ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1031
”เขาทำลายชื่อเสียงที่ฉันลำบากลำบนสั่งสมมาแทบตายหลายปีต่อหน้าพนักงานจนไม่เหลือแล้ว ฮือ ๆ ชื่อเสียงของฉันที่เป็นประธานหญิงที่สวยที่สุดในเมืองอิมพีเรียลผู้มีทั้งความเฉลียวฉลาดและความงามก็ถูกทำลายย่อยยับด้วยคำพูดของเขาไม่กี่คำ”
ขณะที่แองเจลีนกล่าว เธอก็เอาหัวโขกโต๊ะไปด้วยอย่างว้าวุ่นใจ “เขากล้าพูดจาไม่เกรงใจกันแบบนี้ก็เพราะเขารู้ว่าฉันชอบเขาสินะ”
ดวงตาคู่สวยของเจย์เบิกกว้าง และมีแววของความรังเกียจแฝงอยู่ในดวงตา
เขาเลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างเย็นชาออกมาสองคำ “เด็กน้อยจริง ๆ”
แองเจลีนเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจและเห็นเจย์ยืนสบาย ๆ อยู่ตรงหน้าพร้อมมองเธอด้วยสายตารังเกียจ
แองเจลีนหน้าแดงทันที
“ทำไมนายมาอยู่ตรงนี้?”
“ผมเอาข้าวมาให้” เจย์ดันกล่องอาหารกลางวันไปให้เธอ
เมื่อมองเห็นกล่องอาหารตรงหน้า แองเจลีนก็หลุดยิ้มออกมา “นายมานี่เพื่อมาขอโทษฉันเหรอ?”
เจย์ข่มอารมณ์ “ผมคิดว่าคุณโดนด่ายังไงก็ไม่สะเทือนซะอีก?”
แองเจลีนพ่นข้าวที่เพิ่งตักเข้าปากออกมา เธอมองเขาแล้วทำแก้มพอง “แล้วฉันต้องปล่อยให้นายมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีฉันได้ตามใจงั้นเหรอ?”
ริมฝีปากเซ็กซี่ของเจย์กระตุกยิ้มเป็นการยอมรับโดยนัย
แองเจลีนโมโหขึ้นมา
เธอโบกมือไล่เขาอย่างอ่อนแรง “นายไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก ถ้าฉันไม่ได้เรียกพบ ฉันยังไม่อยากอายุสั้น”
“แบบนั้นแหละที่ผมต้องการ”
แองเจลีน “….”
เจย์เดินจากไป
ตอนที่เขามา เขารีบเร่งเดินมาจนไม่มีเวลาได้ชื่นชมทิวทัศน์ของชั้นเก้าเลย
ตอนนี้เขาพอมีเวลาว่างในขณะที่กำลังเดินกลับไป ผนังกระจกสีที่ตกแต่งงดงามดึงดูดความสนใจของชายหนุ่ม
ท่ามกลางกระจกสีเป็นแนวยาวนั้นมีดาวนำโชครวมกันอยู่เป็นกลุ่ม ภาพสีสันสดใสนั้นส่งผ่านข้อความบางอย่าง แม้ดูเหมือนว่าอาจจะมีดาวนำโชคไม่พอเพราะพื้นที่หนึ่งในสามของผนังยังว่างเปล่า
เจย์เข้าไปยืนใกล้กระจกสีก่อนจ้องมองกระจุกดาวนำโชคด้วยความสงสัย
ดาวนำโชคพวกนี้ทำด้วยมือล้วน ๆ ต้องใช้คนเท่าไรกันถึงทำงานใหญ่ขนาดนี้ได้?
ขณะนั้นเอง มีมี่ พนักงานต้อนรับก็เดินผ่านมา เธอเหลือบมองเจย์และอธิบายถึงประวัติความเป็นมาของผนังกระจกสีนี้ให้เขาฟัง
“ดาวนำโชคพวกนี้ท่านประธานเป็นคนออกแบบค่ะ และดาวทุกดวงเธอก็เป็นคนลงมือพับด้วยตัวเอง”
“เธอว่างมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจย์ถามเสียงเคือง
มันยากที่จะบอกว่าเขาพูดด้วยเจตนาจะตำหนิหรือไม่
มีมี่อึ้งไป เธอรู้สึกดีใจที่ประธานเซเวียร์ไม่ได้อยู่แถวนี้ไม่งั้นเธอคงต้องโมโหจนแทบกระอักเลือดแน่
มีมี่เปิดสวิตช์บนผนังกระจกสี และทันใดนั้นก็ปรากฏภาพที่เกิดจากแสงไฟให้เห็นผนังได้อย่างเต็มตา
กระจกสีดำทึบเหมือนทางช้างเผือกมืดมิดที่พร่างพรายไปด้วยดาวนับไม่ถ้วน
มีกลุ่มดาวนำโชคสีแดงเล็ก ๆ รวมตัวกันเป็นรูปแฉกดอกไม้ที่ดูเหมือนดั่งลอยอยู่ท่ามกลางความมืดของท้องฟ้ายามค่ำคืน
ดอกเรด สไปเดอร์ ลิลี่?
ดวงตาเจย์แฝงแววประหลาดใจ เขากำลังค่อย ๆ เลื่อนสายตามองลงเพื่อให้เห็นรูปด้านล่ะเมื่อไฟดับไปกะทันหัน
แองเจลีนยืนกอดอกอยู่ข้างผนังกระจกสี นิ้วเรียวของเธอยังคงค้างอยู่บนสวิตช์ไฟ
ดวงตาเจย์ฉายแววเย็นเยียบ เขาพูดไม่ออกกับการขัดจังหวะไม่บอกกล่าวของเธอ ใบหน้าเขาบึ้งตึง
แองเจลีนพูดอย่างถืออำนาจ “เปิดไว้ก็เปลืองไฟ”
มีมี่ “…”
เจย์ “…”
“ท่านประธานคะ ไม่คิดว่าเหตุผลมันแปลกไปหน่อยเหรอคะ?” มีมี่พูดพร้อมยกมือกุมหัวแล้ววิ่งหนีไป
เจย์มองแองเจลีน ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน
“คุณเป็นคนทำดาวนำโชคพวกนี้เองเหรอ?”
แองเจลีนพยักหน้า “ใช่น่ะสิ”
