ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1202
”เร็วเข้า รีบส่งข้อความหาอาโจเซฟินบอกเธอว่า…”
เซ็ตตี้น้อยเบิกตากว้างและพูดว่า “คุณแม่คะ คุณพ่อไม่อนุญาตนี่”
“เพราะฉะนั้นเราจะให้คุณพ่อรู้เรื่องนี้ไม่ได้ไงคะ ช่วยคุณแม่เก็บเป็นความลับด้วยนะ”
เซ็ตตี้น้อยพยักหน้าอย่างกังวล “ก็ได้ค่ะ”
ทางด้านบน เจย์ก็พูดเปิดอกกับเจนสันว่า “ลูกเป็นผู้ชาย คุณพ่อไม่สนใจหรอกว่าก่อนแต่งงานลูกจะไปชอบสาวสักกี่คน แต่คุณพ่อต้องเตือนให้ลูกจำไว้ว่า… อย่าแตะต้องพวกเธอเด็ดขาด”
เจนสันพยักหน้าอย่างเย็นชา “อืม”
เจย์พูดต่อ “เจนส์ ลูกใช้เวลาแค่สามปีก็สามารถเรียนจบจากสถาบันสถาบันเยาวชนแห่งตำนานได้ นี่พิสูจน์ได้ว่าความสามารถของลูกนั้นโดดเด่นมาก พ่อคิดว่าลูกมีความสามารถมากพอที่จะรับช่วงต่อของแกรนด์ เอเซียได้ ดังนั้นเมื่อไหร่ที่ลูกมีเวลาว่างก็ช่วยเราดูแลน้องสาวของลูกได้”
เจนสันตอบ “ครับ”
“น้องสาวลูกเรียนรู้เรื่องความรักตั้งแต่อายุยังน้อย คุณพ่อเลยห่วงว่าน้องจะต้องมาเสียใจทีหลัง แต่คุณแม่ของลูกก็อยู่ข้างคุณพ่อตลอดเวลา เลยมีบางเรื่องที่คุณพ่อไม่กล้าพูดกับน้องเพราะกลัวว่าคุณแม่จะโมโห ลูกเป็นพี่ชายของเซ็ตตี้น้อยแล้วลูกสองคนก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเยอะ เพราะงั้นตอนที่ลูกมีเวลาว่าง ช่วยพ่อเตือนเซ็ตตี้น้อยสักหน่อย อย่าให้เธอตามรอยอาของเธอ”
เจนสันพยักหน้า “ครับ”
เจย์มองลูกชายอย่างขุ่นเคืองใจ “นี่ช่วยพูดมากกว่าแค่คำเดียวได้ไหม?”
“เข้าใจ” เจนสันตอบ
“มากกว่าแค่สองคำ!” เจย์พยายามล่อหลอกลูกชายเต็มที่
“ผมเข้าใจ”
เจย์ยอมแพ้ “ก็ได้”
หลังจากคุยเรื่องเซ็ตตี้จบ เจย์ก็ไม่มีเรื่องอื่นในหัวจะคุย ดังนั้นสีหน้าเขาเลยเปลี่ยนเป็นจริงจังเคร่งเครียด
เมื่อเขาเอ่ยปากพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเจย์ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกโทษตัวเอง “แล้วก็เรื่องร็อบบี้น้อย… เมื่อสามปีก่อน คุณพ่ออยากส่งเขาให้ไปอยู่กับเพื่อนคนหนึ่งของพ่อที่อาศัยอยู่ไกลออกไป แต่ตอนนี้เขาดันโดนคนของประเทศเอสพาตัวไป”
“เจนสัน พ่อต้องคอยดูแลแม่ ลูกไปที่ประเทศเอสแล้วพาร็อบบี้น้อยกลับมาได้ไหม?”
เจนสันตอบ “คุณพ่อครับ คุณพ่อดูแลคุณแม่ให้ดีเถอะครับ ผมจะหาทางระบุตำแหน่งของร็อบบี้น้อยเอง”
น้ำเสียงของเขาฉายแววของอำนาจเล็กน้อย “เอาล่ะ นับจากวันนี้เป็นต้นไป มือสังหารของทีมภูติผีทุกคนจะอยู่ใต้คำสั่งของลูก”
เจนสันพยักหน้า “ครับ”
อาจจะเป็นเพราะปัญหาหนักอกที่หลอกหลอนเขามาเป็นเวลานานในที่สุดก็แก้ไขได้ ทำให้คืนนั้นเจย์นอนหลับอย่างสนิท
แต่เขาก็มีความฝันที่แปลกประหลาด ในฝันนั้นมีเสือดำตัวน้อยดุร้ายและหมาป่าน้อยเดียวดายจอมซนวิ่งไล่กันอยู่ในทุ่งหญ้า พวกมันวิ่งไล่กันอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะมีเรื่องหักมุมที่น่าตกใจเกิดขึ้น
พวกมันทั้งสองต่างก็ฉีกทึ้งกันอย่างดุร้าย
เจย์หลั่งเหงื่อเย็นท่วมร่างก่อนผุดลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ
เขาเอามือสัมผัสไปรอบตัวและพบว่าบริเวณด้านข้างที่ควรมาร่างนุ่มนิ่มนอนอยู่กลับว่างเปล่า
เจย์หลั่งเหงื่อเย็นอีกรอบ “แองเจลีน”
เขาไม่แม้แต่จะหยุดสวมรองเท้าและผลุนผลันลงบันไดไป
“แองเจลีน?”
ไม่มีเสียงใครตอบมาทั้งสิ้น
เจย์หน้าซีดเผือด เขารู้สึกราวกับว่าวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง
เมื่อเขาลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา
