ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1256
เมืองทางเหนือนั้นหนาว ดังนั้นเมื่อเซย์นอยากให้แองเจลีนดื่มด้วยกัน เจย์ก็ไม่ได้ห้าม เขาเพียงแต่เตือนแองเจลีนว่า “อย่าดื่มมากเกินไป เดี๋ยวจะเมาเอาได้นะ”
“อืม” แองเจลีนพยักหน้า
“แล้วคุณไม่ดื่มเหรอ?” แองเจลีนถามเจย์อย่างสงสัย
เจย์ก็อยากดื่มแต่ว่าเขาแพ้แอลกอฮอล์
อีกอย่างนี่เป็นอาณาเขตของพวกโลกาวินาศ เขาอยากจะทำให้สมองโล่งไว้ตลอดเวลาเพื่อที่ว่าเขาจะได้ปกป้องทุกคนที่นี่ได้
ขณะที่เซย์นและคนอื่น ๆ กำลังดื่ม เจย์ก็รื้อกระเป๋าของแองเจลีนอยู่ข้าง ๆ เขาถึงกับทำข้าวโอ๊ตให้แองเจลีน
โจเซฟินพูดอย่างอ้อน ๆ “พี่ใหญ่ ฉันก็อยากทานด้วย”
เจย์พูดกลับ “ให้ผู้ชายของเธอทำให้สิ”
เซย์นยืนขึ้นและบอกว่า “ผมจะทำให้เอง”
เมื่อเซย์นยกชามข้าวโอ๊ตมา โจเซฟินก็มองชามใหญ่เบ้อเริ่มนั้นอย่างอึ้ง ๆ
“นี่นายเห็นฉันเป็นหมูเหรอเนี่ย?”
เซย์นโอดว่า “ก็พอฉันใส่น้ำแล้วมันก็เหลวไป ฉันก็เลยเพิ่มข้าวโอ๊ตลงไปแล้วทีนี้มันก็แห้งเกิน สรุปก็เลยได้มาแบบนี้นี่แหละ”
เจย์จ้องมองถุงข้าวโอ๊ตเปล่า ตอนนั้นเองคนที่สูงส่งที่สุดในเมืองอิมพีเรียลนั้นเจ็บปวดมากจนครวญว่า “ฉันเอาข้าวโอ๊ตติดมาแค่นั้นแล้วนายก็ใช้จนหมดแบบนี้เนี่ยนะ?”
เซย์นขอโทษเหมือนเด็ก ๆ “ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
โจเซฟินทนเห็นเซย์นโดนทำโทษไม่ได้ เธอเลยบอกว่า “ฉันกินหมดน่ะ”
เจย์เดินหนีไป
อารมณ์ของเซย์นนั้นเปลี่ยนเร็วดุจพลิกหน้าหนังสือ เมื่อเจย์เดินจากไปเขาก็กลับมาเป็นคนไม่สนไม่แคร์อะไรเหมือนเดิม
“มาเถอะ ดื่มอีกหน่อย”
เหล้าซากุระนั้นเทียบไม่ได้กับไวน์ขึ้นชื่อในเมืองอิมพีเรียล และปริมาณแอลกอฮอล์ก็สูง ดังนั้นมันจึงมีชื่อเสียงเรื่องทำให้คนเมาคว่ำได้หลังจากดื่มแค่แก้วเดียว
แต่ว่าพวกเขาไม่รู้ถึงความแรงของเหล้าและได้แต่กระดกต่อ
เมื่อพวกเขาดื่มเข้าไปก็รู้สึกอุ่นวาบเข้าไปในกาย
เจย์นั่งอยู่บนเตียงขณะที่พิจารณากล่องที่แม่เขาทิ้งไว้ให้
กล่องนี้เป็นปริศนา ทุกครั้งที่เขาดูมันเขาก็จะเจอสิ่งใหม่ ๆ คราวนี้เขาเห็นว่ากรอบของฝากล่องนั้นหนา เพราะความสงสัยเจย์ก็แกะด้านหนี่งออกและพบว่าฝานั้นทำมาจากไม้บาง ๆ เก้าชั้น
เขาแกะไม้แต่ละชั้นออกจากกัน และทุกชั้นต่างก็มีแผนที่หน้าตาดูเป็นปริศนาแกะสลักไว้ เมื่อเจย์เอามาวางเรียงต่อกัน ก็กลายเป็นสถานที่ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
เจย์วางทุกชิ้นเรียงต่อกัน จำภาพนั้นไว้และเอากลับเข้าที่เดิม จากนั้นเขาก็ปิดฝากลับเข้าไป
เวลาเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงคนเมามายสนุกสนานสามคนดังมาจากอีกห้อง
“เธอทั้งสองคนเป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด ฉันบอกเลยนะ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอแน่… แม้ว่าคนนั้นจะเป็นรัชทายาทของเมืองอิมพีเรียลก็ตาม ฉันจะไม่ให้เขารังแกเธอ…”
เจย์จ้องเซย์นด้วยสีหน้ามืดครึ้ม
“นายพูดว่าอะไรนะ?” เขาคำราม
เซย์นหวาดกลัวเพราะกลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากเจย์ เขารีบเปลี่ยนคำพูดและบอกว่า “พี่ใหญ่… ที่ผมหมายถึงก็คือ ผมสัญญาว่าจะปกป้องผู้หญิงที่คุณรักมากทั้งสองคนจนตัวตายเลย”
โจเซฟินตบหน้าเซย์นเบา ๆ “คุณมันขี้ขลาด บอกเลยนะว่าถึงบางทีพี่ชายฉันจะดุ แต่เขาไม่กล้าตะคอกใส่พี่แองเจลีนหรอก ถึงเขาจะเข้มกว่านี้อีกสิบเท่า อยู่ต่อหน้าพี่แองเจลีนเขาก็เป็นแค่เจ้าหมาน้อย…”
เซย์นหลุดหัวเราะ “คุณพูดถูก เขาเป็นคนขี้ขลาดที่กลัวเมีย ไอ้เจ้าคนขี้ขลาด!”
เมื่อเจย์ค่อย ๆ เดินเข้ามา เซย์นและโจเซฟินต่างก็รีบเข้าหาแองเจลีน “พี่แองเจลีนช่วยเราด้วย”
แองเจลีนเองก็เมาแล้ว หน้าเธอแดงและในสมองเธอก็ยุ่งเหยิง
