ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1159
เขาค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากลำคอของเธอ เขาพูดอีกรอบมีแววความสับสนอยู่ในน้ำเสียงของเขา “แองเจลีน ความจริงมันมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้นและไม่มีใครซ่อนไว้ได้ คุณไม่ต้องพยายามที่จะปิดบังความจริงจากผม แล้วก็ไม่ต้องมาวุ่นวายสร้างเรื่องขึ้นมาด้วย ผมไม่ได้เชื่ออะไรง่ายดายขนาดนั้น”
แองเจลีนลืมตาแต่สายตาของเธอนั้นพร่าเลือนและไร้แวว หลังจากความตระหนกอย่างรุนแรงที่เกิดเพราะเขาเมื่อครู่ ทำให้ตอนนี้เธอสูญเสียการมองเห็นไปอย่างสมบูรณ์
เธอมองเห็นแต่ความมืดมิดและมองไม่เห็นใบหน้าของเจย์
แองเจลีนรู้สึกโศกเศร้ามากจนเธอร้องไห้ออกมาตรงนั้นเลย
ทำไมสวรรค์ถึงได้โหดร้ายกับเธอเพียงนี้ ทรมานเธอทั้งร่างกายและจิตใจ?
เธอไม่รู้ว่าเจย์จากไปแล้วจนเธอได้ยินเสียงเซย์นตะโกนอย่างรวดร้าว “เจย์ อาเรส นายมันระยำ ความซวยที่สุดในชีวิตของน้องสาวฉันก็คือการรักนาย”
เจย์รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง หัวใจเขาเจ็บปวดทันใด แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียใจดังนั้นเขาจึงลากสังขารอ่อนล้าจากมา
เมื่อเจย์จากไปแล้ว เซย์นอยากพาแองเจลีนกลับไปโรงพยาบาลแต่จู่ ๆ แองเจลีนก็ขอร้องเขาว่า “พี่ชาย ฉันของร้องล่ะ ช่วยพาฉันกลับบ้านที”
สีหน้าเซย์นซีดขาวเมื่อเขาเห็นใบหน้าไร้ทางสู้และน่าสงสารของแองเจลีน “น้องสาว เป็นอะไรไป?”
แองเจลีนงอตัวอยู่บนรถเข็น “พี่ ฉันอยากกลับบ้าน”
ดวงตาของเซย์นแดงก่ำเมื่อเขากล่าวว่า “ก็ได้แองเจลีน ฉันจะพาเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
จากนั้นเซย์นก็รีบเร่งพาแองเจลีนออกมาจากที่นั่น
เกรย์สันลุกขึ้นจากพื้นและมองไปที่หัวหน้าอย่างเกลียดชัง ก่อนคำรามก้อง “พังห้องทำงานซะ”
พวกการ์ดเข้ามาในห้องและทำลายห้องนั้นจนย่อยยับ
หัวหน้ายังคงพูดอย่างจองหองว่า “พวกแกไม่รู้จักกฎหมายเหรอไง? ถ้าพวกแกไม่ยอมไปซะ ฉันจะแจ้งตำรวจ”
เกรย์สันจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่ก่อนที่จะต่อยหัวหน้าไม่ยั้งอย่างรุนแรง
ไม่นานหัวหน้าก็ร้องขอความเมตตา “ท่านครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษ เซร่า เซเวียร์จ่ายเงินจ้างผมให้ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างนายท่านอาเรสกับคุณเซเวียร์ ผมเห็นแก่เงินจนตามืดบอดไป ผมผิดไปแล้ว”
เกรย์สันตะคอกเสียงดัง “ฉันให้เวลาแกหนึ่งวันปิดบริษัทนี่แล้วก็ไสหัวออกไปจากเมืองอิมพีเรียล ถ้าแกกล้ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกครั้ง ฉันจะไม่ทำแค่ทำให้ไหล่แกหลุดหรอก”
“ครับผม ครับ ครับ”
“ไปกันเถอะ” เกรย์สันพูดก่อนพาหน่วยภูตผีจากไป
ตอนนี้แองเจลีนอัมพาตไปทั้งร่างและเธอยังตาบอดอีกด้วย เซย์นที่เปี่ยมโทสะและใจสลายตัดสินใจที่จะส่งแองเจลีนกลับไปบ้านเก่าของพวกเขาที่เมืองนางแอ่น
เขาอยากตัดแองเจลีนกับเจย์ให้ขาด
เมื่อคุณท่านเซเวียร์ได้เห็นสภาพของหลานสาว เขาก็ทรุดลงเข่าอ่อนและร้องไห้
“แองเจลีนทำไมกัน? หลานเป็นเด็กที่แข็งแกร่ง ทำไมถึงเป็นได้ถึงขนาดนี้?”
คุณนายเซเวียร์กอดลูกสาวของเธอไว้แน่นพร้อมร้องไห้น้ำตาไหลพราก
จากนั้นความอ่อนโยนในแววตาของคุณนายเซเวียร์ก็เปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าว เธอประกาศกร้าวเปี่ยมไปด้วยความรักของมารดาว่า “แองเจลีนจะไม่สนใจความเป็นตายร้ายดีของบริษัทนั่นอีกต่อไปแล้ว เธอจะอยู่ดีมีสุขกว่ามากถ้าเป็นแค่ลูกสาวของฉัน ตราบใดที่เธออยู่อย่างมีความสุข ทุกอย่างจะต้องไม่เป็นไร”
คุณท่านเซเวียร์และนายท่านเซเวียร์ต่างก็พยายามเลี้ยงแองเจลีนให้โตมาเป็นคนที่จะทำให้พวกเขาภาคภูมิใจ แต่คุณนายเซเวียร์นั้นไม่ยอมให้แองเจลีนต้องเดินฝ่าขวากหนามบนเส้นทางที่ทุกข์ทรมาน
เซย์นดวงตาแดงก่ำขณะที่เขาพยักหน้า
“ไม่ต้องห่วงครับแม่ ตราบใดที่ยังมีผมอยู่ ผมไม่ยอมให้น้องของผมอดตายแน่ ผมจะดูแลเธออย่างดีไปตลอดชีวิตของผม”
