคุณอยู่ นั่นก็ถือว่าเป็นคนไร้ประโยชน์สำหรับคุณว่าไหม?”
ชายคนนั้นตกใจ
แองเจลีนนำไก่เข้าไปข้างใน เตรียมไว้ตามขั้นตอนการทำต่อไป เธอมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวแล้วใส่ลงในหม้อต้มก่อนปรุงรสด้วยเครื่องเทศ จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำการรักษาบาดแผลของเธอต่อ
แม้ว่าเธอจะใช้แขนของเธอได้ดีในการแล่เนื้อไก่ แต่เธอก็ใช้กำลังทั้งหมดไปกับการใช้มีดเฉือนมัน สิ่งนี้ทำให้บาดแผลของเธอถูกเปิดออกและมีเลือดออกอีกครั้ง
ในไม่ช้า กลิ่นหอมของซุปไก่ก็กระจายไปทั่วบ้าน
ตอนที่ซิมเมอร์กำลังจะเสิร์ฟซุปให้แองเจลีน ชายคนนั้นพูดอย่างกะทันหันว่า “ให้ฉันลองชิมก่อน”
เขาไม่เชื่อว่าสาวสวยคนนี้จะทำอาหารได้
ซิมเมอร์ส่งซุปชามเล็ก ๆ ให้เขา เมื่อเขาชิมด้วยท่าทางอย่างสุภาพ กลิ่นหอมของซุปทำให้เขารู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย
“ซุปไก่นี้อร่อยมาก” เขาพูดยกย่อง
สิ่งนี้ทำให้ความตั้งใจของเขาที่จะแต่งงานกับเธอแข็งแกร่งขึ้นไปอีก “เธอไม่เพียงแต่สวยเท่านั้น แต่เธอยังทำอาหารได้ด้วย ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของฉัน”
ชายคนนั้นคว้าชามซุปที่เหลือจากมือของซิมเมอร์และเดินขึ้นไปชั้นบน
แองเจลีนรักษาบาดแผลของเธอเสร็จแล้ว และยังมีสำลีเปื้อนเลือดอีกกองที่เธอยังไม่ได้ทิ้งวางอยู่บนโต๊ะ
เธอกลัวว่าพวกนั้นจะดูปนเปื้อนดวงตาของเขาและกระตุ้นโรคกลัวแบคทีเรียหรือสิ่งสปกรกของเขาขึ้นมาได้ แองเจลีนจึงรีบกวาดสำลีที่เปื้อนเลือดทิ้งลงถังขยะทันที
ชายคนนั้นยื่นซุปไก่ให้ธอและดึงเก้าอี้ไม้ออกมานั่งตรงหน้าเธอ เขาพูดเบา ๆ ว่า “คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเกี่ยวกับโรคกลัวแบคทีเรียหรือสิ่งสปกรกของผมหรอกนะ ผมจะพิชิตมันเพื่อคุณให้ได้”
แองเจลีนเกือบพ่นน้ำซุปออกมา “คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเพื่อฉันหรอก”
ทว่า ชายผู้นั้นยังคงตั้งใจอย่างแน่วแน่ “ตั้งแต่ผมได้ตัดสินใจจะแต่งงานกับคุณแล้ว ผมต้องบอกคุณถึงความจริงใจของผมด้วย”
แองเจลีนไม่รู้ว่าเธอควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณชอบอะไรเกี่ยวกับตัวฉัน? ฉันจะได้เปลี่ยนแปลงมันทันที”
ชายคนนั้นมองดูท่าทางขี้เล่นของเธอ “ผมชอบที่คุณไม่ชอบผมน่ะสิ”
“ผู้หญิงคนอื่นจะไม่เดินจากไปเมื่อเห็นผมด้วยซ้ำและดวงตาของพวกเธอเปล่งประกายทุกครั้งที่มองมาที่ผม เมื่อพวกเธอพูดกับผม พวกเธอมักจะพูดติด ๆ ขัด ๆ เพราะพวกเธอดูกังวลใจมาก มันดูไม่สนุกเลย” เขากล่าว
“คุณมันน่ารังเกียจ” แองเจลีนถอนหายใจ
“คุณออกไปเถอะ” แองเจลีนสั่งขณะชี้ไปที่ประตู
ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “ผมลืมบอกไป ผมชื่อ โคล ยอร์ก เรียกผมว่าโคลก็ได้”
แองเจลีนกล่าวอย่างเศร้า ๆ “หลังจากที่บาดแผลของฉันหายดีแล้ว ฉันจะไปโดยเร็วที่สุด ฉันเป็นแค่คนที่เดินผ่านมาแล้วก็ผ่านไปในชีวิตของคุณเท่านั้น อย่าเสียเวลากับฉันเลย เพราะฉันมอบความรักให้คนอื่นไปแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะได้มันกลับมาอีก”
“คนใจร้ายคนนั้น ใช่ไหม?” โคลจะไม่มีวันลืมว่าเธอได้ตั้งใจมุ่งมาหาความตายอย่างหุนหันพลันแล่นเมื่อวันก่อน
“ถ้าผู้ชายที่ทำร้ายคุณจนสิ้นหวังในการใช้ชีวิต คุณคิดว่าผู้ชายที่โหดเหี้ยมและไร้หัวใจคนนั้นคู่ควรกับความรักของคุณอีกงั้นเหรอ?”
ดวงตาของแองเจลีนมีน้ำตาไหลออกมา “บางทีฉันอาจจะไม่มีวันหนีเขาพ้น”
“ถ้าผมช่วยกำจัดเขาล่ะ? คุณคิดว่ายังไง?” เสียงของโคลสงบลง แต่ออร่าที่โหดร้ายและอาฆาตพยาบาทซึมผ่านดวงตาอันมืดมิดของเขา
แองเจลีนจ้องไปที่เขาโดยไม่พูดอะไร
หลายคนบอกว่าวิธีที่จะลืมผู้ชายที่คุณเคยรักอย่างสุดใจ คือการตกหลุมรักผู้ชายอีกคน เป็นความจริงหรือเปล่านะ?
