ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1060
”ประธานจะฆ่าพวกคุณเหรอ?” เจย์นิ่วหน้า
เกรย์สันอธิบาย “ท่านประธานจะบังคับให้เราไปนัดบอด พวกเราทุกคนยังโสดเพราะงั้นการแต่งงานสำหรับเรามันน่ากลัวยิ่งกว่าการตัดหัวอีก”
เจย์ถึงกับมึน
หลังผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็เยาะ “ดูท่าทางประธานคงจะว่างมากสินะ?”
เมื่อเกรย์สันและคนอื่น ๆ ต่างยืนกรานที่จะอยู่ต่อ เจย์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันไปบอกมาริลิน “ออกไปซื้อไวน์ดี ๆ และก็อาหารมารับแขกหน่อย”
มาริลินตอบ “ได้ค่ะ”
มาริลินหยิบของและกำลังจะออกไปเมื่อเธอเจอกับแองเจลีนและเซย์นที่เพิ่งมาถึง
มาริลินก้าวถอยหลังมาสองสามก้าวด้วยความตกใจ “ที่รักคะ?”
เมื่อเจย์ได้ยินเสียงตื่นตระหนกและหวาดกลัวของมาริลิน เขาก็หันไปมองทางเธอ
เมื่อเห็นแองเจลีนในชุดสูทพอดีตัวและผมสีดำยาวสยายถึงเอว ดวงตาเขาก็เป็นประกายระยับด้วยความดีใจ
ขณะที่เจย์เดินมาที่ประตู แองเจลีนก็มองมาริลินนิ่งไร้อารมณ์ “มาริลิน พวกเรามาเยี่ยมไทเกอร์”
มาริลินมองแองเจลีนด้วยความเคารพนอบน้อม เมื่อได้ยินว่าแองเจลีนมาเพื่อเยี่ยมไทเกอร์ เธอก็รีบตะโกนเรียกเขา “ออกมานี่เร็ว ไทเกอร์”
ขาสั้น ๆ ของไทเกอร์วิ่งตุบตับมา แองเจลีนก็ก้มตัวลงไปหาเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับไทเกอร์ เขามีคิ้วบาง จมูกแบน หูกางและปากหนา
แม้ว่าเขาเองก็จะดูดี แต่ก็มีความแตกต่างที่เห็นได้ชัดเจนระหว่างเด็กคนนี้กับยีนของเจย์
แองเจลีนหยิกแก้มไทเกอร์และยืดตัวยืนขึ้น พร้อมพูดติดตลกเหน็บแนม “เด็กคนนี้ดูไม่เหมือนคุณเลยนะเบ็น คุณหน้าตาหล่อเหลาไปเสียเปล่าจริง ๆ “
มาริลินรีบไล่ไทเกอร์ไปด้วยความรู้สึกผิด “ไปเล่นไป”
ตาเรียวดุจเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงทันทีเมื่อเขามองแองเจลีนอย่างสื่อความหมาย
นี่เธอกำลังบอกใบ้ว่าไทเกอร์ไม่ใช่ลูกของเขาเหรอ?
“ยีนของเด็กก็มาจากทั้งพ่อและแม่ แถมการเปลี่ยนทางพันธุกรรมมันก็พบได้ ผมว่าครูวิชาสุขศึกษาของคุณคงเคยสอนเรื่องการถ่ายทอดทางพันธุกรรมใช่ไหม?”
แองเจลีน “…”
เขาจะได้รู้ว่ายีนของเขานั้นแรงแค่ไหนถ้าได้เจอเจนสันและร็อบบี้น้อย
พวกเขานั้นเหมือนเจย์แทบทุกประการ
แองเจลีนหยอก “ยีนของคุณเป็นยีนด้อยหมดเลยเหรอ? ทำไมไทเกอร์ไม่ได้รับยีนดี ๆ คุณไปเลยสักอย่างล่ะ?”
เจย์ตอบ “ถึงแม้ว่าจะเป็นไปได้ยากที่จะเกิดขึ้น แต่คุณก็จะตัดความเป็นไปได้พวกนั้นออกไม่ได้หรอก”
แองเจลีน “…”
เธอพยายามบ่มเพาะความสงสัยทิ้งไว้ในใจของเขา เพื่อที่จะค่อย ๆ เปิดเผยว่าไทเกอร์นั้นไม่ใช่ลูกเขา แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะเชื่อมั่นในตัวมาริลินมากขนาดนี้…
แองเจลีนไม่อยากเถียงกับเขาต่อ จึงถอดรองเท้าแล้วเดินเท่าเปล่าเข้าไป
เซย์นส่งบัตรของขวัญให้มาริลิน “มาริลินช่วยรับนี่ไว้ด้วย เป็นของขวัญเล็กน้อยจากเรา”
มาริลินชำเลืองมองเจย์หวาด ๆ แต่เจย์นั้นกำลังมองแองเจลีนอยู่
เขาขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นเท้าเปล่าเปลือยของเธอและข้อเท้าเรียวเล็ก
มาริลินรับบัตรของขวัญมาและยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”
เซย์นมองมือที่ว่างเปล่าของตนและพูดพร้อมรอยยิ้มแห้งแล้ง “ไม่ต้องใส่ใจหรอกครับ”
จากนั้นมาริลินก็ออกไปซื้อของสด
เจย์หยิบรองเท้าแตะขนสัตว์มาจากตู้รองเท้าและเดินไปหาแองเจลีน “ใส่นี่สิ” เขาพูดด้วยเสียงเจือคำสั่ง
แองเจลีนมองเขางงงัน…
น้ำเสียงจริงจังของเขาฟังเหมือนเมื่อหลายปีก่อนไม่มีผิด
“พื้นก็สะอาดนี่ ไม่จำเป็นต้องใส่รองเท้าแตะในบ้านหรอก” เธอตอบเขาเหมือนที่เคยตอบหลายปีก่อน
อุณหภูมิรอบตัวเจย์เย็นเยียบลงทันใด
จากนั้นแองเจลีนก็รับรองเท้าแตะมาใส่อย่างเชื่อฟัง
