ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 980
ดวงตาของแองเจลีนพร่ามัวไปด้วยน้ำตา เธอพูดด้วยท่าทีที่ไม่พอใจอย่างเหลืออด “ทำไมนายต้องด่าฉันด้วย?”
เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดของเขา ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอมักจะจับมือเขาในทุกที่ที่เธอไป และนั่นทำให้เธอเป็นคนที่แย่ในเรื่องการจดจำทิศทางมาก
แล้วตอนนี้เขากลับมาโทษเธอแทน?
เจย์อึ้งไปเล็กน้อย ทำไมเธอถึงร้องไห้อีกแล้วล่ะ?
“บอกผมมาสิว่าตอนนี้เราควรจะไปไหน?” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงอย่างบอกไม่ถูก
แองเจลีนพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ถ้าฉันบอกนายว่าฉันหลงทางแล้ว นายจะเชื่อฉันไหม?”
แน่นอนว่าเจย์คงจะไม่เชื่อเธอ แต่ทว่าหลังจากเห็นสีหน้าที่ว่างเปล่าและน่ารักใสซื่อของแองเจลีนแล้ว เขาก็พบว่ามันเป็นการยากที่จะไม่เชื่อเธอ
เพื่อที่จะแก้ตัว เธอพึมพำผ่านลมหายใจของเธอ “ผู้หญิงทั่วไปมักจะแย่ในเรื่องทางอยู่แล้วนะ”
เจย์โต้กลับอย่างฉุนเฉียว “แต่คุณไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปสักหน่อย!”
ใบหน้าของแองเจลีนปรากฏรอยยิ้มที่ปลื้มปิติ “ฉันรู้หรอกพี่เบ็น ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดาในสายตาของนาย”
เจย์พูดว่า “สำหรับผม คุณเป็นเหมือนยานรบที่พลังล้นเหลือและทำได้ทุกอย่างในบรรดาผู้หญิงพวกนั้น แต่สมองที่เชื่องช้าของคุณทำให้คุณไม่ต่างจากผู้หญิงโง่คนอื่น ๆ เลย”
แองเจลีน “…”
เขาจัดการกับแองเจลีนด้วยการซัดคำพูดอันถากถางจนเธอรู้สึกหมดทางสู้
เพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้เป็นคนปัญญาอ่อนอย่างที่เขาพูด เธอก็เลยชี้ไปที่ทางเดินที่มีแสงไฟสลัว ๆ อย่างวางท่า “ไปทางนี้กันเถอะ”
เมื่อเจย์คิดว่าเธอจำทางกลับบ้านได้ เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเธอต่อและทำเพียงเดินตามเธอไปอย่างเงียบ ๆ
ถนนเริ่มมืดและมีคนน้อยลง
หลังจากเดินมาได้สักพัก เจย์ก็พบว่ามีบางอย่างที่ดูผิดปกติ
อาคารรอบ ๆ พวกเขาดูทรุดโทรมมากขึ้นเรื่อย ๆ ดูจากความมั่งคั่งของนางมารร้ายคนนี้ เธอคงไม่ได้อยู่ในสลัมใช่ไหม?
“เฮ้ นี่คุณมาผิดทางอีกแล้วเหรอ?” เจย์ถามอย่างสงสัย
คำว่า ‘อีกแล้ว’ ได้ยั่วยุแองเจลีนขึ้นมาทันทีและทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจอีกรอบ
“ใช่ ที่นี่แหละ”
“คุณอาศัยอยู่ในที่ที่ทรุดโทรมแบบนี้เลยเหรอ?” เจย์เอะเธอ
แองเจลีนมองไปรอบ ๆ แล้วเธอก็มองเห็นเพียงแค่อาคารเตี้ย ๆ อยู่ทุกที่ นี่อาจจะเป็นสลัมในเมืองอิมพีเรียลที่ยังไม่ได้รับการปรับปรุงใช่ไหมนะ?
แล้วแองเจลีนก็รับรู้ได้ว่าเธอมาผิดทางจริง ๆ
ถึงกระนั้น เธอก็ยังเย่อหยิ่งเกินกว่าจะยอมรับว่าตัวเองผิดพลาด “ใช่แล้ว ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนที่จะมีอำนาจขึ้นมาน่ะ”
แล้วเจย์ก็ชะงัก นางมารร้ายคนนี้เกิดในสลัมงั้นเหรอ?
นี่มันช่างเป็นความขัดแย้งกับความสง่างามตามธรรมชาติของเธออย่างสิ้นเชิง!
ทันใดนั้นเอง เงาดำกลุ่มหนึ่งก็เดินออกมาจากเพิงที่อยู่รอบ ๆ พวกเขา พวกมันถือมีดในมือและพุ่งเข้าหาแองเจลีนและเจย์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาต
เจย์ขึ้นยืนมาข้างหน้าแองเจลีนเพื่อปกป้องเธอ
ดวงตานกอินทรีที่สว่างไสวของเขาจ้องไปที่พวกโจรอย่างไม่กะพริบ
เนื่องจากแองเจลีนเป็นคนที่พามาผิดที่ เธอจึงมีมโนธรรมที่รู้สึกผิดและพูดอย่างเขินอายว่า “ทำไมนายไม่ให้ฉันจัดการกับพวกเขาแทนล่ะ เอ่อ พี่เบ็น?”
เจย์ตะคอก “คุณไม่ได้เพิ่งบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงอ่อนแอและไม่มีทางสู้ที่ต้องการใครสักคนมาปกป้องหรอกเหรอ?”
“เอ่อ…”
เธอพูดแบบนั้นเพียงเพราะเธออยากให้เขาพาเธอกลับบ้าน
อาจารย์เทควันโดสายดำอย่างเธอจะอ่อนแอและหมดหนทางสู้ได้อย่างไร?
กลุ่มโจรพูดด้วยน้ำเสียงที่โหดร้ายและเยือกเย็นว่า “ส่งของมีค่าทั้งหมดของพวกแกมา”
แองเจลีนมองเจย์และถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เราควรจะให้พวกมันไหม?”
เมื่อเจย์จ้องมองกระเป๋าสะพายรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นของเธอที่มีดอกทานตะวันประดับเพชรเม็ดเล็ก ๆ ติดอยู่ด้านบน สีหน้าของเขาก็ซึมลง
“คราวหน้าก็อย่าพยายามทำตัวเด่น อย่าอวดรวย”
เขาถามว่า “ในกระเป๋ามีของมีค่าบ้างไหม?”
