ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1035
ความอ่อนโยนของเขามีเสน่ห์ที่ราวกับพิษร้าย
มาริลินแอบกัดฟันกรอด เขาเป็นผู้ชายของเธอ ความอบอุ่นอ่อนโยนแบบนี้ควรมีให้เธอเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
“ที่รักคะ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานอีก คุณน่าจะต้องไปนอนแล้วนะคะ” มาริลินเดินมาหาเจย์พร้อมเตือนเขาด้วยรอยยิ้ม
เจย์ตอบเสียงเรียบ “โอเค”
ทันใดนั้นบรรยากาศก็พลันตึงเครียด แองเจลีนไม่อยากทำให้เจย์เสียหน้าเธอจึงลุกขึ้นและเรียกเซ็ตตี้น้อยที่ไปสำรวจบ้าน “ได้เวลากลับบ้านแล้วจ้ะ เซ็ตตี้”
เซ็ตตี้เดินออกมาจากห้องของเจย์และบอกแม่อย่างตื่นเต้นถึงสิ่งที่ได้เจอว่า “คุณแม่คะ หนูเห็นมีเด็กผู้ชายตัวน้อยในบ้านคุณเบ็นด้วย เขานอนหลับอยู่”
“หนูมีของเล่นเยอะเลย หนูเอามาแบ่งให้เขาได้ไหมคะ?”
แองเจลีนยิ้มและตอบ “ได้สิจ๊ะ”
หลังจากเซ็ตตี้น้อยกล่าวอำลาเจย์และมาริลิน เธอก็จูงมือแองเจลีนเดินออกประตูไป
หลังจากมาริลินเดินไปล็อกประตูแล้ว เธอก็มายืนข้างเจย์ ดวงตาเรียวดุจอัลมอนด์ของเธอฉายคลื่นโทสะ
เจย์หยิบแก้วของแองเจลีนขึ้นมาก่อนกินน้ำที่เหลือเข้าไป จากนั้นก็หันมาจ้องมาริลินเล็กน้อยก่อนเดินเข้าห้องไป
เขาไม่สนใจมาริลินเลยสักนิด
ทันใดนั้นมาริลินก็ร้องไห้โฮ “คุณเป็นครูสอนเปียโนให้ลูกเธอเองสินะ เบ็น”
ทันใดเธอก็สั่งเขาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดหมดความอดทน “คุณห้ามไปสอนเปียโนให้เด็กคนนั้นอีก”
เธอต้องรักษาความรักของเธอไว้ ถ้าเบ็นยังไปเจอผู้หญิงคนนั้นอยู่สักวันต้องมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นแน่
เสียงเจย์เย็นชาลอยมา “ผมต้องรอจนกว่าจะหมดสัญญา”
มาริลินตอบ “เพราะว่าเรารับเงินเธอมาแล้วใช่ไหม?”
เธอหันหลังกลับเข้าห้องนอนใหญ่ไป แล้วกลับออกมาพร้อมบัตรธนาคารหลายใบในมือก่อนเดินไปหาเจย์ “เอาเงินไปคืนเธอเถอะค่ะ ที่รัก”
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หรี่เล็กลง “คุณเอาบัตรพวกนี้มาจากไหน?”
มาริลินเช็ดน้ำตาละพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก “วันนี้ตอนเราย้ายมาก มีเพื่อนร่วมงานคุณหลายคนแวะมาช่วย พวกเขาให้เงินเราด้วย ฉันเห็นว่า เงินในบัตรพวกนี้รวมกันน่าจะเกินล้านเลย เพื่อนร่วมงานคุณใจดีมากเลยใช่ไหมคะ?”
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์เย็นเยียบดุจน้ำแข็ง เขารวบบัตรทั้งหมดมาและระเบิดโทสะ “เงินตั้งมากมายแบบนี้ คุณรับมาหน้าตาเฉยได้ยังไง?”
มาริลินไม่เห็นด้วย “ก็พวกเขาให้เราเป็นของขวัญ แล้วฉันจะปล่อยโอกาสไปได้ยังไง?”
เจย์จ้องเธออย่างดุร้าย “ไหนพูดอีกที?”
เมื่อเห็นสายตาดุร้ายของเขา มาริลินก็กลัวจนตัวแข็งและไม่กล้าพูดอะไรอีก
“ผมจะเอาบัตรไปคืนพรุ่งนี้” เจย์พูดอย่างเย็นชา “แล้วก็ออกไปได้แล้ว ผมอยากพักแล้ว”
มาริลินคอตก แล้วเดินออกไป
เมื่อเธอก้มลงมองมือที่ว่างเปล่าของตน เธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา ถ้าเธอรู้ว่าเขาจะตัดสินใจโง่ ๆ แบบนี้เธอคงไม่หึงหวงจนทำอะไรพลาดแบบนี้หรอก
ที่ฮอไรซัน คัลเลอร์
แองเจลีนนอนพลิกไปมาบนเตียง นอนไม่หลับ
เธอรู้สึกว่าไม่สามารถสงบใจได้เมื่อนึกถึงว่าเจย์กับมาริลินจะใช้เวลาค่ำคืนอันยาวนานอยู่ด้วยกันเช่นสามีภรรยา
ทันใดนั้น ข้อความในมือถือเธอก็ดังขึ้น
แองเจลีนผุดลุกขึ้นรีบหยิบมือถือมาอ่านข้อความ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นข้อความจากเจย์เธอก็รู้สึกราวตกเข้าไปในถ้ำน้ำแข็งเย็นเฉียบ
เจย์เขียนว่า ‘ผมขอโทษ ผมคงไม่สามารถเป็นครูสอนเปียโนให้เซ็ตตี้น้อยได้ต่อไปแล้ว’
‘ภรรยาผมไม่เห็นด้วย’
ขณะที่ถือมือถืออยู่ มือของแองเจลีนก็สั่นเทาอย่างรุนแรง
น้ำตาเธอไหลพรากอย่างห้ามไม่ได้
“คุณห่วงมากเลยเหรอว่าเธอคิดยังไง?”
แองเจลีนโมโหมากจนเธอขว้างมือถือไปทางหน้าต่าง และทำหน้าต่างแตกเสียงดังสนั่น
ขนาดเจย์ที่อยู่บ้านตรงข้ามถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงนั้น
