ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 993
บางทีเขาอาจพยายามที่จะกำจัดความเป็นไปได้ของการทำผิดโดยสิ้นเชิง ดังนั้นเจย์จึงพามาริลินและไทเกอร์ไปยังเมืองอิมพีเรียลในวันต่อมา
ครอบครัวสามคนอาศัยอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ
อพาร์ตเมนต์แตกต่างจากบ้านสวนห้องนอนเดียวที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ เมื่อก่อนนั้น เขาแบ่งปันห้องกับเทมเพสแทนที่จะเป็นมาริลิน ถึงกระนั้น ทุกอย่างก็ยังคงเป็นไปด้วยดี
ในตอนนี้ เจย์และมาริลินเจอกันบ่อยขึ้น แม้ว่าพวกเขาเป็นสามีและภรรยากัน เจย์ก็ยังคงพบว่าตัวเองกดดันและอดกลั้นอยู่
มาริลินคิดแตกต่าง
เธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นผู้ชายของเธอ หลังจากที่อาบน้ำ เธอสวมชุดนอนบาง ๆ และกอดเขาจากด้านหลัง ทำตัวออดอ้อน “ที่รักคะ คุณไม่นอนกับฉันมานานมากเลยนะ ครั้งที่แล้ว เทมเพสก็อยู่ที่นั่น เพราะงั้นเราถึงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะคุณต้องดูแลเขา แต่ตอนนี้…”
เจย์ขมวดคิ้วในตอนที่เขาได้กลิ่นโรสแมรี่ผสมกับกลิ่นธรรมชาติของสาวชาวประมงจากผมที่เปียกของเธอ
เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะอดกลั้นความไม่สบายใจในท้องและเตือนตัวเองว่าเขาเป็นสามีของมาริลิน ดังนั้น เขาจึงมีข้อผูกมัดที่ต้องเติมเต็มหน้าที่ในฐานะสามี
“อื้ม” เขาพยักหน้าพลางขมวดคิ้ว
มาริลินเอื้อมปลดกระดุมเสื้อของเขา เมื่อมือหยาบ ๆ ของเธอนวดผิวสวยอันบอบบางของเขาเพียงเล็กน้อย เจย์ก็อดไม่ไหวอีกต่อไป
เขาผลักเธอออกไปและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ อาเจียนจนพอใจ
มาริลินยืนที่ประตูห้องน้ำและถอนหายใจ “คุณเป็นโรคแปลก ๆ แบบไหนกันแน่?”
หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เจย์ก็เดินเซออกมาจากห้องน้ำและล้มตัวลงบนโซฟา “ผมขอโทษนะ มาริลิน ให้เวลาผมอีกสักหน่อยนะ”
มาริลินพยักหน้า “อื้ม”
เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอ
ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกัน
ในเวลากลางคืน มาริลินหอบผ้าห่มและไปยังห้องนอนของลูกชายของเธอ
ร่องรอยของความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นบนหน้าอันมีเสน่ห์ของเจย์
มาริลินปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี และเขาหวังว่าจะอยู่กับเธออย่างกลมเกลียวและผาสุกในฐานะสามีและภรรยา แต่เขาแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจตลอดเวลาที่มาริลินเข้าใกล้เขา
เขายืนขึ้นอย่างกะทันหันและเดินอย่างช้า ๆ ไปยังห้องข้าง ๆ เขาพยายามที่จะใช้แรงใจเอาชนะนิสัยของเขา แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องของมาริลิน เขาก็ยอมแพ้
เขากลับไปยังห้องด้วยความเงียบ
…
โลกของฉันพังทลายไปโดยไม่มีนาย!
แองเจลีนแช่อ่างอาบน้ำ และคำพูดที่เลือดเย็นของเจย์ก็ดังก้องในหัวของเธอ
“ในเมื่อเราเป็นคู่รักที่ไม่สมหวัง คุณเซเวียร์ เราก็ควรเรียนรู้ที่จะยอมรับโชคชะตานะ”
“ผมมีภรรยาที่ดีอยู่ที่บ้าน และผมจะไม่ทำอะไรเพื่อทำร้ายเธอ คุณไม่ผิดที่จะตกหลุมรักผม แต่คุณผิดในตอนที่คุณล้มเหลวที่จะควบคุมความรู้สึกของตัวเองและยอมให้มันพัฒนาไปต่อ”
มันรู้สึกเหมือนกับว่าใครบางคนทิ่มฟองแห่งความหวังในใจของแองเจลีนอย่างไร้ความปรานี จากนั้น โลกของเธอก็เริ่มขาวโพลน
น้ำตาไหลนองหน้าของเธอ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าการมองเห็นของเธอเริ่มพร่ามัวเล็กน้อย เธอก็ได้ตระหนักว่าการสูญเสียการมองเห็นของเธอได้เกิดขึ้นอีกครั้ง แองเจลีนเงยหน้าเพื่อสู้กับน้ำตา หวาดกลัวที่จะระบายความรู้สึกออกมา
เธอรีบปีนออกจากอ่างอาบน้ำ ผมหยิกยาวและเปียกของเธอก็ติดที่แผ่นหลัง ใบหน้าเปลือยเปล่าที่ไม่มีร่องรอยของการแต่งหน้าดูสดใหม่เหมือนกับไข่ต้มที่ถูกปอกสด ๆ
การผสมผสานของความไร้เดียงสาและเย้ายวนใจบนใบหน้าที่โศกเศร้าของเธอทำให้เธอยิ่งดูน่าหลงไหล
ทุก ๆ ครั้งที่เธอสูญเสียการมองเห็น แองเจลีนก็จะโทรหาความช่วยเหลือจากโจเซฟีน
ด้วยความพร่ามัวและภาพซ้อน เธอพยายามที่จะโทรหาโจเซฟีนแต่เผลอกดไปที่ชื่อที่อยู่ข้างใต้ เจย์ อาเรส
เจย์ขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ของแองเจลีน
เขารับสายอย่างไม่เต็มใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหมดความอดทน “มีอะไรให้ผมช่วยไหม คุณเซเวียร์?”
แองเจลีนได้ยินเสียงที่เธอโหยหาตลอดทั้งวันทั้งคืน เสียงนี้มักจะเป็นเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจในความทรงจำของเธออยู่เสมอ แต่จู่ ๆ มันก็ฟังดูแปลกแยกและใจร้อนมาก
น้ำตาของแองเจลีนไหลนองหน้า
ลำคอขอเธอขยับอยู่หลายครั้ง แค่เธอก็กลั้นมันไว้และกลืนคำพูดกลับไป
เจย์ตกใจ “คุณร้องไห้เหรอ?”
