ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 793
แองเจลีนเหลือบมองเจย์พลางรู้สึกสับสนว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ เธอนั่งตรงข้ามกับเจย์ เธอหยิบช้อนส้อมและตักอาหารเข้าปาก
หลังมื้ออาหาร เธอวางช้อนส้อมเมื่อทานเสร็จและหันไปหาเจย์ด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันสามารถทานและนอนได้โดยไม่ต้องมีใครมาช่วยเหลืออีกแล้ว ท่านอาเรส ฉันขออนุญาติกลับบ้านนะ”
เจย์พยักหน้า ไม่มีเหตุผลที่จะบังคับให้เธออยู่ต่อเมื่อเธอดูเหมือนจะยืนกรานที่จะไปจากเขา
เขาต้องการส่งเธอกลับบ้านเอง แต่คำว่า ‘ฉันไม่อยากรบกวนท่านอาเรสแล้ว ด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้’ คำพูดที่ก้องอยู่ในใจของเขาทำให้เขาละทิ้งความคิดนั้น สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจให้ฟินน์ไปส่งเธอแทน
ในท้ายที่สุด ฟินน์มักจะเป็นคนทำให้เธอรู้สึกแย่น้อยที่สุดเพราะฟินน์เข้าใจเจตนาของเขา
มื้ออาหารเย็นสิ้นสุดลงแล้ว และฟินน์ก็เตรียมยาและอาหารเสริมราคาแพงจำนวนมากขึ้นรถไป ตามคำแนะนำของท่านประธาน
เจย์ตามไปส่งแองเจลีนที่ประตู ไม่มีคำพูดอำลาและคำแนะนำใด ๆ เพราะมันติดแน่นอยู่ในลำคอของเขา
เขาจะไม่เสี่ยงกับโอกาสเล็กน้อยจากคำพูดเหล่านั้นที่จะทำให้เธอขุ่นเคือง
แองเจลีนหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและพยักหน้าด้วยความชื่นชมอย่างสุภาพ “ขอบคุณสำหรับการมีน้ำใจของคุณนะ”
หัวใจของเจย์จมลง รู้สึกเหมือนกับมีคนโยนก้อนน้ำแข็งไปทั่วตัวเขา
ริมฝีปากบางของเขาแยกออกในขณะที่เขาโพล่งออกมาว่า ‘ยินดีเสมอ’
แองเจลีนขึ้นรถในขณะที่เจย์เปลี่ยนความกังวลที่เขารู้สึกต่อเธอทุกอย่าง ไปเป็นการเตือนฟินน์อย่อ่อนโยน “ขับรถดี ๆ ล่ะ”
ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของแองเจลีนเป็นประกายเล็กน้อยราวกับระลอกคลื่นที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยนกนางแอ่นที่ร่อนเหนือทะเลสาบในทันที
เขาสามารถสงวนคำพูดที่อ่อนโยนของเขากับฟินน์ได้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีสิ่งใดพูดกับเธอเลย
หึ!
ดวงตาของเธอซึมไปด้วยหยดน้ำตาด้วยความสิ้นหวังที่ทำให้หัวใจสลาย
ฟินน์สตาร์ทเครื่องยนต์และรถเริ่มแล่นออกไป
แองเจลีนเอนกายพิงเบาะนั่งพลางหลับตาลง
เจย์รู้สึกหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง ในขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่แก้มตอบและหมดแรงของเธอผ่านหน้าต่าง
หลังจากที่แองเจลีนจากไป เจย์ก็ขังตัวเองไว้ตามลำพังในห้องที่เธอเคยพักอยู่ ใช้เวลาอยู่ทั้งคืนก่อนที่จะมีใครเห็นเขา
ตลอดการเดินทางกลับไปยังเมืองนางแอ่น ฟินน์พบว่าแองเจลีนนั้นเงียบสงบเป็นพิเศษ
ฟินน์ต้องการพูดคุยกับเธอแต่พบว่าตัวเองถูกขัดขวางเอาไว้เพราะเธอหลับตาสนิท
ฟินน์และแองเจลีนได้พบเชอร์ลี่ย์รออยู่ที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ ในตอนที่พวกเขามาถึงลานบ้านของครอบครัวเซเวียร์
“ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว น้องแองเจลีน” สายตาของแองเจลีนทำให้เชอร์ลี่ย์อยู่ในอารมณ์ที่ปั่นป่วน
ฟินน์รีบลงจากรถและวิ่งไปเปิดประตูให้แองเจลีน แม้ว่าการกระทำของฟินน์อาจถูกมองว่าเป็นสุภาพบุรุษ แต่คงจะถูกต้องกว่าหากกล่าวว่าการกระทำของฟินน์ได้รับแรงผลักดันจากความรักอันลึกซึ้งที่เจย์มีต่อแองเจลีนและไม่มีคนอื่นรู้เรื่องนี้
ฟินน์ กัลลาเกอร์เพียงให้บริการแบบครอบคลุมในนามของท่านประธานก็เท่านั้น
ถึงอย่างนั้น แองเจลีนก็ผลักเขาออกไปอย่างดื้อรั้นและมองดูด้วยสายตาเตือนเขา
ฟินน์เข้าใจได้ทันที เธอไม่อยากให้ครอบครัวเซเวียร์รู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเธอ
ท่านประธานจะกลายเป็นคนวิตกกังวลอย่างแน่นอนหากเขารู้ว่าเธอซ่อนความเจ็บปวดกับคนอื่น
“คนอื่น ๆ ไปไหนกันหมด?” แองเจลีนถามด้วยความสงสัย ในขณะที่เธอจ้องไปที่ลานบ้านที่เงียบสงบอย่างน่าขนลุก
เชอร์ลี่ย์เล่าช่วงสองสามวันที่ผ่านมาให้ฟังอย่างชัดเจน “เซร่า น้องสาวของเธอกลับมาเมื่อสองสามวันก่อน ครอบครัวอีกด้านหนึ่งจึงเรียกตัวคุณปู่ไป มันสมเหตุสมผลแล้วที่สถานการณ์ที่นี่ดูเงียบไปหน่อย ตอนนี้แม่ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียง ช่วงนี้เธอไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ และเด็ก ๆ ก็เข้านอนแล้วด้วย”
เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น หัวใจของแองเจลีนพลันเหี่ยวเฉา
โดยมีคุณปู่อยู่ที่นั่นด้วย ครอบครัวใหม่ของพ่อของเธอจึงดูสมบูรณ์ด้วยการสละที่จะทิ้งครอบครัวฝ่ายนี้ไป
“เข้าใจแล้ว” เธอตอบอย่างอึมครึม
ฟินน์เริ่มขนกล่องลงจากรถขณะที่เชอร์ลี่ย์รีบเดินไปช่วย
แองเจลีนตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งของเหล่านั้น
