ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 738
เมื่อพบกับพวกเขาในวันนี้ เธอสงสัยว่าเด็ก ๆ ทั้งสองจะขจัดอคติที่ต่อต้านเธอได้หรือไม่
“เซ็ตตี้น้อย” แองเจลีนนั่งลงข้างเตียง เซ็ตตี้น้อยลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมาด้วยความประหลาดใจและแอบมองแองเจลีน
“ถ้าตื่นแล้วก็ควรตื่นขึ้นมาเลยนะ คุณน้าอะไรก็ได้ มาหาหนูแล้ว” แองเจลีนยิ้ม
เซ็ตตี้น้อยเลยลุกขึ้นมาจ้องมองที่แม่ของเธอ จากนั้นเธอก็กระโจนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของแม่และเริ่มร้องไห้
“คุณแม่ คุณแม่ไปไหนมา? นานแล้วทำไมคุณแม่ไม่กลับมา? หนูคิดว่าคุณแม่ไม่ต้องการเราแล้ว!”
เซ็ตตี้น้อยร้องไห้หนักมากจนทำให้อารมณ์ของแองเจลีนนั้นถูกปลดปล่อยออกมา เธอกอดเซ็ตตี้น้อยแล้วอุ้มหนูน้อยขึ้นมา
“หนูรู้แล้วว่าฉันเป็นแม่อย่างนั้นเหรอ? แม่ขอโทษนะ เซ็ตตี้น้อย ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง แม่ไม่ควรจากไปโดยไม่บอกลา”
เซ็ตตี้น้อยเอาแขนโอบคอแม่เพราะกลัวว่าแม่จะจากไปอีกครั้ง ทว่า ปากของเธอยังคงนับเสียงดังออกมาถึงทุกความผิดพลาดของแม่ “ไม่ใช่แค่คุณแม่จากไปโดยไม่ได้บอกลา แต่คุณแม่จากไปถึงสองปีด้วย เมื่อคุณแม่กลับมา คุณทำเป็นจำเราไม่ได้ แล้ว… แม่ ไม่รักเราแล้วเหรอ?”
ในส่วนของชั้นล่าง เจย์และเซย์นมองขึ้นไปชั้นบน พวกเขาตกใจกับเสียงร้องที่น่าตกใจของแม่และลูกสาว
ใบหน้าที่สดใสปกติของเซย์นถูกปกคลุมไปด้วยเงามืดทันที เขาเกาหัวและพึมพำ “มันจบแล้ว มันจบแล้ว มีทั้งเด็กขี้แยตัวโตและตัวน้อย… ครอบครัวของเราจะอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้นับจากนี้ไป”
เมื่อมองไปที่เจย์ เซย์นก็ยิ้มอย่างประจบสอพลอ “ท่านอาเรส ทำไมคุณไม่ลองดูล่ะว่าคุณสามารถเอาชีวิตของคุณกลับคืนมาได้ไหม? แองเจิลของเรายังเป็นเด็กที่ยังไม่รู้จักโต เธอจะดูแลลูกน้อยของครอบครัวอาเรสของคุณให้ดีได้ยังไงกัน?”
เจย์ขมวดคิ้ว การแสดงออกของเขาดูมืดมนเล็กน้อย
แองเจลีนไม่ได้ดูแลลูก ๆ ของเธอเป็นเวลาสองปีครึ่ง เขาสงสัยว่าเธอยังสามารถทำภารกิจหนักอึ้งนี้ได้หรือไม่?
ชั้นบน เสียงร้องของทั้งแม่และน้องสาวทำให้ร็อบบี้ตื่น เขาเดินเท้าเปล่าไปที่ห้องถัดไปด้วยชุดนอน ดวงตาที่งัวเงียของเขามองไปที่น้องสาวและแม่ของเขาด้วยความขุ่นเคือง
“พวกคุณเกือบทำให้ผมตกใจแทบตาย ผมคิดว่ามีบางสิ่งที่เลวร้ายและน่าสลดใจเกิดขึ้น กลับกลายเป็นว่าคุณแม่กลับมานั่นเอง”
การร้องไห้ของแองเจลีนหยุดลงกะทันหัน
เอ่อ เธอก็รู้ว่าการร้องไห้ของเธอมันเกินจริงไปหน่อย
“นี่ ร็อบบี้น้อย ลูกก็รู้เสมอว่าแม่อยากเลือกเส้นทางที่สดใสอยู่แล้ว” แองเจลีนเริ่มรับรู้ถึงความอับอายต่อหน้าลูกชายที่กำลังเติบโตของเธอ
ร็อบบี้น้อยมองแม่อย่างใจเย็น “คุณแม่ครับ คราวนี้คุณแม่จะอยู่บ้านนานแค่ไหน?”
แองเจลีนชะงัก เธอทิ้งความประทับใจที่ไม่น่าเชื่อถือไว้ในใจของลูกชายอย่างนั้นเหรอ?
“แม่มารับพวกหนูในคราวนี้เพื่อจะได้อยู่กับแม่ต่อไปอนาคต”
ร็อบบี้น้อยยิ้ม “ดีเลย”
ทันใดนั้น คำถามที่จริงจังเข้ามาในหัวของร็อบบี้น้อย แล้วถามไปว่า “แล้วคุณพ่อล่ะครับ?”
แองเจลีนพูดด้วยความหงุดหงิด “คุณพ่อจะไม่ตามเราไปด้วย”
ร็อบบี้น้อยอุทานอย่างตื่นเต้น “คุณแม่ เราจะแยกจากคุณพ่ออย่างนั้นเหรอครับ?”
สิ่งที่ไม่ได้คาดว่าจะเกิด ได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยประท้วงอย่างรุนแรงโดยกล่าวว่า “เราไม่ต้องการแยกจากคุณแม่และคุณพ่อนะ”
แองเจลีนเกลี้ยกล่อมโดยพูดว่า “ร็อบบี้น้อย เซ็ตตี้น้อย พวกหนูยังเด็กและไม่เข้าใจเรื่องผู้ใหญ่หรอกนะ พูดง่าย ๆ ว่าพ่อกับแม่จะไม่มีวันกลับมาคบกันอีก”
เซ็ตตี้น้อยร้องไห้อีกครั้ง “ทำไมล่ะ? คุณแม่ คุณแม่ไม่รักคุณพ่อแล้วเหรอ? คุณพ่อก็ยังรักคุณแม่อยู่อย่างเห็นได้ชัด แล้วทำไมคุณแม่ถึงอยากแยกทางล่ะ?”
แองเจลีนตกตะลึงเล็กน้อย ถ้อยคำของเซ็ตตี้น้อย ‘เห็นได้ชัดว่าพ่อยังรักแม่อยู่’ ทำให้หัวใจที่เย็นชาของเธอได้รับแสงแดดที่อบอุ่น
“มันก็แค่ชั่วคราว” เจย์มาถึงที่ประตูโดยไม่รู้ตัว
ใบหน้าที่เศร้าโศกของแองเจลีนเต็มไปด้วยความประหลาดใจจากคำพูดของเขา
เธอหันไปมองเจย์โดยไม่แสดงสีหน้าเศร้าหรือโกรธ คิ้วของเธอดูอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน
เจย์พูดกับร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยว่า “พวกหนูลงไปข้างล่างก่อน คุณพ่อมีเรื่องจะพูดกับแม่นิดหน่อย”
หลังจากที่เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยเดินจากไป เจย์ก็มีใบหน้าที่เฉยเมยและดูเหินห่างอีกครั้งและเสียงของเขาก็ไม่ร้อนรนเหมือนคนสร้างคำสั่งให้คอมพิวเตอร์
“ถึงความสัมพันธ์ของเราจะพังทลาย ฉันหวังว่าเราจะได้ใกล้ชิดกับเด็ก ๆ มากขึ้นอีกนิด ฉันไม่อยากให้พวกเขาจดจำสิ่งอะไรที่ไม่ดี”
