ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 868
“ผมไม่ได้ร้อง”
“ชัดเจนอยู่ว่าลูกกำลังจะร้อง!” เจย์กล่าว
เจนสันสงบสติอารมณ์ของเขา
เจย์ถามเขาว่า “ตอนนี้ บอกคุณพ่อมาว่าลูกจะไปที่ไหน? ลูกจะทำอะไร?”
เจนสันประหลาดใจ “คุณพ่อไม่รู้จริง ๆ เหรอ?”
“คุณพ่อไม่ใช่หมอดู” เจย์กล่าว
“ผมไม่เชื่อ คุณพ่อทำเรื่องนี้อย่างแน่นอน! คุณพ่อทำให้ได้เข้าไปที่วิทยาลัยเยาชนในตำนาน ใช่ไหม?”
“ยินดีด้วย! คุณพ่อไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ คุณพ่อไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้วิทยาลัยเยาชนในตำนานอันดับหนึ่งของโลกเปิดประตูรับลูกชายของคุณพ่อได้หรอกนะ”
“ผมรู้ แต่คุณพ่อแอบส่งอีเมลงานของผมเข้าไป ไม่ใช่เหรอ?”
เจย์พูดว่า “โอ้ คุณพ่อขอให้คุณลุงเกรสันทำให้น่ะ”
“มันก็แค่ทดสอบระดับของลูก คุณพ่อไม่คิดว่าพวกเขาจะรับลูก” เจย์กล่าว
หลังจากนั้น เขาก็มีท่าทีเชิงประชาธิปไตย “ลูกก็เลือกได้ว่าจะไปหรือไม่ไป”
“ในเมื่อนี่คือสิ่งที่ตุณพ่อต้องการ ผมจะไป” เจนสันเสียงเบา
“หืม” เจย์พูดว่า “ลูกชาย คุณพ่อภูมิใจในตัวลูกนะ”
และแล้วเวลาก็ผ่านไป ในที่สุดกำหนดการวันแต่งงานของเซธและยูมิก็มาถึง
แองเจลีนยุ่งมาก ๆ ในวันนั้น มากพอที่เธอจนเธอไม่ได้บอกลากับเจนสัน
อย่างไรก็ตาม เธอใช้เวลาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเพื่อปักที่คั่นหนังสือที่สวยงามให้กับเจนสันซึ่งอ่านได้ว่า ‘เดินทางต่อไปอย่างไร้ขอบเขต ผู้กล้าย่อมไร้ความกลัว’
เมื่อเธออกไป เธอวางของขวัญไว้ข้าง ๆ เตียงของเจนสัน
เมื่อเทมเพสมารับเจนสัน ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยยังคงหลับอยู่
เจนสันเขามาในห้องของร็อบบี้ นั่งอยู่ข้างเตียงของเขา และปลุกเขาให้ตื่นขึ้น “ร็อบบี้น้อย ฉันจะไปแล้วนะ”
ร็อบบี้น้อยคลานขึ้นจากเตียง ยังคงกึ่งหลับกึ่งตื่น และจับมือของเจนสัน “เจนส์ ฉันรับไม่ได้ที่นายจะไป”
เจนสันพูดว่า “เราแต่ละคนเกิดพร้อมกับชีวิตและเส้นทางของเราเอง ไม่ช้าก็เร็ว เราก็จะแยกจากกัน สักวันหนึ่ง เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก จนถึงตอนนั้น ฉันหวังว่าฉันจะพร้อมรับผิดชอบการเป็นพี่ชายของนายได้นะ”
ร็อบบี้น้อยยิ้มและพูดว่า “เจนส์ นายพูดมากจัง”
“ช่วยเรียกฉันว่าพี่ชายได้ไหม?”
“พี่ใหญ่” ร็อบบี้น้อยพยักหน้า
เจนสันลูบหัวของร็อบบี้น้อย “รอพี่กลับมานะ ในอนาคตพี่จะปกป้องนายเอง”
ร็อบบี้น้อยแลบลิ้นให้เขา “ฉันสังสัยว่าใครจะปกป้องใครกันแน่?”
หลังจากที่เจอกับร็อบบี้น้อย จากนั้นเจนส์ก็มาที่ห้องเซ็ตตี้น้อย
เซ็ตตี้น้อยกำลังหลับปุ๋ยและเจนสันไม่อยากรบกวนเธอ ดังนั้นเขาจึงมองเธออย่างเงียบ ๆ ครู่หนึ่งก่อนจะออกไป
เมื่อเจนสันกำลังจะออกไป เขาไม่รบกวนคนอื่น ๆ เขากลัวมากว่าจะเห็นภาพของผู้หญิงคนนั้นร้องไห้และคร่ำครวญ
เขาย่องออกทางประตูหลังและขึ้นรถ
เมื่อเห็นลุงเทมเพส เจนสันก็ประหลาดใจมาก
“ทำไมคุณพ่อถึงให้คุณไปส่งผมล่ะ? มันเกินไปนะ” เจนสันปีนขึ้นรถและนั่งที่เบาะหลังในขณะที่พูดอย่างเย็นชาด้วยท่าทีที่บูดบึ้ง
เทมเพสยิ้มอย่างโฉบเฉี่ยว “นั่นก็เพราะว่าท่านประธานอาเรสกลัวว่าคุณจะเบื่อระหว่างทาง เพราะงั้นเขาถึงส่งผมมาช่วยแก้เบื่อให้คุณไง”
“ถ้าเขากลัวว่าผมจะเบื่อ งั้นก็ซื้อหุ่นยนต์อัจฉริยะ 99 ดอลลาร์ให้กับผมสิ”
เทมเพสถุยน้ำลาย “เจนสัน ผมรู้สึกเหมือนว่าผมเสียศักดิ์ศรีกับการที่คุณทำตัวเย็นชากับผมมากนะ!”
รถสตาร์ท และเจนสันก็นั่งอย่างเงียบ ๆ ด้วยท่าทีที่เหม่อลอย
เทมเพสไม่ยั่วเจนสันเพราะเขากลัวว่าเขาจะแพ้ถ้าเขาพูดมากเกินไป
หลังจากที่ขึ้นเครื่องบิน เจนส์เหลือบมองที่เทมเพสที่ ‘เป็นใบ้’ ข้าง ๆ เขาและพูดด้วยท่าทางรังเกียจ “ไหนคุณบอกว่าคุณมาเพื่อแก้เบื่อให้กับผม? ทำไมคุณถึงไม่พูดล่ะ?”
