ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 772
แองเจลีนตอบอย่างไม่ใส่ใจ “เพราะมีแมวจรจัดเข้ามาอยู่ในห้องของแม่”
“แมวจรจัดเหรอ?”
แองเจลีนหลับตาลงช้า ๆ
ดวงตาที่เหมือนนกอินทรีของเจนสันฉายแสงเย็นเฉียบ เขาลุกขึ้นแล้วสวมรองเท้าเพื่อเข้าไปในห้องถัดไป
โคลมองดูเจ้าหมั่นโถวน้อยที่เดินเข้ามาและถามอย่างผิดหวัง “แม่นายอยู่ไหน เด็กน้อย?”
เจนสันไม่สนใจเขา เพียงเดินตรงไปที่เตียงแล้วนอนลง
โคล “…”
“แดดดี้แค่ถามนาย ทำไมนายไม่ตอบ?”
“คุณวางแผนที่จะเป็นพ่อเลี้ยงของเราใช่ไหม?” เจนสันเริ่มพูดอย่างอ่อนล้า แล้วยังมีเสียงแข็งในน้ำเสียงของเขา
โคลนอนอยู่ข้าง ๆ เจนสัน “ใช่ เมื่อฉันแต่งงานกับแม่ของนายแล้ว นายจะเป็นลูกชายของฉัน”
เจนสันกล่าวว่า “อย่าโทษผมที่เป็นคนตรงไปตรงมาเลยนะ แต่ถ้าคุณเป็นพ่อเลี้ยงของผม เราจะไม่ใช้เงินของคุณแน่นอน ต่อจากนี้ไปเมื่อคุณอายุมากขึ้น เราจะไม่ดูแลคุณเช่นกัน”
โคล “…”
“อย่างนั้นเลย นายไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?”
“ผมสุภาพมากแล้วที่ไม่พาคุณเข้าไปในป่าเพื่อให้คุณไปเป็นอาหารของเสือ” เจนสันตะโกนด้วยความโกรธ
โคลรู้สึกอยู่ระหว่างหัวเราะและร้องไห้ จากนั้นเขาก็หันไปมองเจนสัน “ดูเหมือนว่าฉันต้องมีลูกอีกคนกับแม่ของนายแล้วล่ะ”
เจนสันโต้กลับว่า “ฝันไปเถอะ ฮึ่ม ยิ่งกว่านั้น คุณแม่ของผมไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้ว”
“ให้ตายสิ แล้วพวกนายทั้งหมดเกิดขึ้นมาได้ยังไง? ฉันไม่เชื่อนายหรอก ถ้าแม่ของนายและเจย์ อาเรสสามารถให้กำเนิดเด็กที่น่ารักได้อย่างนายและพี่น้องของนาย เธอก็สามารถทำเช่นเดียวกันกับฉันได้” โคลพูดดูไม่มั่นใจเล็กน้อย
เจนสันกล่าวเสริมว่า “หลังจากที่แม่ของผมให้กำเนิดเรา เธอถูกทารุณกรรมอย่างรุนแรงและทำให้มีลูกไม่ได้”
โคลรู้สึกสั่นสะเทือนไปจนถึงแก่นของเขาและมีความหนาวเย็นในกระดูกของเขาทันที “ใครเป็นคนทำ?”
เจนสันกลอกตาใส่เขา “พ่อของผมได้แก้แค้นแทนแม่ของผมไปแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้เพื่อเธอหรอกนะ”
โคลซึ่งตะลึงกับคำพูดของเด็กน้อย รู้สึกดูหมองหม่นเล็กน้อย
“พ่อกับแม่นายยังไม่เลิกกันเหรอ?” โคลถาม
เจนสันถามเขากลับว่า “คุณไม่เคยทะเลาะกับแม่ของคุณบ้างเหรอ?”
โคลมองดูดวงตาคู่น้อยที่สดใสของเจนสันและปรับให้เข้ากับสถานการณ์ เขาส่ายหัว “ไม่เคย”
“แล้วพ่อคุณล่ะ?”
“ก็ไม่เคยเหมือนกัน”
ดวงตาของเจนสันจับจ้องไปที่สีหน้ายิ้มแย้มของโคล ในขณะที่เขาพูดว่า “พ่อกับแม่ของผมไม่เคยทะเลาะกันเหมือนกัน”
โคล “…” ทันใดนั้น เขาก็นึกเกมที่อยู่ในใจของเจนสันไม่ออก
เจนสันหันไปพูดการสนทนาต่ออีกว่า “แต่มันก็เหมือนกับความสัมพันธ์ที่ดีที่คุณมีกับพ่อแม่ของคุณนั่นแหละ แม้ว่ามันจะยอดเยี่ยม แต่คุณก็ยังต้องแยกจากพวกเขา พ่อกับแม่ของผมก็เหมือนกัน”
โคลรู้สึกอยู่ในระหว่างเสียงหัวเราะและร้องไห้อีกครั้ง “นั่นเป็นการตีความที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลย”
หลังจากโดนดูถูกดูแคลนจากสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้แล้ว โคลก็ไม่อยากสนทนาต่ออีกเลย
“ช่างมันเถอะ ฉันกำลังจะไปแล้ว” โคลอารมณ์ไม่ดีขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง
เจนสันแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความหาพ่อว่า ‘คุณพ่อ คนป่าปีนเข้ามาอยู่ที่เตียงของแม่ตอนกลางดึกครับ’
มันยากสำหรับเจย์ที่จะหลับลงและได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกเขาอีกครั้ง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างหงุดหงิดและเห็นข้อความของเจนสัน ความโกรธในตัวเขาเข้าครอบงำความง่วงนอนของเขาทันที
แสงไฟหน้าจอของโทรศัพท์มือถือส่องบนใบหน้าที่หล่อเหลา ความหนาวเย็นในดวงตาของเขาล้นออกมา “กล้าดียังไงมาตอแยผู้หญิงของฉัน โคล ยอร์ก! ฉันเดาว่านายคงเบื่อดินแดนของคนเป็น ๆ แล้วสินะ”
“กัลลาเกอร์”
“ครับท่านประธานอาเรส”
เตียงไม้แคบ ๆ วางอยู่ที่มุมห้อง ฟินน์ลุกขึ้นจากเตียงนั้นแล้วเขาก็เดินไปหาเจย์
“หาใครสักคนไปปตัดตอนโคล ยอร์ก เจ้าสารเลวนั่นให้ฉันหน่อย ฉันจะยอมรับความล้มเหลวในเรื่องนี้ไม่ได้”
ฟินน์ “…”
ด้วยการใช้สมองอันยิ่งใหญ่ของเขา เขาเกือบจะสามารถเดาได้ทันทีว่าโคลทำผิดพลาดในรูปแบบไหน และตอบโดยไม่ต้องคิดมากว่า “ได้ครับ”
