ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1197
”เขาเลี่ยงไม่ไปเจอเธออยู่หลายปีเพราะกลัวว่าเขาจะกลายเป็นภาระให้เธอ ต่อมาสุขภาพของฉันก็ทรุดลง ดังนั้นเซย์นก็เลยอยากทำตามความปรารถนาสุดท้ายของฉันก่อนตาย”
“การที่ต้องโตมาในบ้านเด็กกำพร้า ฉันอยากมีบ้านมีครอบครัวมาตลอด เซย์นเขาแต่งงานกับฉันเพียงเพื่อจะตอบแทนบุญคุณเท่านั้น”
“ต่อมาเซย์นก็ฟื้นตัวได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ฉันคิดว่าเขาไม่ได้ยกเรื่องการหย่าขึ้นมาพูดก็เพราะเขากังวลเกี่ยวกับสุขภาพของฉัน เขาเป็นเด็กที่จิตใจดีมากจริง ๆ”
“โจเซฟิน ระหว่างเราทั้งสองคนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”
โจเซฟินร้องไห้โฮ “ฉันรู้ค่ะ พี่เชอร์ลีย์ ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว”
เชอร์ลีย์รู้สึกโล่งใจอย่างมาก “ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ”
ขณะที่พวกเธอกุมมือกันแน่น โจเซฟินก็ยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกล่าวว่า “พี่แองเจลีนบอกฉันหมดทุกอย่างแล้ว จากนี้ไปฉันก็จะเรียกพี่เป็นพี่สาวเหมือนกันกับพี่แองเจลีน ไม่ว่าพี่จะพูดยังไงนะคะพี่เชอร์ลีย์ จากนี้พี่จะเป็นพี่สาวที่ฉันรักคนหนึ่ง”
เชอร์ลีย์พยักหน้าพร้อมรู้สึกเต็มตื้น “อื้ม”
เมื่อโจเซฟินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย เธอก็เห็นเซย์นยืนพิงกำแพงใกล้ประตูอยู่
พอเขาเห็นโจเซฟิน เซย์นก็อ้าปากจะพูดบางอย่างแต่โจเซฟินห้ามเขาไว้ “เร็วเข้า รีบเข้าไปสิ ดูแลพี่เชอร์ลีย์ให้ดี ๆ ล่ะ”
เซย์นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลืนคำพูดที่กำลังจะพูดไป ดวงตาเขาฉายแววเศร้าหมองชั่วขณะ
เขาพยักหน้าก่อนหันหลังและเดินเข้าห้องพักผู้ป่วยไป
โจเซฟินรู้สึกมีอารมณ์อ่อนไหวมากจนเธอออกจากโรงพยาบาลมาทั้งน้ำตา
ที่จริงเธออยากคุยกับเซย์นแทบตาย ยิ่งหลังจากที่เธอได้รับรู้ถึงความรักที่ไร้ซึ่งความเห็นแก่ตัวของเขาที่มีให้เธอ รวมถึงความหยาบกระด้างโหดร้ายที่เขาแสดงให้เธอเห็นในอดีตนั้นล้วนเป็นเพราะความสิ้นหวังและไร้ทางออก โจเซฟินรู้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดให้กับเซย์น
แต่โจเซฟินก็อดคิดไม่ได้ว่า ความใกล้ชิดที่เธอมีกับเซย์นในช่วงนี้ก็จะเป็นการไม่ให้เกียรติความใจดีของเชอร์ลีย์เลย
ที่โรงเรียนสอนภาษาเอ็กซ์พริเมนทรัลในเมืองอิมพีเรียล
หลังจากที่ถามชื่อโรงเรียนของเซ็ตตี้น้อยมาจากเกรย์สัน เจนสันก็ขับรถโรสรอยซ์มาที่โรงเรียนเพื่อรับน้องสาว
เมื่อเสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น บรรดาผู้ปกครองต่างก็ไปอออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน
เจนสันนั้นรู้สึกประหวั่นเมื่อเห็นฝูงชน ดังนั้นเขาจึงแอบอยู่ในรถโรสรอยซ์แล้วมองดูจากที่ไกล ๆ
เมื่อเซ็ตตี้น้อยเดินออกมาจากโรงเรียน เธอหันหน้ามองหาไปมาแต่ก็ไม่เห็นพี่ฟินน์ ความเศร้าสร้อยในดวงตาคู่งามของเด็กหญิงปรากฏขึ้นทันใด
เธอยืนรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนครู่หนึ่ง เพียงไม่นานก็มีกลุ่มเด็กชายเข้ามาล้อมรอบตัวเธอ
“ไง โรเซ็ต หัวหน้าของเราชอบเธอมากแล้วก็เชิญเธอไปเป็นแขกที่บาร์ของเขาคืนนี้”
เซ็ตตี้น้อยพูดอย่างหมดความอดทน “ฉันบอกพวกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าฉันมีแฟนแล้ว? แฟนฉันต่อสู้เก่งมากนะ เขาใช้แค่มือข้างเดียวก็คว่ำพวกนายลงไปกองได้แล้ว ฉันขอแนะนำให้พวกนายย้ายก้นไปให้พ้นดีกว่า ก่อนที่เขาจะอัดพวกนายยับตอนที่เขามารับฉัน”
“โอ้โห น่ากลัวจังเลย” จู่ ๆ พวกเด็กชายก็ดึงมีดพกออกมาแล้วเริ่มกวัดแกว่งมีดไปมาตรงใบหน้าของเซ็ตตี้
เซ็ตตี้น้อยหลับตาอย่างหวาดกลัว “พวกนายจะทำอะไรน่ะ?”
“เรียกแฟนเธอมาสิ ลองมาดูกันหน่อยว่าเขาเก่งแค่ไหน”
เจนสันเตะประตูรถเปิดออกและเดินตรงเข้าไปหาด้วยสีหน้าบูดบึ้งแต่ยังคงความหล่อเหลา
กลุ่มเด็กชายต่างก็หันมามองเจนสัน “นายเป็นแฟนของโรเซ็ตเหรอ?”
เจนสันชำเลืองมองเซ็ตตี้น้อยและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
จากนั้นเขาก็เอ่ยยอมรับอย่างไม่ลังเล “ใช่”
เด็กชายกลุ่มนั้นมองเขาหัวจดเท้าก่อนแค่นเสียงเยาะ “นายก็หล่อดีนี่ใช่ไหม? น่าเสียดายนะ ผิวบาง ๆ อ่อน ๆ อย่างนายจะทนมือทนเท้าเราได้แค่ไหนกัน?”
เจนสันบอก “ทำไมพวกนายไม่ลองดูเองล่ะ?”
“ให้ตาย ไอ้หมอนี่จองหองนัก เด็กเดี๋ยวนี้มันสมองนิ่มกันหมดหรือไงเนี่ย?”
เซ็ตตี้น้อยนับหัวพวกอันธพาลได้ทั้งหมด 12 คน
