ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 734
สายตาของเจย์กวาดมองไปทั่วสภาพแวดล้อมในห้องทำงานของเธอ การตกแต่งนั้นดูเรียบง่าย
“ขอดูรายงานประจำปีของเซเวียร์หน่อยได้ไหม?” เนื่องจากเป็นที่ที่เธอทำงาน เจย์จึงคิดกะทันหันที่จะสนใจเกี่ยวกับประสิทธิภาพของบริษัท เซเวียร์
แองเจลีนปฏิเสธ “เซเวียร์จะไม่ร่วมมือกับนาย พวกอาเรส ดังนั้นท่านอาเรสไม่จำเป็นต้องสนใจเกี่ยวกับประสิทธิภาพของบริษัท เซเวียร์ หรอกนะ”
เจย์ถอนหายใจอย่างอ่อนแรง หญิงสาวยังคงโกรธเขาอยู่
“พูดมาเถอะ นายมาทำอะไรที่นี่?” แองเจลีนถามอย่างโกรธ ๆ
เจย์ตกใจเล็กน้อยและพูดว่า “เธอไม่เห็นข้อความที่ฉันส่งให้เธอเหรอ?”
แองเจลีนโพล่งออกมา “ฉันปิดกั้นหมายเลขของนายไว้ ท่านอาเรสจะได้ไม่ต้องติดต่อฉันอีกต่อไป”
เจย์มองเธอด้วยความงุนงง
“เธอยังเกลียดฉันอยู่งั้นเหรอ?” เขาถาม
“ฉันจะเกลียดนายตลอดไป” แองเจลีนกล่าว
เจย์ยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่มีเสน่ห์และเย้ายวนของเขาที่มีรอยยิ้มเล็กน้อยและเสน่ห์ในจิตวิญญาณที่เยือกเย็นของเขานั้นเย้ายวน
“แต่ดูแล้ว เธอยังห่วงฉันอยู่นะ!”
แองเจลีนพูดอย่างโกรธเคือง “ใครจะห่วงนาย? อย่าพยายามพูดเข้าข้างตัวเองนักเลย”
เจย์มองเข้าไปในดวงตาของเธอ “เฉพาะเมื่อตอนที่เธอห่วงใยใครสักคน เธอสามารถใช้อารมณ์ต่อต้านกับพวกเขา รวมทั้งความเกลียดชังด้วย”
แองเจลีนอึ้ง…
“ฉันไม่ได้ห่วงนาย” แองเจลีนปกปิดความรู้สึกไม่สบายใจของเธออย่างรู้สึกผิดเอาไว้ “ฉันมีแฟนใหม่แล้ว เขาหล่อและรวยกว่านายอีก ที่สำคัญคือ เขาปฏิบัติกับฉันดีกว่านายด้วย ฉันเปลี่ยนใจจากนายได้เด็ดขาดแล้ว”
ดวงตาของเจย์แข็งค้าง หมัดของเขาที่กำแน่นได้คลายออกโดยไม่รู้ตัว
“หือ เธอใช้เวลากับคนคนนี้แค่สิบกว่าวัน และตอนนี้เธอกลับเปล่งเสียงอย่างไร้ยางอายเกี่ยวกับความรักอันรวดเร็วของเธอ เธอรู้จักผู้ชายคนนี้จริง ๆ แล้วหรือเปล่า? เธอรู้บ้านเกิดของเขาแล้วเหรอ ที่อยู่ของเขาล่ะ สมาชิกในครอบครัวของเขาล่ะ และอาชีพของเขาล่ะ เธอรู้ไหม?” เจย์พูดอย่างเศร้า ๆ
“ฉันรู้หมดแล้ว” แองเจลีนประมวลผลอย่างละเอียด ภายในใจของเธอก็ได้พบว่าเธอเองไม่รู้จักโคลจริง ๆ
เธอไม่รู้อะไรเลยนอกจากชื่อของเขา
อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถปล่อยให้เจย์ดูถูกเธอได้ เธอดึงพลังไม่ยอมจบออกมาและพูดว่า “ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย นายคนนอก?”
เจย์รู้สึกหงุดหงิดกับทัศนคติที่เธอจงใจแบ่งเส้นเอาไว้ เขาหลับตาลง หลับตาลงด้วยความผิดหวัง
“ฉันมาหาเธอวันนี้เพราะฉันมีเรื่องจะมอบหมายให้เธอช่วย” เขาลืมตาขึ้น สงบอารมณ์และพูดอย่างนุ่มนวลที่สุด
“ฉันจะไม่ช่วย” แองเจลีนปฏิเสธโดยไม่คิด
“นายและฉัน เราจะกลับไปตามทางของสะพานและถนนของเรา เราจะไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว” เธอกล่าวอย่างโหดเหี้ยม
เจย์มองตรงมาที่เธอ “เธอแน่ใจหรือเปล่า ว่าต้องการสิ่งนี้?”
แองเจลีนตกตะลึงกับความรังเกียจในสายตาของเขา “ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณนายไม่ใช่เหรอ ที่เรากลายเป็นแบบนี้? นายทำให้ฉันจากไปในตอนนั้นและตอนนี้ฉันก็จากไปไกลและไม่อยากจะทำอะไรกับนายทั้งนั้น มันทำให้นายมีความสุขแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เจย์กลืนน้ำลาย พยายามอธิบายความยากลำบากของเขากับเธอ ทว่า เขาก็รั้งตัวเองไว้
“ถ้าเป็นกรณีนี้ ฉันคงทำได้แค่หาแม่คนใหม่ให้เจนส์สินะ” คำพูดของเจย์เผยให้เห็นถึงความหมดอำนาจของเขาอีกแล้ว
เขาหันรถเข็นเตรียมจะออกไปข้างนอก
แองเจลีนรีบวิ่งไปข้างหน้าเขาโดยจับรถเข็นด้วยมือเดียว
เธอก้มลง ดวงตาใสเหมือนกวางของเธอจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของเขา
ราวกับว่าเธอจะเต็มใจก็ต่อเมื่อได้เห็นการแสดงพฤติกรรมปลอม ๆ ของเขาในตอนนี้
“นายตั้งใจที่จะเลิกกับฉัน นายทำอะไรไม่ถูกเพราะขาของนายพิการและแกรนด์ เอเซีย ก็ประสบปัญหาอยู่ ดังนั้นนายคงไม่ต้องการที่จะลากฉันลงไปด้วยหรอกใช่ไหม?”
