ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1196
แม้ว่าอาหารจานผัดจะดูไหม้ไปหน่อย แต่ก็เป็นอาหารที่พวกเขาตั้งใจทำอย่างเหนื่อยยาก ดังนั้นทั้งโจเซฟินและเซย์นต่างก็หวังว่าพวกเขาทั้งคู่จะได้รับคำชื่นชมผลงานบ้าง
อย่างไรก็ตาม เจย์นั้นปฏิเสธที่จะทานอาหารของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง โจเซฟินจึงไม่มีทางเลือกนอกจากหันไปหาแองเจลีนผู้งดงามและอ่อนโยนว่า “ลองทานกะหล่ำดอกนี่สิคะ พี่แองเจลีน”
ทันทีที่แองเจลีนตักดอกกะหล่ำขึ้นมา เจย์ก็เลี่ยงเจ้าอาหารนี่เหมือนเป็นเชื้อโรค เขายกจานขึ้นและกะหล่ำก็หล่นลงไปกองกับโต๊ะ
“ฉันใช้แรงใช้เวลาทำไปตั้งเยอะนะพี่” โจเซฟินพูดด้วยท่าทางเจ็บปวด
เจย์ไม่ยอมเคลิ้ม เขาตักซุปมาป้อนให้แองเจลีนแทน
แองเจลีนรู้สึกประหลาดใจ “ฉันอยากลองทานอาหารที่โจเซฟินทำนะคะ เจย์บี้”
โจเซฟินมองเจย์ด้วยท่าทางมีชัย แต่เจย์ก็ปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง “แองเจลีน อาหารพวกเขามันไม่สุกดี แล้วพวกเขาก็เอาน้ำยาล้างจานมาใช้ผัดผักด้วย มันกินไม่ได้หรอก”
แองเจลีนถึงกับงมโง่ไปเลย
โจเซฟินยังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ามีอะไรผิดพลาดไปตรงไหน เธอประท้วงอย่างดื้อดึง “น้ำยาล้างจานมันผิดตรงไหนล่ะ? มันก็ไม่ใช่ว่าเราจะทานน้ำยาล้างจานไม่ได้สักหน่อยนี่นา? ถ้าหากว่ามันทานไม่ได้แล้วพี่จะซื้อเอามาวางไว้ในครัวทำไมกันล่ะ?”
แองเจลีนคิดได้ว่า โจเซฟินนั้นคงใสซื่อเสียจนไม่เข้าใจสิ่งที่เจย์กำลังบอก ดังนั้นเธอจึงอธิบายให้โจเซฟินฟังอย่างจริงจัง “โจเซฟิน เราใช้น้ำมันทำอาหาร ไม่ใช่น้ำยาล้างจาน น้ำยานั่นเอาไว้ใช้สำหรับล้างจานไง”
โจเซฟินอึ้งงันไป
เซย์นถ่มผักที่เคี้ยวอยู่ในปากออกมาจนหมดก่อนพุ่งตัวเข้าไปในครัวอย่างร้อนรนเพื่อล้างปาก
เมื่อเซย์นเดินออกมา เจย์ก็พูดเหน็บแนม “นายโอเคไหม? ต้องไปโรงพยาบาลหาหมอล้างท้องหน่อยไหมล่ะ?”
เซย์นทำท่าขึงขังไม่ยอมเสียฟอร์มและบอกว่า “ผมอ่านคำอธิบายข้างขวดน้ำยาล้างจานแล้ว มันไม่เป็นพิษรุนแรงถึงขั้นที่จะทำให้ผมตายหรอก ไม่ต้องห่วง!”
โจเซฟินมองอาหารมากมายหลายจานบนโต๊ะอย่างเสียใจ “แล้วเราควรทำยังไงกับอาหารพวกนี้ดีล่ะ?”
“เททิ้งไปให้หมด ฉันจะทำอย่างอื่นให้ทานเอง”
เซย์นเข้าครัวไปอีกรอบและพยายามที่จะทำไข่เจียว
แม้ว่าไข่เจียวนั้นจะไหม้ไปนิด แต่เมื่อใช้เครื่องปรุงรสของเจย์มันก็อร่อยทีเดียว
โจเซฟินทานอาหารมื้อกลางวันอย่างเอร็ดอร่อย
หลังจากมื้ออาหาร เจย์ก็พูดด้วยน้ำเสียงท่าทางออกคำสั่งว่า “พวกนายสองคนทำห้องครัวเลอะเทอะนะ อย่าลืมเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อนกลับด้วยล่ะ”
“แล้วคุณล่ะ?” เซย์นรู้สึกขุ่นเคือง
เจย์อุ้มแองเจลีนขึ้นมา “ฉันจะพาแองเจลีนไปนอนพักกลางวันหน่อย”
เซย์นทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมโดยดี “งั้นก็ได้”
ในช่วงบ่าย โจเซฟินก็มาที่โรงพยาบาลแกรนด์เอเซียด้วยความรู้สึกกังวลและหวาดหวั่นอย่างมาก
เมื่อเธอมาถึงห้องพักของเชอร์ลีย์ โจเซฟินก็เริ่มเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวาย
เธอไม่รู้ว่าการมาปรากฏตัวของเธอนั้นจะทำให้เชอร์ลีย์ไม่พอใจหรือไม่
สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าและเคาะประตูห้องพักผู้ป่วย
เมื่อเชอร์ลีย์เห็นโจเซฟิน ตอนแรกเธอก็ตกใจแต่สุดท้ายก็แย้มยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณที่มาหาฉันนะ โจเซฟิน”
ความตึงเครียดที่โจเซฟินมีนั้นได้หายไปเมื่อได้เจอกับความเป็นมิตรและความกระตือรือร้นของเชอร์ลีย์
“พี่เชอร์ลีย์” โจเซฟินน้ำตารื้นทันทีที่เธอเอ่ยปากพูด แม้แต่เสียงก็เริ่มจะสะอื้น
เธอเดินเข้าไปที่เตียงและจับมือเชอร์ลีย์ไว้แน่น เธอพูดตะกุกตะกักขาดเป็นช่วง ๆ “พี่ ต้อง หายดี นะคะ พี่แองเจลีน กับฉัน จะรอพี่กลับไป”
เชอร์ลีย์ถาม “เธอรู้แล้วเหรอ?”
โจเซฟินพยักหน้า ดวงตาแดงระเรื่อ “ขอบคุณนะคะ พี่เชอร์ลีย์ ขอบคุณที่ช่วยเซย์น แล้วก็ขอบคุณที่ให้โอกาสฉันได้ตอบแทนเขา”
เชอร์ลีย์เอื้อมมือออกมาเช็ดน้ำตาให้โจเซฟินอย่างเบามือ
เธอพูดว่า “ฉันต้องบอกอะไรเธอบางอย่าง โจเซฟิน ตอนแรกที่เซย์นได้ไตของฉันไป ร่างกายเขาแสดงอาการต่อต้านอย่างรุนแรง หมอบอกว่าเขาอาจจะไม่รอดด้วยซ้ำ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตัดใจปล่อยมือเธอ”
