ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1218

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1218

โจเซฟินชำเลืองไปที่ห้องนั่งรอและเห็นว่าคนในห้องวีไอพีนั้นน้อยลงแล้ว บรรดาสมาชิกครอบครัวต่างก็เข้าไปเยี่ยมผู้ป่วยในห้องพักผู้ป่วยกันหมดแล้ว

โจเซฟินเองก็ไม่อยากให้แองเจลีนรู้สึกไม่ดี ดังนั้นเธอจึงรับคำ “พี่แองเจลีน งั้นเดี๋ยวฉันกลับมานะ พี่ต้องรอฉันอยู่ตรงนี้แหละ”

“ไปเถอะ”

โจเซฟินรีบพุ่งตัวไปด้วยความเร็วแสง แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาแองเจลีนก็รู้สึกว่ามีมือคู่หนึ่งมาจับที่ด้านหลังของเก้าอี้รถเข็นของเธอ

“นั่นใครน่ะ?” แองเจลีนถามอย่างระแวดระวัง

“พี่สาว” เสียงพูดเบา ๆ แต่แฝงน้ำเสียงมุ่งร้ายดังขึ้นมา

“เซร่าเหรอ?”

เสียงของเซร่าลอยเข้าหูแองเจลีนดุจดั่งเสียงวิญญาณล่องลอย “บังเอิญจังเลยนะพี่สาว เรามาเจอกันอีกแล้ว”

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ต้องขอบคุณยัยโง่โจเซฟีนที่ให้บัตรวีไอพีกับแม่ฉัน ฉันเลยเข้ามารักษาตัวในโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียได้อย่างไม่มีปัญหา”

แองเจลีนจึงได้รู้ว่าเซร่าเข้ามารักษาในโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียภายใต้ชื่อของโจเซฟีน

“ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? เธออัมพาตกินตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยไม่ใช่เหรอ? จุ๊ จุ๊ ฉันล่ะสงสารเธอจริง ๆ แค่จะดูแลตัวเองเธอยังทำไม่ได้ แล้วใครที่มันจะโชคร้ายต้องมาลงเอยกับเธอในอนาคตกันนะ?”

“ฉันก็คิดว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างเจย์ อาเรสจะทนเธอไปได้นานแค่ไหนนะ? คนอย่างเธอที่ต้องมีคนมาดูแลมันก็เป็นแค่ภาระให้คนอื่นเท่านั้น”

“ลองคิดดูนะพี่สาว อีกสักสามหรือห้าปีเจย์จะเกลียดเธอไหม?”

คำพูดของเซร่าเหมือนมีดทิ่มแทงใจของแองเจลีน หน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลงเพราะความรู้สึกกระทบกระเทือนใจ…

โจเซฟีนนั้นวิ่งกลับมาอย่างร้อนใจเมื่อเธอเห็นเซร่ายืนอยู่ต่อหน้าแองเจลีน เมื่อเธอตระหนักได้ว่าอาการของแองเจลีนดูไม่มั่นคงแค่ไหน โจเซฟีนก็ตกใจมากจนปล่อยยาที่ถือมาร่วงลงพื้น

“เธอมาทำอะไรที่นี่เซร่า?” โจเซฟีนวิ่งเข้ามาหาเกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอคว้าผมเซร่าแล้วเริ่มชก

“แกทำอะไรกับแองเจลีนฮะ? นังผู้หญิงสำส่อน”

ดวงตาเซร่าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“โจซี่ ปล่อย” แองเจลีนพูดพึมพำช้า ๆ

โจเซฟีนรีบเข้าไปเข็นแองเจลีนออกมา

เจย์ลืมตาค้างจนรุ่งสางแต่ก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามเปิดดูโปรแกรมกล้องวงจรปิด เพราะเขากลัวว่าโจเซฟีนตัวแสบจะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

เขารออย่างอดทนจนกระทั่งเก้าโมงเช้าถึงได้โทรหาโจเซฟีน

ทันทีที่โจเซฟีนรับสาย เธอก็แทบพูดไม่เป็นคำหายใจไม่ทันเพราะร้องไห้ “ฉันขอโทษพี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ดูแลพี่แองเจลีนให้ดี…”

เมื่อได้ยินข่าวเช่นนั้น เจย์ก็เข้าใจว่าทำไมเมื่อคืนใจเขาถึงได้ร้อนรนกระวนกระวายขนาดนั้น

“พูดมาให้หมด”

“พี่แองเจลีนเป็นหวัด…” โจเซฟีนร้องไห้หนักมากเสียจนเธอพูดอย่างกระท่อนกระแท่น

เจย์เอามือถูคิ้วของตัวเอง “แล้วหนักไหม?”

“ไม่หนัก”

โจเซฟีนพูดต่อ “แต่ตอนที่ฉันพาพี่แองเจลีนไปหาหมอ เธอเจอเซร่าที่นั่น ฉันไม่รู้ว่าเซร่าพูดอะไรกับพี่แองเจลีนแต่เธอดูสภาพไม่ดีเลย”

ใบหน้าเจย์ซีดเผือด เขาหันกลับมาสั่งเจนสัน “เจนส์ จองตั๋วกลับให้พ่อเดี๋ยวนี้เลย”

เจนสันพยักหน้า “ได้ครับ”

ก่อนที่เจย์จะไป เจนสันพูดกับพ่อของเขาว่า “พ่อครับ พ่อไปดูแลแม่เถอะ ผมจะอยู่ทางนี้แล้วจะหาข่าวเกี่ยวกับร็อบบี้น้อยให้เต็มที่เอง”

เจย์ตอบ “ถ้าได้ข่าวอะไรก็ให้บอกพ่อทันทีเลยนะ”

“ได้ครับ”