ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1125
เซ็ตตี้น้อยพูดพร้อมด้วยน้ำตาเอ่อคลอ “คุณแม่ไม่ใช่คนโกหกนะคะ คุณแม่ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ ๆ”
เจย์มองเซ็ตตี้ ใจเขาอ่อนยวบเมื่อเห็นสีหน้าอ่อนหวานน่ารักของเธอ เขารูัตัวว่าไม่ควรจะอารมณ์เสียต่อหน้าเด็ก
เจย์ลุกขึ้นจากโซฟาหลังเงียบไปชั่วครู่ ก่อนพูดว่า “เราไปรับคุณแม่กันดีกว่าเซ็ตตี้น้อย ทำไมหนูไม่โทรหาแม่ตอนนี้เลยล่ะแล้วถามว่าแม่อยู่ที่ไหน?”
เซ็ตตี้ทำตามคำแนะนำของเจย์แล้วก็โทรหาแองเจลีน แต่คราวนี้โทรศัพท์ของแองเจลีนติดต่อไม่ได้แล้ว
ไม่ต้องเดาว่าเจย์จะดูหงุดหงิดมากแค่ไหน
ที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย
แองเจลีนกำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจ แล้วกำลังให้หมอตรวจเช็คร่างกายอย่างละเอียด ผลการตรวจก็ออกมาเหมือนเดิมทุกครั้ง… “เราหาความผิดปกติของอวัยวะใด ๆ ไม่พบ อาการนั้นเกิดเพราะร่างกายของคุณตอบสนองกับความเครียดและอาการตื่นตระหนกอย่างฉับพลัน พักผ่อนสักสองสามวันบางทีอาการที่เป็นอาจจะดีขึ้น”
หมอรู้ดีว่าแองเจลีนไม่ชอบการทานยามากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สั่งจ่ายยาให้เธอ แต่แองเจลีนกลับทำให้เขาประหลาดใจด้วยการขอยาเอง “ช่วยสั่งจ่ายยาให้ด้วยค่ะ ขอยาที่แรง ๆ เลยนะเพราะว่าฉันต้องการหายให้ไวที่สุด”
หมออึ้งไปเล็กน้อย “คุณไม่ห่วงเรื่องที่ว่าต่อไปจะต้องอาศัยยาไปตลอดรวมถึงผลข้างเคียงของยาแล้วเหรอครับ?”
แองเจลีนตอบอย่างหนักแน่น “ตอนนี้แกรนด์ เอเซียกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการปกป้องมันแล้ว”
ดังนั้นหมอจึงสั่งจ่ายยาคลายเครียดมาให้แองเจลีน
แองเจลีนรับยามาแล้วก็กลับไปที่กสวนบันทึกรักพร้อมกับเซย์น
ตอนนั้นเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว
เมื่อเซย์นเปิดประตูของวิลล่า เธอก็มองเห็นแสงจาง ๆ ผ่านดวงตาที่พร่าเลือน สัญชาตญาณบอกเธอว่าไฟในห้องนั่งเล่นนั้นยังเปิดอยู่แล้วต้องมีใครอยู่ในห้อง
“เซ็ตตี้น้อย” เพราะว่าตามองไม่เห็น แองเจลีนจึงได้แต่ร้องเรียกออกไปอย่างไม่แน่ใจ
เจย์นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เขาใส่เสื้อสีขาวที่ตัดเย็บมาอย่างดี กางเกงผ้าสูทสีดำ บวกกับสีหน้าเย็นชาจริงจังของเขาก็ทำให้เขาเหมือนพระราชาผู้ทรงเกียรติ
เซย์นดึงมือแองเจลีนเบา ๆ “นั่นนายท่านอาเรส แองเจลีน”
แองเจลีนยืนหลังตรงทันที ดวงตาเธอกระจ่างคมปลาบ จากนั้นเธอก็ปล่อยมือเซย์นแล้วก็เดินเชิดหน้าเข้าไปหาเขา
เธอคุ้นเคยกับเฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ในบ้านเป็นอย่างดี และหลังจากที่ได้ทานยา สายตาของเธอก็ไม่ได้มืดสนิทอีกต่อไป แต่เธอก็มองเห็นได้แต่ภาพโครงร่างของสิ่งที่อยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น แต่เมื่อรวมกับพลังแข็งแกร่งของเธอ ทำให้แทบดูไม่ออกว่าตอนนี้ตาของเธอมืดบอดไปบางส่วน
“คุณไปไหนมา?” เจย์ถามเสียงเครียด
เพราะกลัวว่าเธอจะทำความแตก แองเจลีนจึงเดินไปที่บริเวณโซฟาและรีบนั่งลงบนโซฟาตัวที่ใกล้ที่สุด เธอนั่งห่างจากเจย์มากและทำให้เจย์นิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ
เซย์นเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ มือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อของเขากำแน่น เขานั้นอยากอัดเจย์ใจแทบขาดแต่เมื่อเห็นว่าแองเจลีนระมัดระวังแค่ไหนเมื่ออยู่ใกล้ ๆ เจย์ เขาก็รู้ว่าเขาเผยความลับของแองเจลีนให้เจย์รู้ไม่ได้
เซย์นรู้ว่าเขาจะทำแผนของแองเจลีนแตกถ้าเขาทำอะไรบุ่มบ่าม ดังนั้นขาจึงได้แต่เก็บกดโทสะเอาไว้
“นายกลับบ้านไปได้แล้วเซย์น พรุ่งนี้มารับฉันแต่เช้าด้วยนะ” แองเจลีนจงใจเน้นคำว่า “แต่เช้า” เมื่อเข้าใจสัญญาณเซย์นก็พยักหน้ารับแล้วจากไป
“ได้สิ”
เมื่อเซย์นจากไป เจย์ก็มองแองเจลีนอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยสีหน้าเย็นชา “ผมไม่ชอบให้ภรรยากลับบ้านดึกดื่น แล้วผมก็ไม่ชอบให้ภรรยาบล็อกเบอร์ของผมด้วย”
เจย์กัดฟันพูดลอดไรฟันจนฟังแทบไม่ออก
แองเจลีนถอนใจเล็กน้อย วันนี้เธอตรวจร่างกายทุกอวัยวะอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นจุดที่อับสัญญาณ การที่เธอรับสายของเซ็ตตี้ได้ก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญ ชายคนนี้คิดมากเกินไปอีกแล้ว
แองเจลีนไม่อยากให้เขารู้เรื่องเกี่ยวกับอาการป่วยของเธอ เพราะหากว่าเขาขโมยตราประทับส่วนตัวของเธอไป นั่นก็แปลว่าเขาอยู่ข้างเดียวกับอาเรสและเบล เอนเตอร์ไพรส์
แต่การเงียบของแองเจลีนกลับทำให้เจย์ยิ่งเข้าใจผิด “ทำไมคุณไม่พูดอะไรสักคำ?”
แองเจลีนน้ำตาเอ่อ
“ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร”
เจย์หงุดหงิด “ผมแค่อยากรู้ความจริง คุณเป็นภรรยาผม คุณจะไม่บอกผมเหรอว่าคุณไปไหนมาถึงได้กลับบ้านดึกขนาดนี้?”
แองเจลีนคิดชั่วขณะก่อนพูด “ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามของคุณ เจย์บี้คุณช่วยตอบฉันอย่างตรงไปตรงมาได้ไหม?”
“ถามมาสิ” เจย์นั้นอารมณ์เสียมาก
“เซร่ามาหาฉันพร้อมเอกสารของอาเรส เอนเตอร์ไพรส์วันนี้ เอกสารพวกนั้นต่างก็มีตราประทับของฉัน ฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นคนให้ตราประทับกับเซร่าใช่ไหม? แล้วคุณกลับมาที่บ้านเมื่อคืนก็เพื่อตราประทับใช่ไหม?”
“ใช่” เจย์ตอบตรงไปตรงมา
