ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1067
เจย์จ้องมาริลินด้วยแววตามืดครึ้มเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
มาริลินกอดไทเกอร์ร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่เงียบ ๆ เพราะไม่กล้าที่จะสบสายตาลึกล้ำคมดุจเหยี่ยวของเขา
ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู
มาริลินชำเลืองมองเจย์ก่อนเดินออกไปเปิดประตู
คนที่ยืนรออยู่นั้นเป็นพนักงานส่งของใส่ชุดหมีสีฟ้าพร้อมหมวกเบสบอล มีกล่องพัสดุขนาดมหึมาวางอยู่ตรงหน้า เขาพูดเสียงแหบว่า “นี่พัสดุคุณครับ ช่วยเซ็นรับด้วย”
มาริลินถามอย่างสงสัย “พัสดุของฉันเหรอคะ?”
ช่วงนี้เธอไม่ได้ซื้อของออนไลน์อะไรเลยนี่นา
คนส่งของอธิบาย “น่าจะเป็นพวกตู้เย็นหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรน่ะครับ”
มาริลินหันหลังไปชำเลืองมองเจย์ คิดว่าอาจจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เขาซื้อมาก็เป็นได้ ดังนั้นเธอจึงบอกคนส่งของ “ช่วยเอาเข้ามาด้านในแล้วกัน”
คนส่งของดัดกล่องพัสดุเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยรถเข็น และเหลือบมองเจย์และไทเกอร์ที่ยืนอยู่อีกฟากของห้องด้วยดวงตาดำขลับ
“คุณอยากให้ช่วยแกะไหมครับ?” คนส่งของถามอย่างใส่ใจ
มาริลินพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”
คนส่งของดึงมีดคมกริบออกมาก่อนตัดเทปกาวที่ห่อพัสดุไว้ และบอกมาริลิน “คุณเปิดได้แล้วครับตอนนี้”
มาริลินเดินไปที่ห่อพัสดุและเปิดออกช้า ๆ อย่างไม่ระแวงสงสัยอะไร
ทันทีที่เห็นสภาพร่างพิกลพิการเละเทะแต่ใบหน้าคุ้นเคยอยู่ในกล่อง มาริลินก็ล้มลงบนพื้นด้วยความตกใจ
“กรี๊ดดดดด” เธอส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
เจย์มองมาริลินอย่างสงสัยและคิดได้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติในกล่องพัสดุแน่ ๆ เขาเดินไม่กี่ก้าวมาถึงห่อพัสดุและเปิดมันออก เมื่อเห็นว่ามีชายคนหนึ่งนอนอยู่ในกล่อง เจย์ก็มองคนส่งของอย่างงุนงง
“ใครบอกให้คุณส่งเขามาที่นี่?”
คนส่งของถอดหมวกออกเผยให้เห็นใบหน้ามีชีวิตชีวา เขายิ้มกว้างเห็นฟันขาวให้เจย์ขณะพูด สีหน้าเขาใสซื่อและพูดอย่างสุภาพ “คุณเบ็น คนที่ส่งของนี่มาให้ขอให้ผมส่งของบางอย่างให้คุณด้วยครับ” ขณะที่พูดเขาก็หยิบสมุนไพรบางอย่างออกมา …มันคือยี่หร่า
เจย์รับสมุนไพรมา เมื่อเขาเห็นว่าเป็นยี่หร่า ดวงตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เขาหันไปมองวิลล่าที่อยู่ฟากตรงข้าม
“ยี่หร่าเหรอ?”
เขาจำวันที่ไปสอนเปียโนให้เซ็ตตี้น้อยได้ วันนั้นในซุปผักที่แม่ของเซ็ตตี้ทำมาให้เขาก็มียี่หร่าอยู่เหมือนกัน
มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าจงใจกันแน่?
ยี่หร่าเหรอ? นี่ครอบครัวของเขากำลังขอให้เขากลับไปหรือเปล่า?
มาริลินตัวสั่นด้วยความกลัวและเริ่มกรีดร้องเหมือนเสียสติ “เอาเขาออกไป! รีบ ๆ เอาเขาออกไป! ฉันไม่อยากเห็นเขา!”
เคนนอนอยู่ในกล่อง ร่างโชกเลือดและพิกลพิการอย่างหนัก ในกล่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้านั้นยังมีดอกไม้สีขาวโปรยอยู่ทั่วจนดูเหมือนเป็นโลงศพ
ภายในโลงนั้น มีเสียงแผ่วเบาแว่วออกมา “ฉันเคนนะ มาริลิน ช่วยด้วย!”
มาริลินรู้สึกหมดสภาพ เธอนั่งทรุดบนพื้นก่อนถามเสียงสั่น “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
เคนตอบเสียงโรยแรง “เราถูกเปิดโปงแล้วมาริลิน ถอยตอนนี้ก็ยังไม่สาย เพราะไม่งั้นถึงมีสิบชีวิตก็คงชดใช้ไม่พอ…”
มาริลินหน้าซีดด้วยความกลัว รู้สึกตัวเย็นเฉียบเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง
เจย์มองแผลน่ากลัวของเคนนิ่ง ๆ ก่อนถามมาริลินด้วยเสียงสงบว่า “คุณคิดจะทำยังไงกับเขาต่อ?”
มาริลินร้องก้อง “ฉันเกลียดเขา ฉันอยากให้เขาตาย ๆ ไปซะ”
เคนโมโหเดือดจนมีพลังสายหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากร่างปวกเปียกใกล้ตายของเขา เขาชี้หน้ามาริลิน “แกนังผู้หญิงชั่วร้าย ฉันผิดหวังในตัวแกจริง ๆ “
