ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 955
“คุณหมายความว่ายังไงเหรอครับในปริมาณที่พอเหมาะพอควร?” นักข่าวถามด้วยความงุนงง
“เมื่อเราพบเจอกับปัญหาที่ยากลำบาก เราต้องกล้ามากพอที่จะแบ่งปันความยากลำบากนั้นกับอีกคนหนึ่งมากกว่าแบกรับมันไว้คนเดียวแล้วก็ทรมานอยู่เงียบ ๆ น่ะค่ะ”
เจย์จ้องมองไปที่แองเจลีนที่อยู่ในจออย่างเงียบ ๆ แล้วก็เผยแววตาสงสัยที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
เธอแสดงให้เห็นถึงความรักที่ไม่เลือกต่อหน้าเขา แต่แสร้งทำเป็นว่ามีเกียรติและศักดิ์ศรีในระหว่างการสัมภาษณ์
ช่างเป็นเจ้าแม่ดราม่าอะไรเช่นนี้!
แล้วจู่ ๆ เซย์นปรากฏตัวขึ้นและนั่งลงข้าง ๆ เจย์
เขาจ้องไปที่หน้าจอและตำหนิแองเจลีนอย่างตามอำเภอใจ “ฉันรู้จักนางพญาเสือตัวนี้ เธอเป็นจักรพรรดินีของอาณาจักรแกรนด์เอเซีย เธอรู้สิ่งต่าง ๆ ที่รอบด้านเธอหมดและเธอก็ยกยอตัวเองขึ้นอย่างยโสโอหัง เธอมีลูกน้องผู้ชายอยู่ในการควบคุมของเธอเยอะมาก ซึ่งพวกเขาจะทำทุกอย่างตามที่เธอสั่งพวกเขาให้”
เจย์มองไปที่เซย์น มีไอความรู้สึกของความสูงส่งและความเยือกเย็นที่ไม่อาจเข้าถึงได้ปะปนอยู่ในดวงตาที่ลึกซึ้งและล้ำลึกของเขา
“ไปให้พ้น” เสียงของเขาต่ำลงและน่ากลัวราวกับเสียงคำรามที่ลึกล้ำและเกรี้ยวกราดของสัตว์ร้าย
เซย์นอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้ความจำเสื่อมจริง ๆ เหรอ?
แม้ว่าเจย์จะไม่ชอบนางมารร้ายที่ใช้ชีวิตส่วนตัวอย่างไร้ศีลธรรมเช่นนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอได้ช่วยเหลือเขา เขาเป็นคนที่รู้วิธีแยกแยะระหว่างความเมตตาและความเกลียดชัง
เจย์รู้สึกไม่พอใจเมื่อเซย์นพูดเรื่องแย่ ๆ ของแองเจลีนลับหลังเธอ
เซย์นจ้องมองไปที่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์ราคาถูกของเจย์ เขารู้สึกงุนงง ทำไมออร่าของชายคนนี้ถึงยังโดนเด่นแม้ในยามที่เขาอยู่ในสภาพยากไร้เช่นนี้นะ?
“เฮ้ นายกำลังมองหางานอยู่หรือเปล่า?”
เซย์นถือใบปลิวที่มีคำว่า ‘การรับสมัคร’ พิมพ์อยู่บนนั้น
เจย์ดึงใบปลิวทั้งหมดในมือของเขามาและเริ่มพลิกดูทีละแผ่น
มีอาชีพต่าง ๆ มากมายพิมพ์อยู่บนใบปลิวแต่ละแผ่น—คนขับรถ, บอดี้การ์ด, ครู, หมอ, จิตรกร, นักเปียโน… มีทุกอาชีพให้เลือก
เจย์โยนใบปลิวกลับไปให้เขาด้วยความโกรธและถ่มน้ำลายออกมา “ไอ้คนโกหก”
เซย์นรู้สึกเต็มไปด้วยอารมณ์จนเขาเริ่มแก้ตัว “ฉัน…ฉันไม่ใช่คนโกหก ฉันเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์ของบริษัทนายหน้า แล้วก็มีหน้าที่เก็บและรวบรวมตำแหน่งงานว่างสำหรับบริษัทต่าง ๆ น่ะ ถ้าหากนายกำลังมองหางานแล้วล่ะก็ นายขอความช่วยเหลือจากฉันได้นะ”
เจย์มองเซย์นอย่างสงสัย “ฉันกำลังมองหางานอยู่จริง ๆ น่ะแหละ”
เซย์นมีทัศนคติที่เหมาะสม “บังเอิญว่าฉันกำลังขาดคนทำงานบ้านที่จะต้องช่วยงานในโรงอาหารของโรงเรียนน่ะ
เจย์ขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงจานมัน ๆ
เซย์นกำลังหยอกล้อเขาอย่างจงใจ “คนทำความสะอาดน่ะ ตกลงไหม?”
“แล้วการขนอิฐที่สถานที่ก่อสร้างล่ะ? ค่าจ้างมันดีจริง ๆ นะ นายรู้ใช่ไหม?”
เซย์นกำลังสนุกกับการกลั่นแกล้งเขาอยู่ในใจ ‘นายป่วยใช่ไหม? ฉันสามารถรักษาโรคกลัวเชื้อโรคของนายได้นะ’
เจย์ไม่ใช่คนใจร้อนที่จะยอมให้คนอื่นมาเป็นเจ้านายเหนือเขาได้แบบนั้น “ฉันเห็นตำแหน่งนักเปียโนว่าง ฉันอยากลองทำดู”
เซย์นรู้สึกมึนงง
ความสำเร็จในการเล่นเปียโนของเจย์ไม่ได้ด้อยกว่านักเปียโนมืออาชีพระดับแนวหน้าคนอื่น ๆ เลย นอกจากการทำธุรกิจแล้ว การเล่นเปียโนก็คงเป็นหนึ่งในกิจกรรมโปรดที่เขาชอบทำ
แม้จะสูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่เขาก็ยังสามารถระบุสิ่งที่เขาชอบได้
เซย์นแสร้งทำเป็นดูประหลาดใจ “นายรู้วิธีเล่นเปียโนด้วยเหรอ? มันช่างบังเอิญที่ฉันกำลังมองหาครูสอนเปียโนให้หลานสาวของฉันพอดีเลย ฉันพอรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะจากการเห็นมือที่เรียวและสวยของนายว่านายฝึกเปียโนมาตั้งแต่เด็ก ไม่งั้นนายมาเป็นครูสอนเปียโนของหลานสาวฉันไหม? ส่วนค่าจ้าง ฉันจ่ายให้นายล่วงหน้าได้ เป็นยังไงบ้าง?”
เจย์พยักหน้า “ตกลง..”
เซย์นกล่าวว่า “แต่ฉันต้องเตือนนายไว้ล่วงหน้าก่อน หลานสาวของฉันอายุเพียง 12 ขวบ เธออาจมีใบหน้าที่น่ารัก แต่ฟินน์ตามใจเธอมากจนเธอควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดีเท่าไหร่แล้วก็ก่อเรื่องเก่งมาก ทนกับเธอให้ได้นะ”
เจย์ถาม “เธอชื่ออะไรเหรอ?”
