ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 750

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 750

ถึงอย่างนั้น โคลได้ให้เงิน 1 แสนล้านดอลลาร์อย่างง่ายดาย นี่คือหัวหน้าใหญ่ระดับเทพที่เทียบได้กับเจย์ อาเรสเลย!

แน่นอนว่า คุณนายเซเวียร์ปฏิเสธรับเงิน “คุณยอร์ก ฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว ดังนั้นการแต่งงานของเธอจึงเป็นเรื่องสำคัญ ฉันจะเคารพการตัดสินใจของเธอเท่านั้น

หากคุณต้องการแต่งงานกับลูกสาวของฉัน จนกว่าลูกสาวของฉันจะชอบคุณและตกลงที่จะแต่งงานกับคุณ ฉันก็จะยอมรับ ฉันไม่ต้องการเงินนี้หรอกนะ”

ความชื่นชอบของโคลที่มีต่อคุณนายเซเวียร์ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น

ในสังคมแห่งชื่อเสียงและความมั่งคั่งอย่างลำพองตน ผู้หญิงที่ไม่แยแสต่อชื่อเสียงและความมั่งคั่งอย่างคุณนายเซเวียร์นั้นหาได้ยาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่แองเจลีนถูกเธอเลี้ยงดูมาเป็นผู้หญิงที่น่ารักซึ่งถือว่าเงินเป็นสิ่งสกปรก

แองเจลีนคิดว่านี่จะเป็นเพียงแค่การแสดง เธอจึงเดินไปหยิบบัตรนั้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณแม่ ยอมรับมันไปเถอะ นี่คือสัญลักษณ์การขอบคุณของเขาเลยนะ”

คุณนายเซเวียร์ส่ายหัวและผลักบัตรนั้นออกไปให้แองเจลีน “เธอเอาไปจัดการเองก็แล้วกัน”

แองเจลีนรับบัตรใบนี้และจูบมันเบา ๆ ด้วยริมฝีปากของเธอ เธอจงใจพูดด้วยเสียงเกลี้ยกล่อมกับโคลว่า “ขอบคุณนะโคล ด้วยเงิน 1 แสนล้านดอลลาร์นี้ ฉันจะสามารถกลับมาสู่ความรุ่งโรจน์ของตระกูลเซเวียร์ได้เลยล่ะ”

เมื่อเห็นแองเจลีนยิ้มอย่างสดใส โคลก็นิ่งไปครู่หนึ่ง

ในช่วงเวลานี้ แองเจลีนรู้สึกถึงความมืดมนและความโศกเศร้าของเธอแสดงออกมาอย่างเห็นชัดแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอยิ้มอย่างสดใสจริง ๆ

แองเจลีนสวยอย่างน่าทึ่ง ความงามของเธอไม่ดูไร้รสนิยมแต่กลับบริสุทธิ์แทน มันเป็นเรื่องที่ลืมไม่ลง

แอนเริ่มรู้สึกอิจฉาริษยามาก ดูเหมือนแองเจลีนจะถูกลิขิตให้อยู่กับลูกชายที่ร่ำรวยและหล่อเหลาเหล่านั้นอย่างแท้จริง เธอเพิ่งเลิกกับเจย์ แต่เธอกลับเจอเศรษฐีอีกคนแล้ว

ใบหน้าที่เป็นทุกข์ของแอนนั้นน่าเกลียดมาก

คุณนายเซเวียร์ขึ้นไปชั้นบน เริ่มจัดแจงเก็บเสื้อผ้าของจอร์จและมอบให้แอน “นี่เป็นเสื้อผ้าของนายท่านจอร์จ รับไปสิ”

แอนเดินออกจากบริเวณบ้านครอบครัวเซเวียร์พร้อมสัมภาระข้าวของดูราวกับว่าเธอกำลังหลบหนี

แองเจลีนตะโกนไล่ตามหลังเธอ “คุณน้าคอนเนอร์ โชคดีนะ! แล้วพบกันใหม่!”

ทันใดนั้น แอนก็หันกลับมาและรอยยิ้มบิดเบี้ยวก็ปรากฏบนใบหน้าที่ยังคงมีเสน่ห์ของเธอ “อ่อใช่ ฉันลืมเตือนเธอว่าจอร์จจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วนะ”

พูดเสร็จเธอก็ยิ้มอย่างมีชัยและจากไป

จากนั้นคุณนายเซเวียร์เดินโซเซและเกือบจะล้มลงกับพื้น

“คุณแม่” แองเจลีนวิ่งเข้าไปโอบกอดคุณนายเซเวียร์ไว้แน่น

คุณนายเซเวียร์ปล่อยตัวเองออกจากอ้อมมือของแองเจลีนและเชอร์ลี่ย์แล้วเธอก็รีบเดินเข้าไปในบ้านคนเดียว

ท่าทางตอนนี้เธอดูเหมือนเด็กอายุ 10 ปีไปทันที รูปร่างที่สวยงามครั้งหนึ่งของเธอกลายเป็นง่อนแง่นเล็กน้อย

แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง “แม่ไม่เป็นไร แม่แค่ต้องการพักผ่อน แองเจิล ช่วยฉันดูแลแขกหน่อยนะ”

“โอ้” แองเจลีนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ชั้นบน เงาอันโดดเดี่ยวของท่านปู่เซเวียร์เดินโซเซไปทางห้องนอน

เขาเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องรับแขก เขาแก่แล้วและไม่สามารถกอบกู้ความเสื่อมโทรมและความร้าวฉานของตระกูลเซเวียร์ได้

เขายังรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ก็เป็นความทุกข์เช่นกัน

แองเจลีนมองดูด้านหลังที่เปล่าเปลี่ยวของปู่ของเธออย่างรู้สึกผิด เธอแอบกำหมัดแน่น “คุณปู่ ฉันจะเปลี่ยนสถานะของตระกูลเซเวียร์ให้ได้อย่างแน่นอน เชื่อฉันเถอะ”

โคลมองดูใบหน้าที่แน่วแน่ของแองเจลีนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณต้องการให้พ่อของคุณกลับมาที่บ้านนี้ไหม?”

แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า “คุณมีวิธีเหรอ?”

โคลยิ้มอย่างมั่นใจ

ทว่า แองเจลีนยังคงสงสัย “คุณมีทางออกสำหรับเรื่องนี้ได้ยังไง? อย่าโอ้อวดไปหน่อยเลย”