ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1046
ทำไมพวกคนรวยถึงชอบใช้ชีวิตสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้กันนักนะ?
เขาคิดแอบแซะแองเจลีนไปตอนที่เกรย์สันได้ยินเจย์ตำหนิเซย์นว่า “คุณไม่รู้เหรอครับว่าปกติประธานเซเวียร์ไม่ไปร่วมงานสังคมอะไรนอกเหนือไปจากเรื่องงาน?”
เซย์นตอบว่า “คราวนี้มันไม่เหมือนกัน ฉันแน่ใจว่าเธอต้องไปแน่เพราะเธอชอบดาราดังคนหนึ่งที่ไปร่วมงานนี้
เซย์นโยนบัตรเชิญลงบนโต๊ะของเกรย์สัน
เจย์เหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ
นี่เธอก็เป็นพวกบ้าดาราหรอกเหรอ?
ช่างเด็กอะไรอย่างนี้!
เซย์นยักไหล่ จากนั้นก็ยกมือกอดอกแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“ในนี้หนาวจริง ๆ ตอนกลับเข้ามาฉันต้องใส่เสื้อกันหนาวซะแล้ว”
เกรย์สันหยิบบัตรเชิญขึ้นมา เมื่อเขาเห็นชื่อผู้เชิญก็ไม่กล้าละเลยอีกต่อไป
เขารีบลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ห้องท่านประธาน
เกรย์สันเดินเข้าไปในห้องประธานและส่งการ์ดเชิญให้แองเจลีน
“ท่านประธานครับ คุณโจเซฟินเชิญไปร่วมงานเลี้ยงปิดกล้องหนังเรื่อง “นายหญิงตัวร้ายกับนายหมอแห่งชาติ” ครับ ไม่ทราบท่านจะไปไหม?”
แองเจลีนตื่นเต้นดีใจ บอกว่า “นี่มันหนังเรื่องแรกของโจเซฟินที่เธอได้เป็นดารานำเลยนะ ฉันต้องไปร่วมและให้กำลังใจเธอแน่นอน”
ทันใดนั้น สีหน้าเธอก็หม่นลง “แต่ฉันไม่มีคู่เต้นรำนี่สิ”
เกรย์สันเตือนเธอเสียงเบา “คุณมีคนที่เตรียมพร้อมไว้แล้วรออยู่ด้านล่างไม่ใช่เหรอครับ?
แองเจลีนพูดพร้อมรอยยิ้ม “งั้นไปเรียกเขามาหาหน่อย”
“ได้ครับ”
ไม่นานเกรย์สันก็พาเจย์มาหาแองเจลีน
แองเจลีนมองเจย์อย่างระแววระวัง “นายไปเป็นคู่เต้นรำให้ฉันหน่อยได้ไหม เบ็น?”
น้ำเสียงเจย์เย็นเยียบ “งานสังคมแบบนี้มันไม่ได้มีผลประโยชน์อะไร ถ้าคุณไม่มีคู่เต้นรำก็ปฏิเสธงานไปก็ได้นี่ครับ”
ตอนนี้แองเจลีนเกือบจะลงทุนขอร้องเขา “ฉันไม่เคยเข้าร่วมพวกงานเลี้ยงที่ตระกูลใหญ่ไหนจัดเลยนะ แต่โจเซฟินนี่ไม่เหมือนกันเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทฉัน”
เจย์ชะงักไปชั่วขณะ กลายเป็นว่าสาเหตุที่เธออยากไปร่วมงานเลี้ยงนั้นก็เพราะเพื่อนผู้หญิง
ความหึงหวงที่เหมือนมีอยู่ในหัวใจของเขาก็จางหายไปทันที
แองเจลีนขอร้องเขาอย่างน่าสงสาร “เราสองคนสนิทสนมรักกันมากจริง ๆ นะ ช่วยไปกับฉันหน่อยเถอะ เบ็น”
“งั้นก็ได้” เขาตอบอย่างลังเล
แองเจลีนดีอกดีใจอย่างมาก “ดีมากเลยค่ะ พี่เบ็น”
สายตาเย็นชาของเบ็นเลื่อนมาที่สูทสุดเท่ของเธอ “คุณจะใส่ชุดนี้ไปร่วมงานเลี้ยงเหรอ? คุณคิดว่าจะมีผู้ชายหรือผู้หญิงมาขอคุณเต้นรำมากกว่ากันที่งานเลี้ยงนั่น?”
แองเจลีนดูเขิน ๆ “เดี๋ยวฉันไปที่ห้องแต่งตัวข้าง ๆ นี่ก่อน แต่งหน้าแต่งตาสักครู่ ขอเวลาฉันไม่นาน”
ต่อมาเกรย์สันก็เอาชุดสูทมาให้เขา
เขาได้เตรียมชุดสูทหรูแบรนด์เนมตัดเย็บด้วยมือมาให้เจย์ เสื้อเป็นสีฟ้าพร้อมไทค์สีดำ
เจย์ปฏิเสธอย่างหนักแน่น “ผมไม่เปลี่ยนไปใส่ชุดนั้นแน่”
เกรย์สันขอร้องอย่างอ่อนน้อม “ตอนนี้คุณเป็นผู้ช่วยท่านประธานนะครับคุณเบ็น และคุณก็เหมือนเป็นตัวแทนของแกรนด์เอเซีย ดังนั้นเสื้อผ้าของคุณก็จะต้องมาจากยี่ห้อที่เฉพาะเจาะจง แล้วก็ต้องใส่ชุดที่มีเฉพาะจำนวนจำกัดรุ่นหรูของแบรนด์ดังในโอกาสที่สำคัญ ๆ คุณต้องใส่เสื้อผ้าที่ตัดขึ้นเฉพาะสำหรับคุณโดยบริษัทที่อยู่ในเครือของแกรนด์เอเซีย แน่นอนว่าถ้าคุณมีความต้องการอะไรพิเศษเกี่ยวกับเสื้อผ้าของคุณ ก็สามารถบอกได้ตลอด เราจะได้ส่งฟีดแบ็คของคุณ…”
เจย์จ้องปากของเกรย์สัน เขานี่ช่างมีวาทศิลป์แถมพูดไม่ยอมหยุด ถ้าเขาไม่ยอมเห็นด้วยเกรย์สันก็คงพล่ามไม่เลิกราเป็นแน่
“งั้นทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกัน” เขาตอบเบา ๆ
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เจย์ก็เดินออกมา ชุดที่ตัดเย็บมาอย่างดีส่งเสริมให้ความเยือกเย็นและเสน่ห์ของเขากลายเป็นความสง่างามสูงส่ง และเพราะแบบนั้นทุกอิริยาบถของเขาก็ดูมีพลังอำนาจมาก
เกรย์สันมองเจย์ พลันน้ำตาก็คลอ
เขาราวกับตกในภวังค์ เขาคิดไปว่านายท่านที่แข็งแกร่งและเก่งกาจคนนั้นได้กลับมาแล้ว
