ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย – ตอนที่ 48

“ ทหารม้าอูหวน?” เย่เฉินขมวดคิ้วอีกครั้ง

ทหารม้าไม่มีข้อได้เปรียบในป่า แต่ทหารม้าอูหวนกลับเดินทางมาที่ป่าหลุนฮุยและ เป็นธรรมดาที่เย่เฉินจะต้องสงสัย

“พวกมันมีกันกี่คน?และพวกมันอยู่ที่ไหน” เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นมองไปที่เตียวเหิงและถาม

“ท่านลอร์ด มีทหารม้าอูหวนอย่างน้อย 10,000 นายและหนึ่งคนจะมีม้าสองตัว ชาวบ้านเจอพวกมันอยู่ทางตอนเหนือของป่าหลุนฮุย” เตียวเหิงโค้งคำนับตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของเย่เฉินก็สว่างขึ้น

ข้าหาม้าศึกได้แล้ว!

“ พวกมันกำลังตรงมายังหุบเขาหลุนฮุยใช่หรือไม่?” ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกอะไรบางอย่างได้ และรีบถามออกมา

“ขอรับท่านลอร์ด ทิศทางของพวกมันคือหุบเขาหลุนฮุย” เตียวเหิงพยักหน้าอย่างแรง

“ ตรงมาที่หุบเขาหลุนฮุย … ” เย่เฉินขมวดคิ้วทันที

มีทหารอย่างน้อย 10,000 นาย มาที่ป่าหลุนฮุยโดยทหารหนึ่งนายจะนำม้ามาด้วยสองตัวเป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะมาพักร้อน

พวกมันต้องมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง

ที่นี้ไม่มีสิ่งใดที่คู่ควรกับทหารม้าอูหวน พวกมันชื่นชอบเพียงการปล้น

แต่หมู่บ้านหลุนฮุยยังไม่ถูกค้นพบและไม่มีทางที่ทหารม้าของเผ่าอูหวนจะรู้ถึงการมีอยู่ของหมู่บ้านหลุนฮุย

ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกอะไรบางอย่างได้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง

ภูเขาสูง 10,000 เมตรที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆดึงดูดสายตาของเย่เฉินในทันที

ไม่กี่วันที่ผ่านมาบนยอดเขาสูงนั้นเย่เฉินได้สังหารบอสสัตว์ร้ายทั้งสองตัว

“เป้าหมายของพวกมันน่าจะเป็นราชาพยัคฆ์หรืออสรพิษดำ!”

เมื่อนึกถึงได้ดังนั้นมุมปากของเย่เฉินก็โค้งงอขึ้นจากนั้นมองไปที่เตียวเหิงและถามออกไปว่า:

“ คาดว่านานแค่ไหนทหารม้าอูหวนจึงจะมาถึงหุบเขาหลุนฮุย?”

“ท่านลอร์ดตามข้อมูลของชาวบ้านใน ผู้ใต้บังคับบัญชาคาดว่าว่าทหารม้าอูหวนจะมาถึงหุบเขาหลุนฮุยในอีกครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างมาก” เตียวเหิงรีบตอบ

“ ครึ่งชั่วโมง…ก็พอแล้ว!” เย่เฉินหรี่ตาลง

“ท่านจะส่งคนไปที่ค่ายทั้งสี่หรือไม่” เตียวเหิงนึกถึงบางอย่างในตอนนี้และรีบถาม

“ไม่มีเวลาแล้ว มีสถานที่ฝึกทั้งหมดสี่แห่ง และที่ที่ใกล้ที่สุดก็ต้องใช้เวลาเดินทางถึงสองชั่วโมง” เย่เฉินส่ายหัวและพูด

“นายท่าน! เป็นความผิดของตาเฒ่าผู้นี้เอง! หากผู้ต่ำต้อยให้คนไปส่งข่าวที่จุดฝึกทั้งสี่กองล่วงหน้าบางที … อาจจะ … ” เตียวเหิงคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับกล่าวโทษตัวเองทั้งน้ำตา

“ไม่เป็นไร มันไม่เป็นไรถึงจะส่งคนไปที่นั่นมันก็สายเกินไป” เย่เฉินรีบพยุงเตียวเหิงขึ้นจากนั้นก็พูดต่อ:

“แต่ทหารม้าอูหวนหลายหมื่นเดินทางมายังป่าหลุนฮุย ข้าจะทำให้พวกมันรู้ว่าพวกมันกำลังรนหาที่ตายด้วยตัวเอง! เรียกทหารรวมพลที่สนาม นอกจากนี้เรียกชาวบ้านทั้งหมดกลับเข้ามาในหมู่บ้าน หากไม่ได้รับอนุญาตจากข้าห้ามใครออกไปจนกว่าวิกฤตทหารม้าอูหวนจะได้รับการแก้ไข! “

“ ขอรับท่านลอร์ด!” เตียวเหิงเช็ดน้ำตาของเขาและโค้งคำนับเพื่อตอบรับ จากนั้นก็รีบออกไปถ่ายทอดคำสั่งของเย่เฉิน

ทหารม้าอูหวน!

ดวงตาของเย่เฉินเปล่งประกายจากนั้นเขาก็เดินไปที่สนาม

เมื่อเขามาถึงสนาม เย่เฉินก็เดินขึ้นไปบนเวทีสูง

“พรึบ”

“ ทำความเคราพท่านลอร์ด!”

ทหารนับหมื่นคุกเข่าข้างหนึ่งและตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกัน

ก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นเพียงแค่โจรที่ยอมจำนน แต่ตอนนี้พวกเขาได้เป็นทหารในกองทัพหลุนฮุย

อย่างไรก็ตามคนเหล่านี้ไม่เพียงแต่มีอารมณ์และภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง แต่พวกเขายังมีความภักดีอย่างมากอีกด้วย

เมื่อมองไปที่ทหารหลายหมื่นนาย เย่เฉินที่ดูจริงจังก็ยกมือขวาขึ้น

“พืบ”

ทหารหลายหมื่นคนลุกขึ้นพร้อมกัน

“ ข้าได้บอกพวกเจ้าไว้ก่อนหน้านี้ว่าหมู่บ้านหลุนฮุยมีที่ดินและเงินทองที่สามารถมอบให้พวกเจ้าเป็นรางวัล” เมื่อเย่เฉินกล่าวเช่นนี้ดวงตาของทหารนับหมื่นก็สว่างไสว

ทหารนับไม่ถ้วนรอฟังเย่เฉินพูดต่อ

“อย่างไรก็ตามชาวบ้านเพิ่งตรวจพบกลุ่มทหารม้าและในอีกครึ่งชั่วโมงพวกมันก็จะบุกมาถึงหุบเขาหลุนฮุย!”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ทหารจำนวนนับไม่ถ้วนก็ผงะไปชั่วขณะจากนั้นแต่ละคนก็แสดงท่าทีโกรธเกรี้ยวออกมา

ความโกรธนี้ไม่ใช่เพราะเย่เฉิน แต่เป็นทหารม้าที่เย่เฉินกล่าวออกมาก่อนหน้านี้

การอยู่ที่นี้พวกเขาจะมีทั้งเงินทองและที่ดินซึ่งมันเป็นผลประโยชน์ที่เย่เฉินสัญญาว่าจะมอบให้ พวกเขาจินตนาการว่าต่อจากนี้พวกเขาจะมีทุ่งนาได้แต่งงานกับภรรยามีบุตรสืบทอดครอบครัว ใช้ชีวิตและทำงานอย่างสงบสุขและอิ่มเอมใจ หากมีชีวิตแบบนี้จะดีแค่ไหน

อย่างไรก็ตามมีทหารม้ากำลังบุกมาที่นี่ พวกมันต้องการทำลายชีวิตในจินตนาการของพวกเขาแล้วจะไม่ให้พวกเขาโกรธได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าทหารหลายหมื่นคนไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด เย่เฉินจึงได้เข้าใจเกี่ยวกับคำสั่งสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้าที่ฝืนสวรรค์

ความมั่นคงของพื้นที่ +60 และความพึงพอใจของผู้อยู่อาศัยในอาณาเขต +60 ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยมีประโยชน์ แต่ก็มีผลกระทบที่ไม่สามารถละเลยได้

ชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านหลุนฮุยแม้กระทั่งคนที่เพิ่งเข้าร่วม พวกเขาก็จะถือว่าหมู่บ้านหลุนฮุยเป็นบ้านของพวกเขาอย่างแท้จริง

มิฉะนั้นพวกโจรที่ยอมจำนนอาจจะหันหลังและวิ่งหนีไปเมื่อได้ยินว่าทหารม้ากำลังบุกมา

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นตะโกน:

“ สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ทางตะวันตกของหยูโจว, มณฑลเหลียวหนิง โดยมีเผ่าอูหวนและเผ่าเซียนเป่ย อยู่ทางทิศเหนือและเผ่าซองหนูทางทิศตะวันตก พวกเราทุกคนเป็นชาวฮั่นอย่างไรก็ตามคนเถื่อนพวกนี้มักจะปล้นป้อมปราการชายแดนปล้นทรัพย์สินของชาวฮั่น , แม้กระทั่งกดขี่ข่มเหงหญิงชาวฮั่นที่พวกมันจับได้!”

เมื่อพูดถึงเตรงนี้เย่เฉินก็หยุดชั่วขณะ ทหารหลายหมื่นคนเริ่มหายใจหนักหน่วงขึ้น

สิ่งที่เย่เฉินพูดนั้นเป็นความจริงและพวกเขาทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้

ก่อนหน้านี้ไม่มีใครคิดเรื่องนี้มาก่อนเพราะพวกเขาเป็นเพียงแค่โจร

แต่ในตอนนี้พวกเขากลายเป็นคนของหมู่บ้านหลุนฮุยเป็นธรรมดาที่ต้องคิดถึงปัญหานี้

หากเผ่าคนเถื่อนพวกนี้บุกมาฉกฉวยทุกสิ่งที่พวกเขามี พวกเขาจะทำอย่างไร!

ยิ่งฉันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ไม่มีใครอยากถูกปล้นสิ่งที่เป็นของพวกเขา

“บอกข้า! พวกเจ้าเต็มใจจะไปสังหารศัตรูพร้อมกับข้าหรือไม่!” ดวงตาของเย่เฉินดูหนักแน่นและก็ตะโกนออกมา

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

ทหารหลายหมื่นคนโห่ร้องอย่างพร้อมเพรียง

ด้วยการเคลื่อนไหวมือขวาของเย่เฉิน หอกสังหารปรากฏขึ้น ชุดเกราะเมฆดำปกคลุมร่างของเย่เฉินทันที

ทหารนับหมื่นต่างจับอาวุธขึ้นมา

กลิ่นอายแห่งการสังหารที่ไร้ความปรานีเริ่มปรากฏขึ้นและเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในทันที

เมื่อแรงกดดันพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด เย่เฉินโบกมือขวาแล้วตะโกน: “คนที่บังอาจรุกรานหมู่บ้านหลุนฮุน ต้องถูกฆ่า!”

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

ทหารหลายหมื่นคนโห่ร้องตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกัน จิตสังหารแผ่พุ่งปกคลุมทั่วบริเวณ

“ไป!”

หลังจากที่เย่เฉินพูดจบเขาก็เดินลงจากแท่นเวที จากนั้นก็ขึ้นขี่ม้าที่เตียวเหิงเตรียมไว้และมุ่งหน้าไปยังปากทางเข้าหุบเขาหลุนฮุย

กองกำลังหลุนฮุยนับหมื่นพร้อมอาวุธในมือตามหลังเขาอย่างกระชั้นชิด

แรงกดดันที่ดุร้ายเย็นชาและบ้าคลั่ง เริ่มควบแน่นและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ