ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1238
เจนสันทำให้เซย์นสำลักอย่างแรง… จนเขาพูดบ่ายเบี่ยงนอกประเด็น “ที่ผมบอกก็แค่… พี่ชาย คุณมีประสบการณ์แต่งงานมาก่อน ช่วยให้คำแนะนำดี ๆ กับผมหน่อยได้ไหม?”
เจย์เกือบจะพ่นชาที่กำลังดื่มอยู่พรวดออกมา
เขาจ้องเซย์นด้วยหน้าไร้รอยยิ้ม “นายหมายความว่ายังไง?”
เซย์นพูดไม่กลัวเกรงเหมือนหมูไม่กลัวน้ำร้อน “คุณจะไม่มีประสบการณ์เยอะได้ยังไงในเมื่อคุณแต่งงานแล้วก็เข้าหอมาสามรอบแล้ว”
เจย์โมโหเกรี้ยวกราด
เขาแต่งงานมาแค่สองหนเท่านั้นและทั้งสองหนก็ล้วนแต่งกับคนเดียวกัน
เจย์นั้นเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้น และต้องเอาคืนแม้จะเป็นเรื่องเล็กแค่ไหนก็ตาม ไม่ใช้ฝีปากคมกริบของเขาจัดการเซย์นตอนนี้ แต่ว่าเขาวางแผนที่เลวร้ายกว่าเอาไว้
“เจนสัน หาเวลาออกไปซื้อหมาทิเบตัน มาสทิฟฟ์ มาแล้ววางรูปป้ายคัตเอ้าท์เท่าตัวจริงของลุงลูกไว้ข้างหน้ามัน ฝึกให้มันหิวโหยทุกวัน อย่าให้มันกินอาหารจนกว่ามันจะขย้ำป้ายนั้นสัก 8-10 รอบก่อน”
เจนสันหัวเราะ “ได้ครับ”
เซย์นกระโดดอย่างหวาดกลัว “ผมก็แค่พูดความจริงเอง ทำไมถึงต้องหาวิธีโหดร้ายแบบนั้นมาทรมานผมด้วย?”
แองเจลีนรู้ดีว่าพี่ชายของเธอจะไม่พูดสิ่งที่คิดออกมา ส่วนสามีและลูกชายต่างก็เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ดังนั้นเธอจึงหันไปถามโจเซฟินแทน “ทำไมวันนี้พวกเธอถึงมาที่นี่กัน โจซี่? พวกเธอมีอะไรอยากบอกเราหรือเปล่า?”
โจเซฟินพูดอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “เซย์นกับฉันอยากย้ายมาอยู่กับพวกพี่หลังจากที่เราแต่งงานกันค่ะ พี่แองเจลีน”
เจย์ปฏิเสธทันที “ไม่ได้ ฉันจะไม่เลี้ยงเด็กยักษ์ไม่ยอมโตสองคนนี้หรอก”
เซย์นพูดอย่างหน้าไม่อาย “ยังไงคุณก็ดูแลแองเจลีนเหมือนเด็กอยู่แล้ว เลี้ยงเพิ่มอีกสองคนจะเป็นอะไรไป?”
เจย์ตอบ “แองเจลียเลี้ยงง่าย”
เซย์นบอก “ไร้สาระน่า คุณดูแลน้องสาวผมทุกเรื่อง ขณะที่ผมกับโจเซฟินขอแค่อาหารวันละสามมื้อเอง”
“ไม่มีทาง!”
โจเซฟินจับแขนแองเจลีนแล้วทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “ได้โปรดเถอะนะ พี่แองเจลีน ขอร้องล่ะให้เราย้ายเข้ามาเถอะ”
แองเจลีนชอบพลังและความสดใสของพวกเขา เธอเลยพูดอย่างใจกว้างว่า “ถ้าเป็นแบบนั้น… ก็ย้ายเข้ามาได้ตามสบายเลย”
สีหน้าเจย์มืดครึ้ม… แต่เขาก็เห็นรอยยิ้มในดวงตาของแองเจลีน ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนความคิดอย่างไม่เต็มใจ
“พวกนายย้ายเข้ามาได้ แต่อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า” เจย์พูดอย่างขมขื่น “แล้วก็ทำอาหารกินเองด้วย”
ทั้งเซย์นและโจเซฟินต่างก็ยินดี “เย้”
พอตอนนี้พวกเขาสามารถย้ายเข้ามาได้แล้ว พวกเขาก็เชื่อว่าจะต้องแอบขโมยอาหารมากินได้สบาย ๆ แน่
แล้วงานแต่งก็มาถึงตามกำหนดการ
เพราะว่าการมองเห็นของแองเจลีนนั้นยังย่ำแย่ เจย์เองก็วุ่นวายกับการรับแขก พี่เชอร์ลีย์จึงเป็นคนที่ถูกเชิญมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของแองเจลีน
ตอน 8 โมงเช้า แองเจลีนก็สวมชุดแต่งงานที่เจย์ออกแบบไว้ให้เธอ
พี่เชอร์ลีย์ชื่นชมชุดแต่งงานไม่หยุดปาก “ชุดแต่งงานนี้สวยมากจริง ๆ น้องแองเจลีน”
“พี่เชอร์ลีย์ บอกฉันหน่อยว่าชุดมันเป็นยังไง?”
ไม่มีคำใดจะสามารถอธิบายความงามของชุดนี้ได้ “เอาเป็นว่าฉันไม่เคยเห็นชุดแต่งงานสวยแบบนี้ในทีวีมาก่อน ช่วงเสื้อเกาะอกมันตกแต่งด้วยเพชรพลอยที่เธอชอบที่สุด มีดอกพลับพลึงแดงอยู่ที่เอว แล้วกระโปรงก็เป็นทรงหางปลา พอสวมชุดแต่งงานแบบนี้รูปร่างสวยงามมีส่วนโค้งเว้าของเธอก็ยิ่งทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าเลย”
แองเจลีนยิ้ม “เจย์บี้สิ้นเปลืองสมองคิดไปมากจริง ๆ”
หลังจากที่เปลี่ยนมาใส่ชุดแต่งงานและเธอนั่งลงตรงหน้าโต๊ะแต่งหน้า ช่างแต่งหน้าที่มาช่วยแต่งหน้าให้เธอก็เอ่ยชื่นชมเธอไม่หยุด “พระเจ้า คุณผู้หญิงผิวของคุณละเอียดเนียนนุ่มจริง ๆ ค่ะ ไม่ต้องแต่งหน้าลงรองพื้นอะไรคุณก็สวยมากอยู่แล้ว”
แม้จะพูดแบบนั้นแต่ช่างก็ยังช่วยแต่งหน้าให้แองเจลีนอย่างพิถีพิถัน ช่างแต่งหน้านั้นสามารถทำให้คนที่ไม่ได้สวยงามนักกลายมาเป็นสาวงามเลิศได้อยู่แล้ว พอได้มาแต่งหน้าให้แองเจลีนเธอก็ทำให้แองเจลีนเหมือนนางฟ้าได้เลย
ไม่นานข่าวเรื่องว่าเจ้าสาวนั้นสวยสะกดสายตาก็แพร่ไปเหมือนไฟลามทุ่ง
เมื่อเรื่องมาเข้าหูเจย์และเซย์น มันก็ผิดเพี้ยนไปเป็นอีกเรื่อง …”เจ้าสาวสวยมากเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ สวยจนไม่อาจมีใครเทียบได้”
