ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1081
สายตาเจนสันเลื่อนไปมองที่มือวิทนีย์ “เอามือออกไป” เขาสั่งเสียงเย็น
วิทนีย์กลับยิ่งจับแน่นไม่ปล่อยและยิ้มให้เขาจนตาหยี “ฉันมีอะไรจะบอกนาย เจนส์น้อย”
“งั้นก็บอกมา” เจนสันดูหมดความอดทน
แววยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏในตาของวิทนีย์ เธอยืนเขย่งเท้าและทาบริมฝีปากนุ่มนวลของเธอบนริมฝีปากเจนสัน
รวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ เจนสันจ้องเธอด้วยตาขุ่นมัวและเกรี้ยวกราด
เธอรู้สึกเหมือนเด็กที่ทำความผิด วิทนีย์เริ่มที่จะหน้าแดงด้วยความอาย “ฉันชอบนาย เจนสัน”
เจนสันเช็ดริมฝีปากของตนที่เพิ่งโดนเธอจูบไปอย่างรังเกียจและฉุนขาด “เธอบ้าเหรอไง?”
“ใช่ฉันบ้า ฉันชอบนายจนจะเป็นบ้าแล้วนี่ไง” วิทนีย์ยิ้มกริ่ม
“เธอกินอะไรเข้าไปถึงได้แก่แดดแบบนี้เนี่ย?” เขาถามอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันคิดเรื่องนี้มาแล้วเจนส์ ฉันรู้ว่าเราสองคนยังเด็กมากและฉันก็อยากรอให้นายโตกว่านี้อีกหน่อยถึงจะสารภาพรักกับเธอ แต่ตอนนี้นายค่อย ๆ สูงขึ้น พวกสาว ๆ ในโรงเรียนก็เริ่มชอบนายเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ฉันก็เลยรู้สึกว่า คงไม่ได้การแล้ว”
หลังหยุดไปครู่หนึ่ง วิทนีย์ก็กัดฟันเสี่ยงดวงพูดว่า “ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะจูบประทับตราจองไว้ ตอนนี้พอเราจูบกันแล้ว นายก็เป็นของฉัน พอนายโตเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องมาแต่งงานกับฉันนะจำไว้”
“ฝันไปเถอะ” เจนสันสบถออกมาสองคำ
วิทนีย์กระทืบเท้า “ฉันไม่สน ฉันยกจูบแรกให้นายไปแล้วเพราะงั้นนายต้องรับผิดชอบด้วย”
เจนสันมองเธออย่างหมดคำพูด “ฉันยังอายุไม่ถึง 13 เลยนะ”
วิทนีย์ตอบ “ฉันรู้ ฉันจะรอจนนายโตไง เด็กหนุ่มประเทศเราแต่งงานได้ตอนอายุ 18”
เจนสันตอบ “เธอจูบฉัน นั่นถือว่าเป็นการล่วงละเมิดเด็ก”
รอยยิ้มวิทนีย์แข็งค้าง
“เจนส์…”
เจนสันพูด “ฉันยังไม่ได้ฟ้องเธอเรื่องล่วงละเมิดทางเพศเด็กเลยนะ เธอยังจะมาขอให้ฉันรับผิดชอบอะไรอีก?”
วิทนีย์ “…”
เจนสันแค่นเสียงก่อนจากไป
วิทนีย์ถอนใจอย่างขัดเคืองและแตะก้อนกรวดบนพื้น ทำให้พื้นกลายเป็นหลุมใหญ่และมีดินโคลนกระเด็นไปโดนเท้าของเจนสัน
เจนสันมองก้อนกรวดเล็ก ๆ ที่ปลิวว่อนและหล่นไปใส่อีกหลุมบนพื้น เขารู้สึกค่อนข้าง… อิจฉา
เขาจะจบการศึกษาได้อย่างไร ถ้ามีผู้หญิงแสนร้ายกาจแบบวิทนีย์อยู่ในชั้นเรียนศิลปะป้องกันตัวแบบนี้?
ทันใดนั้น เขาก็มีความคิดดี ๆ บางอย่างผุดขึ้นในหัว แววเจ้าเล่ห์ฉายผ่านดวงตาหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของเขา
เจนสันค่อย ๆ หันกลับมาและพูดด้วยเสียงนิ่ง ๆ “เธอรู้ไหมวิทนีย์ ว่าทำไมฉันไม่ชอบเธอ?”
วิทนีย์มองเขาอย่างงงงวย จากนั้นก็ตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เพราะว่านายมันเด็กน้อย ไม่มีรสนิยมและไม่รู้ว่าจะชื่มชมผู้หญิงยังไงไงล่ะ”
เจนสันตอบ “มีใครที่ไหนจะชอบคนเถื่อนที่เอาแต่สู้ทั้งวันมั่งล่ะ?”
วิทนีย์นิ่วหน้า “การต่อสู้มันไม่ดีตรงไหน? ฉันปกป้องนายได้นะ นายแค่ต้องอยู่แบบหล่อ ๆ ไปแบบนี้”
หลังจากคิดเรื่องนี้มา เธอก็ร้องบอกเจนสัน “ในอนาคตฉันจะดูแลนายเอง เจนสัน”
คิ้วสวยได้รูปของเจนสันเริ่มกระตุก เขาอยากจะด่าว่า “ดูแลบ้านเธอสิ”
ทำไมคนอย่างเขา นายน้อยของแกรนด์เอเซียต้องให้ผู้หญิงมาดูแลปกป้องด้วย?
“ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ต่อสู้ได้” เจนสันพูด
วิทนีย์อึ้งไป เธอเริ่มรู้สึกได้ว่า เจนสันพยายามบอกใบ้บางอย่าง เธอกระโดดเข้ามาหาเขาอย่างยินดี “แล้วเธอชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ เจนส์?”
สายตาของเจนสันเหลือบมองมือของเธอที่เคยแต่ถือมีดถือดาบ เขาสงสัยว่าเธอจะยอมไปถือเข็มปักผ้าแทนไหมถ้าเขาขอให้เธอทำ?
“ฉันชอบผู้หญิงนุ่มนวลอ่อนโยน ที่เก่งงานเย็บปักถักร้อยและชอบไปงานเลี้ยงน้ำชา”
