ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1172
หลังหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อว่า “นั่นคือร่างของโรส แต่วิญญาณของแองเจลีน”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ฉายแววสับสนเล็กน้อย “นายหมายถึง… แองเจลีนย้ายเข้ามาอยู่ในร่างโรสเหรอ?”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “เพราะแบบนั้นโรสที่เป็นคนโง่ทึ่มถึงได้กลายมาเป็นแฮกเกอร์มือฉมังได้”
เซร่าปรบมือแล้วหัวเราะเยาะเขา “ทฤษฎีของเธอมันน่าสนใจนะเจ้าหนู ฉันคิดว่านายน่าจะอ่านนิยายแฟนตาซีมากเกินไปหน่อย ถึงได้มีความคิดพิลึกพิลั่นแบบนี้ แต่นายก็พลาดเรื่องนี้ไปหลายจุด แองเจลีนไม่ได้ตายในอุบัติเหตุแล้วโรสเองก็ไม่ได้ตาย ทั้งสองคนเคยมาให้เราเห็นทั้งคู่”
เด็กหนุ่มถามต่อ “แล้วคุณเคยเห็นเขาทั้งสองคนปรากฏตัวพร้อมกันบ้างไหม?”
เซร่าตอบคำถามนี้ของเขาไม่ได้
เด็กหนุ่มพูดต่อ “ช่วงเจ็ดปีแรกหลังเกิดอุบัติเหตุ เธอก็เป็นโรส ลอยล์ ส่วนห้าปีหลังเธอก็เป็นแองเจลีน เซเวียร์”
เจย์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาก่อนที่จะถาม “แล้วนายรู้ได้ยังไง?”
“หลังจากที่โรสทำลายใบหน้าของเธอไป เธอก็จ้างหมอศัลยกรรมให้ทำหน้าของเธอให้เป็นใบหน้าของแองเจลีน”
เด็กหนุ่มสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างชัดเจน
แต่ว่าเรื่องที่สมบูรณ์นี้กลับดูมีความแฟนตาซีเหนือจริง แล้วก็ฟังดูไม่น่าเชื่ออยู่บ้าง
เจย์นั้นดูเหมือนเขายังต้องการเวลาที่จะทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็เดินเข้าไปที่เปียโนซึ่งอยู่ข้าง ๆ เขาเปิดฝาเปียโนขึ้นและเล่นเพลง Red Spider Lily อย่างแผ่วเบา
เขาเล่นเพลง Red Spider Lily ในเวอร์ชันที่เศร้าที่สุด เสียงเพลงทำให้คนที่ได้ฟังคิดถึงใครสักคนที่ผ่านความรู้สึกใจสลายเพราะต้องแยกจากคนรัก เพลงบอกเล่าความรู้สึกเจ็บปวดใจและความรู้สึก
สภาพจิตใจของเจย์ค่อย ๆ รู้สึกได้ปลอบประโลม
ซิดนีย์รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งผิดไป เธอจึงเดินไปทางเปียโนและกระแทกมือลงบนคีย์เปียโนอย่างแรง ก่อนที่จะพูดอย่างมีโทสะว่า “แกกล้าดียังไงมาเล่นเปียโนของฉันโดยไม่ขออนุญาต?”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนและเดินไปหาเจย์ด้วยท่วงท่าสง่า เขาค่อย ๆ พยุงเจย์ให้ลุกขึ้นเพราะว่าเขาดูอาการไม่ค่อยดีนิดหน่อย
“คุณรู้สึกดีขึ้นไหมครับ?”
เจย์มองเขาอย่างงงงัน “นายไปเรียนเพลง Red Spider Lily มาจากที่ไหน? นายเป็นใครกันแน่?” เขาถามเสียงสั่น
เด็กหนุ่มยืนขึ้นและถอดหมวกออก เส้นผมสีดำปรากฏให้เห็น จากนั้นเขาก็ถอดแว่นตากันแดดออกซึ่งก็เผยให้เห็นดวงตามีเสน่ห์ดำขลับของเขา
“ฮะ?” เซร่ายกมือขึ้นปิดปากอยากตื่นกลัวเมื่อเธอได้เห็นว่าใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นเหมือนเจนสันทุกประการ
เจย์น้ำตาเอ่อคลอ เขายื่นมือสั่นเทาไปลูบใบหน้าของเด็กหนุ่ม…
เด็กหนุ่มบอก “ผมคือเจนสัน อาเรส”
เจย์ดึงเขาเข้ามาในอ้อมแขนและกอดไว้แน่น
“เจนส์”
“พ่อฮะ”
เมื่อเซร่าและซิดนีย์เห็นเจนสัน พวกเธอก็รีบก้าวเข้ามาเพื่อทำตัวกลบเกลื่อนสถานการณ์ “เป็นเธอนั่นเอง เจนส์ เจ้าเด็กซนคนนี้ เธอหลอกพวกเราทุกคนเสียสนิท”
เจนสันเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงทั้งสองอย่างเย็นชา
เมื่อตอนที่เขายังใส่หมวกใส่แว่นอยู่ เซร่าคนอื่น ๆ ต่างก็ปฏิบัติต่อเขาราวกับเขาเป็นเด็กน่ารำคาญคนหนึ่ง พวกเขากล้าถึงขั้นขึ้นเสียงใส่เจนสัน ตอนนี้พอได้เห็นดวงตาดำมืดเย็นชาของเขา ในใจของหญิงทั้งสองก็รู้สึกหวาดหวั่น
เซร่าและซิดนีย์ต่างก็ตัวสั่นระริกราวใบไม้ไหว
เจนสันไม่สนใจที่จะรับมือกับกลุ่มคนพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่จับมือเจย์ไว้แน่นและบอกว่า “พ่อฮะ ไปกันเถอะ”
“โอเค” เจย์ตอบ
พ่อและลูกได้หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง
