ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1043
ไม่นานมาริลินก็มาที่ห้องแพทย์
หมอวอลเตอร์ถามเธออย่างเป็นงานเป็นการ “ไม่ทราบเด็กชื่ออะไรครับ?”
“ไทเกอร์ค่ะ”
หมอเงยหน้าแล้วถามด้วยสีหน้าฉงน “เด็กไม่มีนามสกุลเหรอครับ?”
มาริลินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนอธิบาย “เด็กจะไม่มีชื่อนามสกุลที่เป็นทางการค่ะ ชาวบ้านในหมู่บ้านก็จะมีชื่อง่าย ๆ พื้น ๆ ทั่วไป พวกเขาจะมีนามสกุลก็ต่อเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
“แล้วนามสกุลของพ่อเด็กล่ะครับ?”
มาริลินตะกุกตะกัก “เบ็น”
“พ่อเด็กก็ไม่มีนามสกุลเหมือนกันเหรอครับ?” หมอมองเธออย่างสงสัย
มาริลินตอบกว้าง “ค่ะ”
“แล้ววันเดือนปีเกิดของเด็กล่ะครับ?”
มาริลินรู้คำตอบของข้อนี้ดี เธอรีบตอบทันที “วันที่ 26 กรกฎาคม 2017 ค่ะ”
แองเจลีนที่อยู่หลังฉากกั้นเมื่อได้ยินวันเดือนปีเกิดของเด็ก มือที่กำแน่นก็คลายลงพร้อมแววตายินดี
ไทเกอร์ไม่ใช่ลูกชายของเจย์บี้
หลังจากได้รู้ว่าเจย์บี้กับมาริลินไม่ได้มีลูกด้วยกัน แองเจลีนก็รู้สึกว่าหัวใจสดใสเบิกบานเหมือนมีทั้งแสงแดดสดใสและสายรุ้งสวยสด
เมื่อเธอตั้งสติคุมความดีใจได้ เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่ามาริลินได้เดินออกไปแล้ว
แองเจลีนเดินออกมาจากหลังฉากกั้นและยกนิ้วให้หมอวอลเตอร์ “ทำดีมากค่ะ”
ในตอนเย็น ไข้ของไทเกอร์ก็ลดลงและเริ่มรู้สึกตัว
เจย์ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก
เขาพูดกับมาริลิน “ผมจะอยู่เฝ้าไทเกอร์เองคืนนี้ คุณกลับไปบ้านแล้วก็นอนพักเถอะ”
มาริลินพยักหน้ารับและจากไป
เมื่อแองเจลีนเข้ามาในห้องพักของไทเกอร์ เธอก็เห็นเจย์นั่งอยู่ข้างเตียงอ่านนิยายให้ลูกฟังด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้ประกาศทางวิทยุ
แองเจลีนรู้สึกหัวใจบีบรัด
เธอเห็นได้ว่า เจย์ทุ่มเทให้ลูกชายของเขามากแค่ไหน
แต่นั่นก็เพราะว่าเจย์บี้ยังไม่รู้ว่าไทเกอร์ไม่ใช่ลูกชายของเขา
เธอต้องหาโอกาสบอกให้เขารู้ดีกว่าปล่อยให้เขาเลี้ยงลูกชายของหญิงนักต้มตุ๋นแบบมาริลินโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
“เบ็น”
แองเจลีนเดินเข้ามา
เจย์หันหน้ามามองเธอแล้วเงียบรอให้เธอพูด
แองเจลีนอ้าปากกำลังจะบอกเขาให้กลับบ้านไปพักผ่อน เมื่อเห็นสีหน้าอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงของเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอคิดไม่ออกว่าเด็กน้อยจะเสียใจและหวาดกลัวแค่ไหนถ้าไม่เจอพ่อแม่อยู่ดูแล
“ไม่มีอะไร ฉันแค่แวะเข้ามาเยี่ยมเด็ก” สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถให้ตัวเองทำเรื่องที่ใจแคบและเห็นตัวลงไปได้
“ขอบคุณครับ” เจย์ตอบ “ครอบครัวของผมคงจะตอบแทนน้ำใจที่คุณช่วยเหลือไทเกอร์เท่าไรก็ไม่พอ”
แองเจลีนช่วยเขามากมายเหลือเกิน ไม่ว่าเจย์จะใจแข็งเพียงใด เขาก็อดซาบซึ้งกับความมีน้ำใจของเธอไม่ได้
แองเจลีนพูดเย้า “ถ้าคุณจ่ายคืนไม่ไหว ให้หัวใจฉันมาก็พอ”
เจย์มองเธออย่างอับจนปัญญา
“คุณชอบล้อผมเล่นแรง ๆ ตลอด คุณไม่รู้เหรอว่า…” เขาโมโหจนหยุดพูดกลางคัน
แองเจลีนมองหน้าเคร่งเครียดไร้อารมณ์ขันของเขา จากนั้นก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้ “ไม่รู้ว่าอะไรคะ?”
ดวงตาลึกล้ำของเจย์ฉายแววคลุมเครือและเย็นเยียบ
เมื่อก่อนเวลาเธอมาเย้าแหย่เขา เขาก็มองเธอเป็นเหมือนพวกสาวกร้านโลกที่มีเงินแต่ไร้ศีลธรรม นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเกลียดชังเธอมาก
เมื่อเขาได้รู้จักเธอลึกซึ้งขึ้น เขาก็ได้รู้ว่าเธอเย้าแหย่แค่เขาเท่านั้น
และที่สำคัญ แม้ว่าเธอจะพูดจาหยอกเขาแต่ก็ไม่เคยทำอะไรล้ำเส้น เธอยังเคารพและให้เกียรติเขามากกว่าก่อนด้วยซ้ำ
