ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1153
เซย์นอ้าปากค้าง “ให้ตายสิ มันสมองของแองเจลีนนี่ต่างไปจริง ๆ ทำไมผมถึงคิดแบบนั้นไม่ได้ตั้งแต่แรกนะ?”
เซอร์ชีย์ยิ้มพลางแหย่เขา “ถ้าคุณคิดแผนไร้ที่ติแบบนั้นได้ ตอนนี้คุณกับโจเซฟินก็คงจะมีลูกจนโตแล้วมั้ง”
เซย์นมองเชอร์ลีย์ “คุณ… คุณไม่รู้สึกแย่กับเรื่องนี้บ้างเลยเหรอ?”
เชอร์ลีย์ส่ายหน้า “ฉันมีความสุขมาก”
เซย์นหน้าหมองทันใด “เฮ้อ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเป็นคนล้มเหลวเลยนะ?”
เขาชำเลืองมองเชอร์ลีย์ ยังคงมีความไม่ยินยอม “ตอนนี้ผมไม่มีเสน่ห์แล้วเหรอ? คุณไม่รู้สึกลังเลบ้างเลยเหรอถ้าต้องทิ้งผมไป?”
เชอร์ลีย์ตอบ “ถ้าคุณไม่มีเสน่ห์ แล้วคุณจะทำให้โจเซฟินหลงรักได้ยังไงล่ะคะ? เซย์น ฉันเองก็ชอบคุณนะ แต่ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณไม่ได้มากเท่าโจเซฟิน ฉันไม่อยากเป็นคนที่เข้ามาขวางความสุขของคุณทั้งสองคน ถ้าเป็นแบบนั้นมีแต่จะทำให้ฉันรู้สึกผิดเท่านั้น”
เซย์นน้ำตาเอ่อคลอ เขากุมมือเชอร์ลีย์แน่น “ขอบคุณนะเชอร์ลีย์ การได้รู้จักคุณเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผมเลย”
เชอร์ลีย์นั้นเหมือนเป็นพี่สาวแสนใจดีอบอุ่น เธอลูบหัวเซย์นแล้วบอกว่า “ไปสิ ไปพาโจเซฟินกลับมา”
เซย์นพูดอย่างเป็นการเป็นงาน “เรายังไม่ได้หย่ากันเลย ผู้ชายดี ๆ อย่างผมไม่ทำเรื่องแบบคบผู้หญิงพร้อมกันสองคนหรอก”
เชอร์ลีย์อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “คุณกับปากคุณนี่นะ คุณไม่กลัวว่าโจเซฟินจะหนีไปกับคนอื่นแล้วเหรอ?”
เซย์นพูดตรงไปตรงมา “ใครจะอยากได้ผู้หญิงทึ่มที่มีดีแค่อึ๋มอย่างเธอกัน?”
หลังจากพูดหยอกไร้สาระกันจบแล้ว เซย์นก็กลับมาพูดอย่างจริงจังอีกครั้ง “เชอร์ลีย์ พอคุณผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว ผมจะพาคุณกลับบ้านไปหาครอบครัวคุณนะ”
เชอร์ลีย์ยิ้มแจ่มใส “อืม”
เซย์นออกจากห้องพักของเชอร์ลีย์และเข้าไปหาแองเจลีน
ที่หน้าประตู เกรย์สันกำลังจะผลักประตูเข้าไปขณะที่เซย์นเอื้อมมือมาปิดปากเขาไว้จากทางด้านหลัง เขาอยากจะลากเกรย์สันออกมาให้พ้นแองเจลีนอย่างเงียบ ๆ ไม่กระโตกกระตาก
เซย์นไม่คาดคิดว่าเกรย์สันจะทุ่มเขาข้ามไหล่จนลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น
เซย์นกัดฟันร้องอย่างเจ็บปวด “เกรย์สัน นี่นาย…”
เมื่อเกรย์สันเห็นว่าเป็นเซย์นก็คำรามออกมา “ทำไมคุณต้องย่องมาจับผมด้วยล่ะครับเนี่ย?”
เซย์นงุ่มง่ามลุกขึ้นจากพื้นแล้วพูดอย่างเชิด ๆ ว่า “ตอนนี้แองเจลีนไม่สบาย ฉันเลยไม่อยากให้นายเอาเรื่องของแกรนด์ เอเซียไปกวนใจเธอ นายมักจะมาพูดแต่เรื่องของแกรนด์ เอเซียอย่างเดียวเลยนี่”
เกรย์สันมองเซย์น “นี่คุณได้ยินที่ตัวเองพูดไหมเนี่ย? สาเหตุที่ท่านประธานต้องป่วยแบบนี้ก็เพราะว่าแกรนด์ เอเซียกำลังเกิดเรื่อง ตราบใดก็ตามที่เราแก้ไขปัญหาของแกรนด์ เอเซียที่ทำให้ท่านประธานต้องกังวลอยู่ทุกวันได้ อาการป่วยของเธอก็จะต้องดีขึ้นเอง”
เซย์นตอบ “ไร้สาระน่ะสิ นายทำฉันเคืองแล้ว นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอไงว่าชีวิตนายน่ะเป็นของนายท่านอาเรส? นายภักดีต่อเขา แกรนด์ เอเซียน่ะเป็นของนายท่านอาเรส แล้วนายเองก็ปกป้องแกรนด์ เอเซียด้วยชีวิตเพราะต้องการจะแสดงความภักดีของนายให้เขาเห็น”
เกรย์สันมีรังสีความฉุนเฉียวและโทสะแผ่รอบตัว “คุณพูดถูก ผมฟังแค่คำสั่งของนายท่านอาเรสเท่านั้น แต่คุณรู้ไหมว่าคำสั่งสุดท้ายที่เขาบอกผมเมื่อสามปีก่อนคืออะไร?”
เซย์นตอบ “ฉันไม่รู้แล้วก็ไม่สนด้วย นายจะมารบกวนการพักรักษาตัวของน้องสาวฉันวันนี้ไม่ได้”
เกรย์สันบอก “เมื่อสามปีก่อน ในวันก่อนที่ประธานอาเรสจะเจอเรื่องร้าย เขาบอกผมเป็นการส่วนตัวว่าจากวันนั้นเป็นต้นไป ท่านประธานเซเวียร์จะเป็นหัวหน้าคนใหม่ของหน่วยภูตผี ดังนั้นเราต้องฟังคำสั่งของเธอไปตลอดชีวิต”
เซย์นอึ้งไป
ตอนนี้เซย์นเริ่มพูดสะอื้น “หลังจากที่ท่านประธานอาเรสกลับมาบ้านจากที่ผ่านเรื่องต่าง ๆ มา พวกเราอยากกลับไปอยู่ข้างกายเขาใจแทบขาดแต่เราก็ไม่ทำ หน่วยภูตผียังคงภักดีต่อประธานเซเวียร์เพราะนั่นคือสัญญาที่เรามอบให้เขาไว้”
“การที่เราเชื่อฟังคำสั่งของเขา ก็คือการแสดงความภักดีอย่างสูงสุดที่เรามีให้เขาแล้ว” เกรย์สันพูด
เซย์นผลักประตูเข้าไป เสียงเขาฟังดูทุ้มต่ำ “เลิกพูดไร้สาระแล้วก็เข้ามา”
