ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1227
แองเจลีนพูดกับเจย์ “ฉันอยากคุยกับเธอลำพังค่ะ เจย์บี้” แม้เจย์ไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังกับผู้หญิงชั่วร้ายอย่างเซร่า แต่เขาก็ไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายใหญ่โตรบกวนเธอ ดังนั้นเขาจึงเชื่อฟังเธอและจากไป
แต่ก่อนที่จะออกไปเขาส่งสายตาสื่อความหมายให้กับเจนสัน
เมื่อเห็นแบบนั้นคนอื่น ๆ ก็เริ่มที่จะเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยทีละคน
เจนสันยืนอยู่ที่มุมหนึ่งเงียบ ๆ เขาจะต้องอยู่ที่นี่คอยปกป้องแม่
เมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงประตูของห้องพักผู้ป่วยปิดลง เธอก็พูดอย่างจริงจัง “ธรรมชาติของมนุษย์เรานั้นเกิดมาเป็นคนดี ฉันรู้ว่าความรักและความลุ่มหลงที่เธอมีต่อเจย์เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอกลายเป็นอย่างทุกวันนี้”
แองเจลีนเลือกที่จะตัดสัมพันธ์กับเซร่าในฐานะน้องสาวอย่างราบรื่น ไหน ๆ พวกเธอก็เคยเป็นพี่น้องกันมา
“แต่เธอต้องเข้าใจเรื่องหนึ่งว่า เจย์บี้และฉันเป็นคนประเภทที่ว่า เมื่อเราตัดสินใจว่าจะอยู่ด้วยกันแล้ว เราก็จะซื่อสัตย์ต่อกันไปจนตาย เราไม่มีทางตัดใจจากกันเพราะว่าเราเจออุปสรรคหรอก และเราก็ไม่มีทางดูถูกกันหากว่าอีกฝ่ายกำลังรุ่งโรจน์ด้วย ไม่มีใคร ฉันหมายถึงว่าไม่มีใครจะมาแทรกกลางระหว่างเราได้”
“เลิกเสียแรงทำเรื่องไร้ประโยชน์เถอะ แทนที่จะมายึดติดกับฝันที่ไม่มีทางงอกเงยออกดอกออกผลได้ เธอควรจะตัดใจจากเขาซะ เธอต้องเชื่อว่าในโลกนี้มีเจย์ของเธอเองรอคอยเธออยู่”
สุดท้ายแองเจลีนก็อวยพรเธออย่างใจกว้างว่า “ทุกอุปสรรคต่างก็มีอะไรดี ๆ รออยู่ ฉันขอให้เจอเธอเรื่องดี ๆ แบบนั้นเช่นกัน”
เมื่อพูดจบแองเจลีนก็เงียบ
จากนั้นเจนสันก็เดินเข้ามาและเข็นแม่ของเขาออกไปจากห้องพักผู้ป่วย
เซร่ารู้สึกซาบซึ้งจนร้องไห้โฮออกมา
คุณนายอาเรสตบหลังเซร่าเบา ๆ พร้อมพูดทั้งน้ำตาว่า “แองเจลีนพูดถูกแล้วเซร่า หนูต้องลืมเรื่องของเจย์ซะแล้วก็เริ่มใช้ชีวิตของตัวเองนับจากนี้”
เซร่ายังคงร้องไห้ต่อไป เธอรู้สึกได้ว่าความยึดมั่นของเธอ สิ่งที่เธอต่อสู้มาอย่างหนักพังทลายลง
อนาคตของเธอสิ้นหวังแล้ว
ข้างนอกห้องพักคนป่วย เชอร์ลีย์ก็ได้รับการห้อมล้อมด้วยความอบอุ่นอย่างที่เธอไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน
เซย์นบอกกับเธอว่า “กลับบ้านกันเถอะพี่เชอร์ลีย์ ปู่ แม่และพ่อกำลังรอพี่อยู่ เราจะจัดงานเลี้ยงใหญ่ที่บ้านวันนี้แล้วก็เชิญทนายมือดีที่สุดของเมืองนางแอ่นมาทำเอกสารด้วย แล้วก็จะมีนักข่าวมากมายมาถ่ายเหตุการณ์นี้ ปู่บอกว่าการมีลูกหลานคนใหม่ในตระกูลเป็นเรื่องที่ควรต้องเฉลิมฉลอง ดังนั้นท่านก็เลยอยากจะจัดงานให้ยิ่งใหญ่อลังการไปเลย”
เชอร์ลีย์ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล
เธอตื้นตันจนพูดสะอื้นว่า “ฉันรู้สึกเหมือนว่าได้เกิดใหม่ อนาคตไม่สิ้นหวังไร้หนทางอีกแล้ว”
เมื่อแองเจลีนถูกเข็นออกมาเธอก็บอกว่า “พี่เชอร์ลีย์ เราต่างก็เตรียมของขวัญต้อนรับไว้ให้พี่ พี่จะได้เห็นตอนที่กลับไปถึงเมืองนางแอ่น”
โจเซฟินบอกว่า “พี่เชอร์ลีย์ พี่ต้องเลือกอันที่พี่ชอบมากที่สุดด้วยนะ เพราะมีบางคนโม้ไว้ว่าของเขาที่เขาเตรียมไว้ต้องเป็นอันที่พี่ชอบที่สุดแน่ เพราะว่าเขารู้จักพี่ดีที่สุด”
“ได้เลย” เชอร์ลีย์รู้สึกมีความสุขล้นปรี่และรอยยิ้มพึงพอใจก็อยู่บนใบหน้าเธอ
จากนั้นพวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาลและขับไปที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ในเมืองนางแอ่น
ที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ตอนนั้น ข่าวก็แพร่ไปทั่วและแขกเหรื่อก็เริ่มเข้ามาในบ้านแล้ว
คุณท่านเซเวียร์ใส่ชุดสูทแบบเก่าแต่เป็นทางการ ส่วนนายท่านอาเซเวียร์และคุณนายหญิงเซเวียร์ก็แต่งตัวสำหรับงานนี้ พวกเขาต่างก็ยืนอยู่ที่ประตูพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้ารอต้อนรับบรรดาแขกเหรื่อ
